De klachten over de visumverlening door de Nederlandse Staat aan Surinamers is nog steeds een bron van ontevredenheid bij de doelgroep. Intussen heeft Suriname zijn grenzen voor Nederlanders wagenwijd geopend; alle Nederlanders, ongeacht hun afkomst en achtergrond, kunnen heel simpel door een visum te kopen het land binnen. Een visum kost rond de Euro 30 en dat is spotgoedkoop, vergeleken met de Euro 110 die Surinamers aan Nederland moeten betalen bij een visumaanvraag. Dat komt nu neer op een ca. SRD 4.400, een bedrag dat voor maandloners niet op te brengen is als ze hun hele loon aan het visum besteden. Bovendien komt het vaak voor dat om heel duistere redenen het visum wordt geweigerd.
De vraag is waarom Nederland zo achterdochtig en bang is voor Surinamers in Nederland. Door een platform is recent een stuk geschreven om zijn ontevredenheid te uiten over het visumbeleid van Nederland. We hebben gesproken met mensen die weleens een visum gaan indienen bij het bedrijf aan wie Nederland de visumintake heeft uitbesteed en gezegd mag worden, dat het hele proces als vernederend en pesterig wordt ervaren. In de eerste plaats is de opvang niet zoals mag worden verwacht namens een land als Nederland. Mensen moeten op een erf op stoelen gaan zitten die in partytenten zijn gezet. Als het regent en inwaait is het een probleem om in deze tenten te blijven zitten. Heel regelmatig komt het voor dat de beschikbare stoelen bezet zijn en dat jongeren staande op hun beurt moeten wachten. omdat ze hun stoel moeten afstaan aan ouderen die slecht ter been zijn.
Bij aankomst op het erf van het bedrijf dat de intake doet, zijn er geen aanwijzingen wat de burgers die online een afspraak hebben gemaakt of laten maken en een bepaald uur hebben opgegeven hebben gekregen, precies moeten doen. Het gebouw is potdicht, op het erf zitten aanvragers op stoelen alsof ze zombies zijn, bang om een foute handeling te plegen want straks wordt het binnen op een camera gezien en wordt dan het visum afgewezen. Iedereen zit op zijn stoeltje on-Surinaams stil. Surinamers die aankomen kunnen op een schel drukken als ze ietwat brutaal zijn, de meer gedweeë Surinamer die zoekt een stoel en wacht dan tot een geüniformeerde guard naar buiten komt. Dan snelt men naar die guard net een stelletje kleuters die rondom een juf zich opdringen die zoete banaantjes aan het verdelen is. Deze guards blinken niet uit in communiceren en blijkbaar denken de Nederlanders: laten we die Surinamers overlaten aan de Surinamers, laten ze elkaar het leven zuur maken. Deze guards die het eerste contactpunt zijn, blinken niet uit in het ontvangen van burgers die een afspraak hebben gemaakt. Maar eigenlijk komt het erop neer, dat je rustig met beide benen keurig naast elkaar moet zitten, totdat een guard naar buiten komt en paspoorten en afspraakformuliertjes ophaalt. Daarna moet men weer zitten en worden de aanvragers 1 voor 1 naar binnen geroepen, om na ontsmetting en het uitmaken van de telefoon, in een wachtruimte te zitten.
In die wachtruimte heerst dan dezelfde zombiesfeer, meer dan buiten, omdat er in de ruimte staat aangegeven dat de aanvragers worden gefilmd. Het verhaal zou compleet zijn als Nederland in deze ruimte voor de stoeltjes voetafdrukken zou maken waarop de aanvragers hun voeten kunnen zetten. Op de muur voor de stoeltjes kan Nederland aandachtspunten laten aanbrengen waarop de mensen zich dan kunnen concentreren als ze tientallen minuten rustig moeten zitten om te wachten. Een inductie in deze wachtkamer zou ook niet slecht zijn, want dan hoeven de aanvragers naar de talrijke waarschuwingen om aansporingen tot goed gedrag niet van het prikbord te lezen. Dan is het in het gareel lopen van de aanvragers compleet.
Velen zitten in deze wachtkamer met knikkende knieën, sommigen alsof ze in verwachting zijn en bij de balie moeten bevallen. Er zijn sommigen die ook na hun beurt, als ze al zijn opgeroepen, aangeven dat het een zware bevalling was.
Kortom, de hele procedure vanaf het aankomen op het erf onder de partytent, totdat je nummer op een scherm wordt aangekondigd of omgeroepen en de intake bij een balie, wordt als zeer belastend ervaren. Het is net een medische test die men voor een gevreesde ziekte moet ondergaan. Wat ook als knap lastig wordt ervaren is, dat mensen steeds, elk jaar, hun vingerafdrukken moeten afstaan. Terecht is de vraag door het platform gesteld wat Nederland met al deze informatie van de Surinamers doet.
Enkele weken terug is naar buiten gekomen dat de Nederlandse Staat zou discrimineren tegen Surinamers vanwege het toepassen van de methode van ‘etnisch profileren’. Daardoor worden bepaalde groepen bekeken vanuit bepaalde vooroordelen. Wat typerend is in de hele visumaanvraag is een voortzetting van de koloniale gezags- en machtsverhouding tussen de nu nazaten van de tot slaaf gemaakten en de indentured labourers en de Nederlandse Staat. De witte suprematie wordt gezien als de basis en de rode draad van de hele visumaanvraagprocedure.
Er zijn heel weinig Surinamers die geen familieleden in Nederland hebben en dus ook geen noodzaak hebben om naar dat land af te reizen. De vingers van 1 hand zijn te veel om de landen te tellen waar Nederland de officiële en ook de dagelijks gebezigde taal is, in het maatschappelijk verkeer, in de zakenwereld, bij de overheid en in het onderwijs. Ondanks die culturele gemeenschappelijkheid houdt Nederland, na enkele eeuwen uitbuiting van Suriname en van de voorouders van de hedendaagse Surinamers, een behoorlijk vijandige houding erop na jegens Nederlands sprekende Surinamers.
Frappant is dat een behoorlijk deel van de Surinaamse volwassenen ooit bij geboorte Nederlands staatsburger is geweest. Er zijn Surinamers die noodgedwongen naar Nederland moeten, om hun geliefde familie te ontmoeten. Soms wordt dan vanwege de visumperikelen enorm betreurd dat familieleden hebben gekozen ooit om in dit land zich te gaan vestigen. Het bovenstaande pennen wij neer om aan te haken aan hetgeen door het platform is geschreven. Surinamers hebben een voordeel dat ze familiebezoeken kunnen combineren met toerisme door de goede trein- en luchtvaartverbindingen naar andere delen van Europa. Het verblijf bij familie kost niets, is een hele besparing op verblijfskosten, iets dat in andere landen niet zo is.
Er zijn landen in de Caribbean die kleiner zijn dan Suriname, maar een veel sterker paspoort hebben. Wanneer het voor Suriname zover zal zijn weten we niet, maar het is wel en wenselijkheid. De meest stille groep in deze zijn de familieleden aan de andere kant van de oceaan, die maken alleen herrie hier in Suriname. Waarschijnlijk is men bang dat hun paspoort waarvoor ze soms ‘een winti hebben moeten dansen’ hun straks afgepakt wordt als ze teveel herrie schoppen.
