De afgelopen dagen is er nogal wat te doen geweest, op social- en andere media en zelfs in De Nationale Assemblee, over de duizenden belegde broodjes in plastic zakjes met etiket in het kader van een speciaal GLO-brodenproject van First Lady Mellisa Santokhi-Seenacherry. Een sociaal project dat juist waardering zou moeten verdient in plaats van achterdocht.
Maat Suriname zou Suriname niet zijn wanneer mensen het project ongemerkt voortgang zouden laten vinden zonder allerlei ongefundeerde, onzinnige negatieve kritieken. Neen, natuurlijk is er weer de nodige achterdocht en wantrouwen en vooral en natuurlijk nu het een project betreft dat uit de koker is gerold van de First Lady van het land.
Een First Lady die het vanuit haar hart meent met kinderen in de lagere scholen die zonder een ochtendmaaltijd in de maag naar school gaan en ook geen brood mee kunnen nemen, simpelweg, omdat mama en papa even het geld niet hadden om het dure brood te kunnen kopen.
Nu krijgen vele kinderen toch een lekker belegd puntje met pindakaas of jam. Mensen zouden dit project moeten omarmen. Maar nee hoor. Er wodt gejammerd, gezeurd en gezeverd over het plastic zakje, het etiketje, het beleg en zelfs zijn in het parlement vragen gesteld over onder andere of er wel een openbare aanbesteding is geweest. Met andere woorden, hebben bedrijven, personen, instanties, enzovoorts zich kunnen aanmelden met een brodenproject-plan en financiering ervan, waarna het meest aantrekkelijke en goedkope plan gekozen had kunnen worden om uitgevoerd te gaan worden. Neen! Geen openbare aanbesteding. Natuurlijk niet. Waarom wel? Moet iedereen die met een mooi sociaal project komt een openbare aanbesteding houden? Mag men zelf niet kiezen en beslissen hoe een project uitgevoerd en gefinancierd wordt? Natuurlijk mag dat en dat mag zeker ook de First Lady! Waarom zou zij voor haar project dat moeten doen? Omdat zij de First Lady is?? Nee toch.
Waarom kunnen al die jammerende personen niet eens blij zijn met een mooi sociaal project, dat ervoor kan zorgen dat vele leerlingen niet met een lege maag in de schoolbankjes zitten? Het zijn daarenboven volwassenen die mopperen en klagen en ook nog eens onjuiste informatie verspreiden via social media over het brodenproject.
De leerlingen blijken juist heel blij te zijn met de belegde puntjes en een flesje drinken. En hoe duur die broodjes zijn en waarom er een etiket op het plastic zakje zit en dat er waarschijnlijk geen openbare aanbesteding is geweest, dat alles zal die leerlingen een worst zijn. Zij smullen van de puntjes. En van wie het meel is waarmee de puntjes zijn gebakken interesseert de leerlingen ook niet.
De hele heisa rond het brodenproject vindt zijn oorsprong in de aversie bij een groep mensen in de samenleving tegen de First Lady. In de ogen van die mensen kan Mellisa niets goeds doen, en als zij iets doet dan komt die groep mensen altijd met kritiek, omdat ze ook niets anders te doen hebben.
Deze mensen genieten zelf waarschijnlijk iedere ochtend van een of meer goed belegde boterhammen rijkelijk besmeerd met boter en wellicht wat dikke plakken oude kaas of dure chocopasta er op en hebben niet het verstandelijke vermogen om zich te verplaatsen in het ochtendontbijt van minder draagkrachtigen en hun kinderen.
Het ontbreekt die mensen, die kritikasters met een First Lady-fobie, aan alle vormen van respect en fatsoen.
Viktor Aardenburg
