De huidige situatie in het land laat het niet toe om de zogenoemde “work-life-balance” toe te passen in het dagelijks leven. Het leven is nu zo duur geworden, dat je eigen leven nauwelijks in balans is, gezien je meer aan het werk bent en soms zelfs meerdere banen moet hebben om te kunnen overleven. Men zegt ook “je leeft niet om te werken”, maar dat lijkt er nu wel op. Wanneer er geen balans gevonden kan worden tussen het werk en het privéleven, kan dat voor heel wat frustraties zorgen.
“Ik heb niet eens ontspanning”
Dagblad Suriname sprak met een zekere W.L die getrouwd is en moeder is van 2 kinderen. Zij en haar echtgenoot hebben een vaste baan, maar komen nauwelijks uit met hun salaris. Na het werk rijdt haar man A.L taxi tot ongeveer 23.00 uur en in haar vrije tijd bakt zij koekjes voor de verkoop. Met het taxi inkomen kunnen ze nog net hun hoofd boven water houden en de kinderen naar school sturen. “Ik heb niet eens ontspanning,… de kinderen zien nauwelijks hun vader. Omdat ze meestal al slapen wanneer hun vader in de avond thuis aankomt. Zelfs weekenden rijdt hij taxi. Ik probeer mijn kinderen uit te leggen dat het niet anders kan en dat zij voorlopig even begrip en geduld moeten hebben. Het lukt niet altijd, maar ik kan ze ook niet kwalijk nemen. Ze zijn ook nog in de bloei van hun leven en wilt ze ook niet onthouden van hun onderwijs.”
Zelfs het uitgaansleven is nu onbetaalbaar geworden, simpel gezegd een luxe. Slechts een kleine groep kan nog praten van een uitgaansleven die het zich dus wel kunnen permitteren. De zogenaamde elite klasse. Ook komt het vaak voor dat gezinnen kapot gaan, of men overgaat tot het plegen van zelfmoord vanwege de opgehoopde frustraties en psychische druk die men ervaart, wanneer er geen balans gevonden kan worden in het geheel. Soms kan het zo erg zijn, dat men niet met de situatie weet om te gaan en dan heel depressief wordt met alle gevolgen van dien. De juiste begeleiding is er niet altijd en vaak genoeg moet er betaald worden om gebruik te maken van de diensten om bijvoorbeeld naar een psycholoog te kunnen gaan. Men ziet geen hoop meer in het leven en gaat dan over tot acties. De regering komt met de zogenaamde verlichtende maatregelen, maar daarvan is niets te merken.
“Het lijkt alsof het juist erger wordt, alsof je nu voor je straf werkt. Je zit alles aan te doen om nog net eten op tafel te zetten, terwijl de president en zijn mensen gewoon vanuit hun stoel naar het volk kijken met alle luxe die ze al hebben. Alsof ze zich niet druk maken met het volk, want ze zitten al eenmaal op die stoel.:
Geen licht in de tunnel
De regering zou met oplossingsmodellen moeten komen om de sociaal-economische druk die men ervaart op te vangen en daadwerkelijk op te treden. En waar nodig de juiste begeleiding te bieden. Want vergeet niet dat velen het licht in de tunnel allang niet meer zien, geen hoop meer hebben, en op het punt staan acties te ondernemen vanwege de psychische druk die men ervaart.
JM
