Elk land kampt met problemen van allerlei aard. In een probleemsituatie zijn er altijd vier typen mensen te constateren. Er zijn de klagers, dat zijn mensen die alsmaar lopen te klagen, maar er verder niets aan doen. Hun motief is meestal: ”Ach het heeft geen zin.” Maar niks doen levert dan ook niks op.
De tweede groep zijn de aanpakkers. Dat zijn mensen die mopperen en klagen maar wel bereid zijn om zelf iets aan hun situatie te verbeteren. Dan zijn er de betweters, die ondernemen zelf niets maar staan aan de zijlijn te theoretiseren, delen adviezen uit en verwachten dat hun adviezen zullen worden opgevolgd. De groep waar men echter voor op z’n hoede moet zijn, zijn de wolven. Dat zijn mensen die altijd op de loer liggen en gebruik en misbruik maken van elke probleemsituatie. Deze laatste groep is niet uit op oplossingen, maar op eigen voordeel.
Wat alle vier groepen gemeen hebben, is dat niemand denkt in termen van samenwerken, samen het probleem aanpakken. De eerste groep blijft passief, de tweede groep komt in actie, maar alleen voor zichzelf, de betweters zijn erop uit om hun ego te voeden en de laatste groep zoekt in die probleemsituatie naar mogelijkheden om in woord en daad zichzelf te bevoordelen.
Diep in ’t hart weet elke groep dan de krachten samenbundelen het meest vruchtbare is voor ‘t land en toch gebeurt dat niet. Elk is erop uit om voor zichzelf te scoren. Dit gedrag woekert niet alleen in Suriname maar in alle landen. Er wordt alleen gegeven of samengewerkt als er eigen voordeel te behalen valt. Niemand doet meer iets onbaatzuchtig voor de ander. Er is wantrouwen tussen de landen onderling, tussen het volk en hun regering en tussen mensen onder elkaar. Daarom moeten we niet verbaasd zijn dat er maar geen oplossing komt voor de vele problemen.
De oplossing waar velen naar grijpen is actievoeren. Een blik in de wereld laat zien dat er in vele landen acties worden gevoerd. Zodra men ergens ontevreden over is, wordt er niet meer gepraat maar geëist. En aan die eisen worden er ultimatums gesteld en als men zich niet aan het ultimatum houdt, wordt er direct overgegaan op acties. Dat mensen hun ontevredenheid willen uiten is begrijpelijk. Echter voor een goed resultaat is de manier waarop erg belangrijk. Men kan ervoor kiezen om samen tijdens een gesprek naar oplossingen te zoeken of om actie te voeren. Jammer genoeg wordt er vaak gekozen voor de tweede optie. A team is more than a collection of people, it is a process of give and take.
Sommige mensen hebben zelfvertrouwen en brengen in hun uppie de boodschap over, terwijl anderen dit alleen durven met de steun van een menigte achter zich. Ze denken namelijk dat een massa meer bedreigend en dwingend overkomt. Dus voor veel mensen betekent actievoeren, een massa optrommelen, de straat opgaan schelden en schreeuwen. Er worden honderden apps verstuurd en oproepen op facebook gedaan om een grote massa als backing te mobiliseren.
Als het doel is om een oplossing voor je probleem te vinden, dan maakt het toch niet uit of je er alleen op afgaat?
Zij die kiezen voor actievoeren, staan vaak niet meer open voor andere opties. Zelf denk ik dat er sneller, beter en vruchtbaarder resultaat wordt bereikt met een persoonlijk gesprek. En pas als ’t persoonlijke gesprek niets oplevert of steeds voor zich uit wordt geschoven, zou men een reden kunnen hebben om tot actie over te gaan.
Actievoeren, protesteren of welke naam men er ook aan wil geven, is een democratisch recht. Echter de manier waarop zegt niet alleen veel over het fatsoensnivo van de actievoerder, maar ook over zijn doel. Het doel kan zijn landsbelang, eigenbelang of vernielzucht.
Wat men in elk geval nooit moet doen, is kinderen misbruiken, zoals de leerkrachten bij de recentste actie hebben gedaan. Er waren kinderen bij de school geposteerd onder het kopje, ‘zelfs kinderen lusten chan niet,’ die stonden te roepen: ”Weg met Chan.”
Een goede opvoeder leert het kind om eerst inzicht te hebben in een situatie, zelf na te denken en dan zelf te kiezen welke kant het op wil. Deze leerkrachten hebben met hun gedrag onmondigheid en papegaaigedrag gestimuleerd. Het kind is de toekomst van morgen. Als het kind wordt geleerd om te schreeuwen i.p.v. in dialoog te gaan, zal dit land bevolkt worden door onmondige, naïeve schreeuwers. Ouders, bescherm je kind tegen zulk amoreel gedrag!
In a world filled with hate, we must still dare to hope. In a world filled with anger, we must still dare to comfort. In a world filled with despair, we must still dare to dream. And in a world filled with distrust, we must still dare to believe. (Michael Jackson)
Josta Vaseur
