Hier is Suriname dan weer om af te keuren en te betreuren. Maar, het enige dat SDU op dit moment afkeurt dan wel betreurt, is dat ons land wordt bestuurd door een leider die zich opwerpt als last voor de samenleving. Wat zich op 2 mei jongstleden heeft afgespeeld in het achterland, namelijk te Pikin Saron, Maripaston en Bigi Poika, zijn herkenbare tekenen van falend leiderschap.
Een goede leider is iemand die anderen volgt. De huidige president van Suriname staat ver van die kwaliteit. Hij bewijst juist het tegendeel daarvan. De verkeerde keuzes die betrokken leider voortdurend maakt, brengen ons land zichtbaar naar de afgrond. We profileren ons steeds meer als een staat waar het geweld overheerst. Hoe wilder, hoe beter lijkt de omgangsnorm te worden.
Typerend is dat de geweldsspiraal zich verspreidt als een olievlek over het water. Zodoende het achterland heeft kunnen bereiken. En in regeringskringen te Paramaribo? Daar horen we de overbekende retoriek die nergens op slaat en vooral dient als zoethoudertje. Dat men afkeurt en betreurt wat een “bende” heeft uitgespookt, ver van het centrum.
In plaats van leiderschap voorop te stellen, “verschuilt” de president zich achter een cluster van ministers die voor de zoveelste keer overleg voert om hoegenaamd oplossingen te zoeken voor een zaak die zo helder is als schoon drinkwater: de grondenrechten van inwoners uit het achterland.
Terwijl de samenleving zich ontwikkelt tot een kokende vulkaan, voorspelt de president alsmaar mooi weer. Ondanks Pakittows protestactie met plunderingen in de binnenstad daaropvolgend, de rumoerige uitingen van zorgmedewerkers die bijna een buitenlandse gast van minister Amar Ramadhin ontkleden evenals leerkrachten die de omgeving rondom het kabinet van de president bezetten op zoek naar verbetering, toont de leider van het volk geen schijn van besef te hebben over de heersende onrust.
Hoe ver zal die toestand geraken voordat de regering begrijpt dat de maatschappij het niet langer aankan? Het bewind moet eindelijk eens de koe bij de horens vatten, in plaats van te grijpen naar de staart. Ook dat beest maakt wel rare sprongen. Met als gevolg: “Lijden in last”.
