Suriname wordt al jarenlang geteisterd door wateroverlast. Geen enkele regering heeft dit probleem ooit aangepakt. Het volk ondergaat dit probleem lijdzaam.
Angstaanjagend is dat door de klimaatveranderingen die wateroverlast elk jaar erger wordt. Logisch dat de slachtoffers dit niet meer lijdzaam willen ondergaan maar om hulp beginnen te roepen. Jammer genoeg roepen ze om hulp in een periode dat het land failliet is. Voor dit soort noodgevallen zijn geheime rekeningen. Gelukkig is men internationaal bereid om ons hierin financieel te ondersteunen.
Dit is niet een probleem van één wijk of een bepaald gebied, het is een landelijk probleem. Hiervoor is niet alleen geld nodig maar ook deskundigheid.
De samenleving reageert verschillend op dit probleem. Er zijn mensen die zelf aanpakken en dat is bewonderenswaardig. Er wordt uitgegraven en opgehoogd, maar we zijn leken op dit gebied dus vraag ik me af of we met de eigen aanpak goed of kwaad doen. Er zijn echter ook mensen die klagen en verwijten en natuurlijk met het beschuldigende vingertje wijzen naar de regering. It’s easy to blame others for your situation, but it is much more productive to search your own past and find what caused this fault.
Tijdens de vorige regering was het volk passief, riep niet om hulp en eiste niets. Opvallend is dat ze bij deze regering onmiddellijke hulp eisen en wonderen verwachten. We weten niet wat er allemaal op het bord van de regering ligt dat moet worden aangepakt. Ook weten we niet aan welk project er voorrang moet worden verleend en waarom. En omdat we hun agenda niet kennen, kunnen en mogen we niet verwijten en veroordelen. We moeten er gewoon op vertrouwen dat men uit liefde voor land en volk, hulp zal bieden, zodra de financiële middelen er zijn. Faith is taking the first step, even when you don’t see the whole staircase.
Mensen hebben er altijd behoefte aan om bij problemen, de schuld bij een ander te zoeken. Blame is just a lazy person’s way of making sense of chaos.
Toch denk ik dat we i.v.m. de wateroverlast ook de schuld bij onszelf moeten zoeken. Er wordt dagelijks allerlei vuil op lege percelen, in goten en kreken gedumpt. Daardoor zijn goten en kreken verstopt geraakt. Ook zijn vele goten al in geen jaren opgehaald, met het gevolg dat ze dichtgegroeid zijn en het overtollige water niet kunnen opvangen. Dus het volk is debet aan dit kwaad omdat men goten en kreken als dumpplaats gebruikt. Ook steelt men geregeld de deksels van de afvoerputten waardoor de putten open komen te liggen. Dat is niet alleen gevaarlijk, maar daardoor stroomt er ook veel zand en rommel in de open putten waardoor ze verstopt raken, met als gevolg ondergelopen straten en erven. Zodra men met dit probleem wordt geconfronteerd, wordt er geroepen dat de regering die rommel moet komen opruimen en de putten schoonmaken.
De regering wil dat best doen maar dan moeten wij ervoor zorgen dat de wortel van dit kwaad voorgoed verdwijnt. Het heeft geen zin dat OW komt om de rommel uit goten, kreken en putten op te ruimen, als mensen binnen de kortste keren daar weer hun afval dumpen.
Als we dit probleem de wereld uit willen helpen, moeten we eerst bij onszelf beginnen, simpelweg door te stoppen met het gooien van rommel in goten en kreken. Misschien heeft deze natuurramp een doel. Vaak moeten mensen eerst in het diepe worden gegooid om te leren en te waarderen. Sometimes we are taken into troubled waters not to drown, but to change our attitude. We beseffen het misschien niet maar we zijn een verwend en gepamperd volk en daar zijn alle regeringen debet aan. Er is weinig eigen initiatief en niets wordt meer gewaardeerd. Men vindt het logisch om te leunen en te ontvangen. Zelfs de bedelaar op de hoek zei vroeger: ”Heb je iets voor me” en dan gaf je wat je kon missen. Nu zegt dezelfde bedelaar: ”Koop een cola en chocolade bol voor me no.” Als ik dan zeg: ”je mag komen werken dan geef ik je geld,” word ik uitgescholden.
Toen ik zag dat deze waterramp het zoveelste probleem was dat op het bord van de president werd gelegd, besefte ik in een flits dat Rutte en president Santokhi in hetzelfde schuitje voeren. In Nederland worden er zoveel problemen op het bord van Rutte gestapeld dat ik verbaasd ben dat de man er nog niet onder is bezweken. Ook in Suriname wordt er gewetenloos gestapeld op het bord van de president.
Wat beide mannen gemeen hebben, is dat ze rustig blijven, gesprekken voeren en naar oplossingen zoeken. Ze hanteren het krachtigste instrument dat een leider kan hanteren en dat is het goede voorbeeld geven. The strongest people are not those who shows strength in front of us but those who won battles we know nothing about.
Vele landen kampen met problemen van allerlei aard en men zoekt naar oplossingen. In Suriname zoekt men de oplossing door te verwijten, te klagen , protestacties te houden en de regering te beschuldigen, men is dus naar buiten gericht. Beter zou zijn als men zich richt op zichzelf, ‘wat kan ik zelf aan mijn situatie doen?’ What you are looking for is not out there, it is inside you.
“Sometimes you have to blame yourself because you knew better.”
Josta Vaseur
