Suriname is aangekomen op een heel gevaarlijk politiek kruispunt wat kan leiden tot een heel gevaarlijk en glibberig pad waarin politici het Surinaamse volk kunnen meeslepen. Het Surinaamse volk dat slecht geschoold is en politiek niet volwassen is, moet resoluut afrekenen met beunhazen en kwakzalvers in de politiek.
Suriname maakt heel moeilijke sociale tijden mee, ondanks een overvloed aan natuurlijke hulpbronnen waarnaar vraag is in de wereld. Wanneer dat het geval is, dan is er maar 1 verklaring voor: het politiek leiderschap van het land is soep met balletjes. Er is sprake van corruptie, waardoor het land niet bestand is tegen uitbuiting vanuit andere landen en buitenlandse bedrijven. Er zitten dan over het algemeen ook rovers in de kern van de regering. Deze kern van de regering heeft in Suriname, met uitzondering van de Venetiaan-1 en -2 periode, altijd bestaan uit de grondwettelijke kern van de regering en de ongrondwettelijke kern van mensen uit de familie en vriendenkring. Deze laatste kring kapselt de grondwettelijke kern in en gijzelt de besluitvorming van het land. Het bestaat voornamelijk uit de sponsoren van de partij en de familie en vrienden die concessies, vergunningen, grondbeschikkingen, RvC- en directieposten, douanevrijstellingen, belastingkortingen en overheidscontracten willen. Suriname is door deze rovers in en rondom de regeringen een primitief land met niets om aan de buitenwereld te tonen, geen gebouwen, geen mooie symbolen die we zelf hebben neergezet na 1975.
Het enige wat we hebben om te tonen is wat door God aan ons is gegeven: onze natuur, inclusief de verscheidenheid aan mensen, culturen en de biodiversiteit. Surinamers hebben na 1975 niets gebouwd om het land mooi te maken voor buitenlandse en binnenlandse toeristen. Het enige wat we gebouwd hebben echt zijn 2 grote bruggen over de Surinamerivier (met toeristische potentie) en de Coppename (puur transport-technisch), de Waka Pasi, het Wanica Ziekenhuis, NIS sporthal en de highway die 2 belangrijke verkeersaders met elkaar verbindt.
Opvallend is dat de materiële dingen in het land die we aan de buitenwereld kunnen tonen, tot stand zijn gekomen in de Bouterse-periode. De oude politiek waarin de NPS en de VHP een belangrijke rol spelen, hebben de wil niet gehad, ook in economisch betere tijden, om Suriname waardig te maken in vergelijking met het buitenland. Er is geen echte zichtbare liefde voor Suriname vanuit de oude politieke partijen. De liefde, zo die er is, is een onzichtbare en niet te peilen liefde. Het Surinaamse volk staat nu onder de terreur van de politiek en in het bijzonder een regering die niet bezig is een land te regeren. Deze regering is bezig een regeertermijn af te maken. VHP heeft, los van een behoorlijk aantal personen met een persoonlijke (ondernemers)agenda, in het begin wel de intentie gehad om wat in het land te veranderen. Die intentie is er bij de ABOP en de PL, traditiegetrouw, nooit geweest.
Door onderwaardering was de NPS er zonder noemenswaardige bijdrage, men was er bij onder protest, omdat men zich ondergewaardeerd heeft gevoeld in vergelijking met de ABOP. De ABOP vult nu, met goedkeuring van de president, allerlei posten waarvoor men het kader niet heeft. Een goed voorbeeld hiervan is de Grassalco. Dit staatsbedrijf was onder Sergio Akiemboto een modelbedrijf dat in beweging was, ook vanwege het pad van de groene revolutie waar ze was ingegaan. Het vertrek van Akiemboto en overname door ABOP betekende een doodsteek voor dit bedrijf. Er moet een Clad-onderzoek komen in dit bedrijf, wat er vooral na het vertrek van Akiemboto is gebeurd.
Suriname is in elk geval op een gevaarlijk pad van vernietiging en het is duidelijk dat er in het vredelievende Suriname er geen krachten aanwezig zijn, noch met moreel of andersoortig gezag, waarvoor de politiek bang is of waarmee de politiek rekening moet houden. Het grootste probleem waarmee Suriname te kampen heeft, is het human capacity probleem. Er zijn te veel mensen zonder een goede opleiding, ontwikkeling en vorming. Deze massa begrijpt een heleboel ingewikkelde zaken van de regering niet, deze regering heeft in de PR de mensen niet die kunnen connecten met de bevolking, vooral het ongeschoolde gedeelte. Het ongeschoolde gedeelte zit bij een enkele politieke partij die nu al op een pad van vernietiging zit, op het pad van een dictator die koning en daarna keizer wil worden. Een deel van de bevolking die volgeling is van een dorpshoofd, reflecteert alles van de leider op zich. Wanneer die met een gouden knots loopt, voelt het aan alsof zij daarmee lopen. Suriname is meer dan ooit op het pad van de vernietigende etnische politiek. Dat is veroorzaakt door leiderschap vanuit een economisch sterke groep van de immigranten.
De polarisering is veroorzaakt niet door handelingen, maar door de pijnlijke realiteit op zich. Het is bij bepaalde groepen aangekomen als een terugkeer van de slavernij. Dat gevoel heeft te maken met de economische kracht van enkele groepen in de samenleving, met name hun participatie in de bedrijvigheid en het bezit van onroerend goed, dus de groep die het kapitaal bezit. Deze groepen participeren ook in de politiek, maar de insteek is niet nationalistisch. De insteek is niet fel, maar heel licht gekleurd. In de politieke groepen waar het grote kapitaal zit, is er geen vaderlandsliefde zichtbaar, er is daar geen droom om Suriname groot, mooi en duurzaam te maken. De mensen lijken er toevallig te zijn, de kinderen zijn voor een deel veilig in Holland geposteerd en zelf is er vaak ook een plan B klaar om, wanneer het te heet onder de voeten wordt, de oversteek te doen.
We schrijven dit alles naar aanleiding van Earth Day wat ongemerkt in Suriname voorbij is gegaan. Suriname is een land met een negatieve carbonuitstoot, 1 van de 2 in de wereld. Suriname heeft ook een van de hoogste bedekkingen met bos ter wereld. Maar er is totaal geen beleid om de economie te vergroenen, integendeel. Er is geen beleid om de cheque te verzilveren voor onze bossen.
De politieke wil om het bos te laten en daarvoor miljoenen dollars te ontvangen is er niet. De politieke wil is er niet, omdat vergoeding voor het bos voor cash zal zorgen in de algemene pot van de Staat. Dat is niet voordelig voor bepaalde politici die nu het land regeren. Voordelig voor hun is het tegenover gestelde: het geld binnenhalen op een paar persoonlijke rekeningen van ondernemers (binnen de regering) die het land vernietigen. Op de Dag van de Aarde gaan we binnenkort wel in.
