“Ik wilde arts, politie- of brandweerman worden, maar dat kon helemaal niet. Ik probeer nu een beter mens te zijn, maar dat lijkt ook moeilijk te gaan”, zegt Lino. Lino heeft geen onderdak en heeft niemand om zich heen als familie dan vreemdelingen. Hij loopt elke dag blootvoets in verschillende buurten van Lelydorp met dezelfde kledingstijl en roept iedereen tante en oom. Met tranen in zijn ogen vertelt hij in een gesprek met een redactrice van Dagblad Suriname, dat hij in zijn jonge jaren iets wilde worden, maar dat het door koppigheid niet meer is gelukt.
“Een ieder kijkt naar mij en denkt dat ik gek ben, maar dat ben ik niet en kan goed Nederlands praten”, zegt Lino. “Toen ik jong was, was ik heel enthousiast om te leren, het Nederlands was ik machtig en in rekenen. Ik begon met een verkeerde groep te lopen en dacht dat ik het leven al kende. Ik was de jongste uit de groep met wie ik me bemoeide. Mijn moeder waarschuwde mij om me met mensen van mijn leeftijd te bemoeien, maar deed dat niet. Ik werd ouder, maar haalde kattekwaad uit. Op het moment dat ik besefte wat ik mezelf en mijn ouders aan deed, was het laat. Ik probeerde mezelf weer te krijgen, maar toen werden mijn ouders ziek en na een tijdje waren zij er niet meer”, vertelt Lino.
“Mijn moeder hielp mij het juiste pad weer op te gaan, maar ik had die Pilar niet meer. Niemand anders keek naar mij om en aan het eind belandde ik op straat en was helemaal niet bij. Ik kon niet verwerken dat ik mijn ouders niet meer heb en niemand naast mij. Na een tijd probeer ik mezelf te herpakken en het lukt, maar ik blijf weer in mijn eigen wereld gaan, soms blijf ik vaak stil en probeer wat ik kan doen om een broodje te eten voor de dag”, zegt Lino.
“Door enkele winkels schoon te maken of te harken verdien ik wat om te eten. Ik kan geen kleren en ook geen schoenen kopen, maar krijg wel wat van enkele mensen. Aan het eind ben ik gewend op blote voeten te lopen dus ik probeer soms toch wel slippers aan te doen. Zolang ik ergens ben, waarschuw ik mensen en ook kinderen om hun best te doen. Ook volwassenen die bijvoorbeeld gokken en al hun geld verliezen, zeg ik om goed na te denken, maar niemand wil naar mij luisteren, ze denken hij is een gekke man is, ook de kinderen rennen weg. Maar, ik ben niet gek, ik ga misschien niet meer worden wat ik wilde of normaal zijn als anderen, maar wil het beste zIen bij anderen. Ik ben al oud en probeer nu het beste ervan te maken en hoop dat een ieder dat ook doet. Het leven is altijd een beproeving, maar jij moet goed nadenken over wat jij doet. Aan het eind is er een consequentie voor alle handelingen die jij als mens neemt”, benadrukt Lino.
Lino geeft verder aan, dat hij vaak een helpende hand krijgt, maar niet weet wat er daarna gebeurt, hij belandt weer op straat of is zichzelf niet meer. Ik ben blij, dat er mensen tussen zijn die willen helpen, ik neem het soms aan, maar weet soms ook niet wat er gebeurt. Ik ben goed zo en zal blijven praten tot mensen ook al is dat het laatste ding dat ik doe.”
(Foto: ter illustratie)
TM
