“Wat en hoe ver moet men nog meer gaan voor een positieve verandering”, vraagt een man zich af in gesprek met de redactie van Dagblad Suriname. “De situatie heeft mijn leven helemaal stuk gemaakt. Wat moet ik nu doen?” Hij zegt, dat alles in zijn huis is veranderd.
“Het was al moeilijk om de huur van het huis, de benzine en de andere voorzieningen te betalen, maar nu is het heel erg moeilijk geworden. Ik ben genoodzaakt om nog een baan te zoeken. Maandelijks belopen mijn kosten van alles in de duizenden. Maar, ik verdien slechts 3.000 en krijg 2.300 in handen. Ik weet alleen hoe ik de rest moet toveren.”
Zijn vrouw was werkzaam, maar werd op een dag gewoon doorgedraaid. “Ze praat tot haar zelf, gilt en kijkt vaak naar boven. Zij was gezond, wij hebben drie kinderen en hoewel het moeilijk was, lukte het ons om nu dertien jaar samen te zijn”, aldus de man.
“Het afgelopen jaar begon zij vaak te stressen. Eerst was zij haar baan kwijt en dan weer op zoek naar een, daarnaast kwamen de kosten van schoolspullen, het huishouden en vaste lasten, ze kon het helemaal niet meer aan, ondanks dat ik haar zei dat ik wat zou regelen. De situatie heeft mijn vrouw dol laten draaien”, benadrukt de man.
“Wat moet ik nu doen? Ik moet met mijn vrouw rennen, zij wil ook niet in die lowman goso blijven, maar a heer kondre trong wang low mang presie. Ik weet het echt niet meer, men pleegt zelfmoord of moord, huilt met kinderen op de hand van honger, gilt hun pijn uit en dan nog hoort niemand ons. Wat is men van plan met ons te doen? De laatste centjes worden al gegrepen uit onze zak en nu is men van plan onze kleren uit te scheuren, dit kan toch niet. Keer op keer een verhoging brengt mijn bloeddruk omhoog.”
TM
