Het gevoerde vergunningenbeleid voor de zeevisserij in de afgelopen decennia heeft ertoe geleid, dat de zeevisserij in Suriname vandaag de dag een marginaal bestaan heeft. Was het zo, dat in de jaren ‘70 en ’80 van de vorige eeuw er 140 vergunningen waren uitgegeven voor de vangst van grote garnalen, dit jaar is het maximaal aantal uit te geven vergunning teruggebracht naar 25. Van dit aantal is nog niet eens 20 ingevuld. De grote garnalen zijn gewoonweg verdwenen. Behalve dat in de voorbije decennia er sprake was geweest van overbevissing, spelen factoren die te maken hebben met klimaatverandering een belangrijke rol dat de garnalen zijn “verdwenen”.
Minister Parmanand Sewdien van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) deelde deze informatie vorige week tijdens de begrotingsbehandeling in het parlement. De minister gaf aan dat het vraagstuk van zeevisserij een complexe is dan op het eerste gezicht wel lijkt.
Overbevissing
In de ‘70- en ‘80-er jaren was er sprake van uitgifte van 140 vergunningen voor de grote garnalenvangst. De schepen bleven 2 tot 3 weken op zee en kwamen allemaal volgeladen terug. De garnalentrawlers visten toen tot aan de Orinoco en de Amazonerivier. In 1977 kwam echter het Zeerechtenverdrag (UNCLOS) waarbij de zeegrenzen van landen werden vastgesteld. De garnalentrawlers mochten daardoor niet meer buiten de Surinaamse zeegrenzen vissen. Er is toen niets gedaan aan het vergunningenbeleid. Men bleef doorgaan met 140 vergunningen te vissen, totdat één voor één de garnalenbedrijven verdwenen. Dit jaar zijn er nog niet eens 20 van die garnalenboten. Hetzelfde geldt min of meer voor wat betreft de vangst van zeevissoorten zoals de red snappers.
Zelfde met kustvisserij
Voor wat betreft de kustvisserij (SK-vergunningen) is in de periode van 2008-2010 door LVV onder leiding toen van minister Stanley Raghoebarsing qua beleid het mes erin gezet. Er zijn toen drastische maatregelen getroffen. Er werd gewerkt met een verlaagde maximum aantal aan uit te geven SK-vergunningen, er werden visserijzones ingesteld, en middels het VMS-systeem was er sprake van goede controle op de boten. Het resultaat van dit beleid was dat de situatie voor wat betreft de kustvisserij stabiel werd.
Maar daarna (met de regeringswisseling..red. DBS) kwam er weer een beleid waarbij enorm veel vergunningen werd uitgegeven. Er was sprake van overbevissing. Er werd met netten gevist van 7 tot 8 kilometer lang in plaats van 4 kilometer. Ook werd met netten gevist met kleinere mazen, waardoor ook kleine vissen uit de zee werden gehaald.
KLimaatverandering
Het wegtrekken van de grote garnalen en bepaalde vissoorten heeft ook te maken met klimaatveranderingen. Het temperatuur in de Surinaamse wateren is gemiddeld 27 graden, maar er zijn perioden dat deze daalt tot 22 graden. Dan trekken de garnalen en vissen weg.
Volgens minister Sewdien komen de bovengenoemde factoren bovenop de reeds bestaande problematiek van smokkel, illegale visserij en het ontbreken van goede controle van de visgronden. Cijfers van de voorbije jaren geven volgens de minister aan een dalende trend van vis- en garnalenvangsten. Maar, het ministerie van LVV geeft niet op en zal doorgaan met het beleid om meer te halen uit de visserij en tegelijkertijd om deze hernieuwbare natuurlijke hulpbron duurzaam te ontwikkelen. Het is een bron van eiwitvoorziening voor de bevolking en exportopbrengsten voor het land, aldus LVV-minister Sewdien.
SS
