Ontwikkelingslanden hebben vaak moeite om aan financiële middelen te komen om hun economieën te versterken. Als gevolg hiervan vertrouwen veel van deze landen op internationale financiële instellingen, zoals het IMF (Internationaal Monetair Fonds), voor leningen en andere bronnen van financiering. Echter financiering krijgen van het IMF gaat gepaard met een pakket van verplichte eisen van het IMF. Een van ze is het afschaffen van subsidies.
IMF-eisen
Het IMF kan deze eisen stellen, omdat ze de financiering verstrekt tegen een 2% rente. Ook kan het land op een langere termijn terug betalen.
Maar, ook het IMF heeft zijn directe nadeel. De middelen die beschikbaar worden gesteld zijn niet voor investeringsdoeleinden, wat betekent dat ons land geen productie groei kan meemaken.
De middelen zijn bestemd voor betalingsbalans steun en deel voor begrotingssteun.
De betalingsbalans steun is om de importeur te kunnen voorzien van vreemde valut , maar deze middelen vloeien terug naar de kapitalistische landen, die de grootste donoren zijn van het IMF.
Jaarverslagen
Aan de stringente uitvoeringseisen kan ons land niet voldoen, daar wij zelfs intern er nauwelijks in slagen om verantwoording af te leggen. Kijk naar alle staatsbedrijven die geen jaarverslagen publiceren en de regering is niet eisend in deze.
China
Er is echter een trend dat veel ontwikkelingslanden de voorkeur geven om een lening te nemen van China in plaats van het IMF. Dit is om verschillende redenen, zoals hieronder wordt uitgelegd.
Ten eerste biedt China gunstige voorwaarden aan bij het verstrekken van leningen.
In veel gevallen biedt China lagere rentetarieven en langere looptijden dan het IMF. De rentes zijn afhankelijk van de onderhandelingen en kunnen beginnen bij 5% meer dan het IMF, maar zonder eisen. Dit stelt de ontwikkelingslanden in staat om meer ademruimte te hebben bij het terugbetalen van de leningen. Bovendien zijn de leningen flexibeler en komen ze meestal zonder voorwaarden.
Dit betekent dat ontwikkelingslanden zich minder homogeniseerd voelen met het beleid en het beleidsadvies van het IMF, wat soms vanuit hun perspectief buitenlandse belangen in hun nationale beleidsdomein kunnen brengen.
Ten tweede heeft China als grootste handelspartner van veel ontwikkelingslanden vaak strategische belangen. Om deze reden zijn zij bereid om meer te investeren in deze landen ter bevordering van hun handelsbelangen. Deze investeringen kunnen bijvoorbeeld gaan om de financiering van infrastructuurprojecten of de levering van goederen en diensten in ruil voor toegang tot mineralen en andere grondstoffen. Hierdoor krijgen ze ook meer controle over de import en export van ontwikkelingslanden, wat op zijn beurt leidt tot meer stabiliteit voor hun eigen economie(en).
Ten derde is de samenwerking tussen China en ontwikkelingslanden gebaseerd op gedeelde waarden en culturele achtergronden.
Ontwikkelingslanden voelen zich vaak meer op hun gemak bij samenwerkingsverbanden met andere landen.
In Suriname zien wij, dat de voorgaande regeringen grote leningen hebben genomen bij China, die het land nu niet kan terugbetalen, omdat er geen meer inkomsten zijn. Het gaat om US$ 500 miljoen die betaald moet worden met de rente.
De Chinese regering heeft het zogenoemde ‘Belt and Road’ initiatief waaraan Suriname zich ook verbonden heeft.
China heeft middelen gestuurd naar landen met een lage buitenlandse wisselreserve en zwakke soevereine kredietwaardigheid.
Tot nu toe heeft het reddingsoperaties uitgevoerd in 22 landen, waaronder Argentinië, Belarus, Ecuador, Egypte, Laos, Mongolië, Pakistan, Sri Lanka, Turkije, Oekraïne, Venezuela en dus ook Suriname.,
Terwijl een typische reddingslening van het Internationaal Monetair Fonds een rente van 2 procent heeft, is de gemiddelde rente die aan een Chinese reddingslening is verbonden 5 procent. De Chinese regering heeft ergeen baat bij Suriname het mes op de keel te zetten, daar het het enige land in de regio is waarin zijn een grote economische en directe politieke invloed heeft.
Economische overname
De Chinese regering zou mogelijk bereid zijn meer leningen te verstrekken, die haar invloed in ons land alleen maar vergroot. Waar het westen haar invloed aanwendt door dwang en geweld naar ontwikkelingslanden, heeft China er voor gekozen, zonder maar een schot te lossen, landen economisch over te nemen.
Alle politieke partijen in Suriname geven al te graag verkiesbare posities van personen van Chinese komaf, ondanks het feit dat het een grote minderheid is, maar wel met een grote economische macht.
Klem
De Surinaamse regering zit van alle kanten klem, zowel bij het IMF met haar zware eisen, en de Chinese regering met haar ophoping van schulden aan Suriname. De regering Santokhi heeft zichzelf klem gezet, door niet creatief te zijn en naar personen te luisteren die geen kennis hebben van hoe de wereld eruit ziet en in de toekomst eruit zal zien.
