In Suriname zijn supermarkten een fundamenteel onderdeel van de samenleving en niet meer weg te denken. Zij bieden de dagelijkse benodigheden die variëren van voedingsmiddelen tot huishoudelijke artikelen. Het is ook algemeen bekend, dat de meeste eigenaren van de supermarkten Chinezen zijn. Dit komt door de grote groep Chinezen die de afgelopen 20 jaar naar Suriname zijn gekomen om zich hier te vestigen.
Voor vele Chinezen is het van belang om zich in Suriname te vestigen en om vervolgens hun familie en gezin te laten halen om voor ze te werken in de supermarkten. Echter is het belangrijk, dat zij als eerst de taalbarrière moeten overbruggen om te kunnen communiceren met hun klanten. Ook is het in het algemeen bekend, dat Chinezen zich verenigen door zich te laten aansluiten bij bekende Chinese verenigingen die bij calamiteiten eventueel garant voor ze staan en hun de weg wijzen om te kunnen wonen en werken in Suriname.
Naast het feit dat de Chinezen hun eigen mensen inzetten, werken er toch ook veel lokale bewoners in supermarkten in de functie van verkopers of verpakkers. Hun taken houden meestal in het bijvullen van de schappen, het houden van de inventaris, het plaatsen van prijzen op producten, kassawerk en het helpen van klanten bij hun aankopen. De Chinese ondernemers zijn dan ook de werkgevers van de Surinaamse werknemers, omdat die immers in dienst zijn van hun. In dit artikel zal er nader worden ingegaan op het belang en de relatie van de werknemers en het vastgestelde minimumloon van SRD 30.
Recent is door het ministerie van Arbeid, Werkgelegenheid en Jeugdzaken het minimumloon wettelijk vastgesteld op SRD 30 per uur voor elke werknemer. Dat betekent, dat elke werkgever verplicht is minimaal SRD 30 per uur uit te betalen voor arbeid dat wordt verricht door de werknemer. Indien een werkgever minder dan het vastgestelde minimumloon betaald, wordt dit gezien als een overtreding van de wet en is de Arbeidsinspectie bevoegd op te treden en sancties te treffen. Het minimumloon is er om ervoor te zorgen, dat werknemers in Suriname in hun minimale levensonderhoud kunnen voorzien en niet onder het bestaansminimum zakken. Het is een wettelijke bepaling waaraan voldaan dient te worden ter voorkoming dat werknemers uitgebuit worden en niet de eerlijke beloning krijgen voor het werk dat door hun wordt verricht.
Voor vele werknemers is het minimumloon ook een belangrijke garantie voor hun inkomen.
De invoering van het minimumloon kent geen restricties en is dus voor alle sectoren van toepassing. Ook de Chinese winkeliers zijn gehouden om hun winkelpersoneel conform het wettelijk minimumloon uit te betalen ongeacht de functie van de werknemer. Chinese winkeliers zijn vaak geneigd heel nonchalant om te gaan met wettelijke regels dat te wijten is aan een heleboel factoren, zoals onbekendheid met de Surinaamse arbeidswetgeving, wat allemaal hun rechten maar ook hun plichten zijn als werkgevers en de Nederlandse taal niet of nauwelijks machtig zijn. Het is daarom van belang, dat de bewustwording en voorlichting voor deze groep Chinezen op gang komt.
Door het regelmatig houden van voorlichtingsessies, het plaatsen van bekendmakingen in hun taal zodat het duidelijk en helder voor ze wordt wat er allemaal van hun verwacht wordt en wat allemaal hun rechten en plichten zijn om legaal te kunnen opereren in Suriname en zich te houden aan de wettelijke vereisten.
De verschillende Chinese verenigingen kunnen hierbij ook een bijdrage leveren in samenwerking met de betreffende instanties. Zodoende kan er worden gewerkt aan een win-win situatie waarbij zowel de werkgever als de werknemer aan hun trekken komen en beide partijen naar tevredenheid naar elkaar toe handelen.
Belangrijk is te weten, dat het minimumloon niet is aangekondigd om werkgevers te pesten of zaken te verzwaren, maar dat er daarbij wordt gewerkt aan een stukje werkgelegenheid en de productiviteit, maar ook aan de inkomensgarantie van zowel de werkgever als de werknemer voor duurzaamheid en zekerheid.
(Foto: ter illustratie)
JM
