Hoe lang nog? Dat zullen velen in de samenleving zich deze dagen afvragen. De regering Santokhi-Brunswijk is in een storm beland. Een zware storm, met voor Suriname ongekende kracht. De samenleving roert zich. Het ene na het andere protest kondigt zich deze dagen aan tegen de regering en het door haar gevoerde beleid. De onderwijsbonden zijn allemaal in actie gekomen, leerlingen moeten het weer even doen zonder hun leerkrachten, de vakcentrale C-47 en aangesloten bonden hebben hun leden opgeroepen het werk neer te leggen en ook een enkele activist heeft het volk opgeroepen om in actie te komen.
En, als – toch wel lang verwachte – klap op de vuurpijl is donderdag per onmiddellijke ingang de fractie van de NPS in de Assemblee uit de coalitie, uit het samenwerkingsverband met de VHP en ABOP/PL, gestapt. De beide NPS-ministers Marie Levens van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur en Silvano Tjong-Ahin van Ruimtelijke Ordening en Milieu hebben hun portefeuilles ter beschikking gesteld.
De hete adem
Nadert het einde al van de zittingstermijn van de regering Santokhi-Brunswijk? Velen zullen dat ongetwijfeld hopen, maar de kans dat dat gebeurt is klein. De VHP en ABOP/PL zullen hun regeermacht niet opgeven en het gevoerde beleid continueren, met in hun nek de hete adem van het Internationaal Monetair Fonds, IMF.
Begrijpelijk
De protesten deze dagen zijn begrijpelijk. Immers, het volk lijdt zwaar onder alle financiële maatregelen van de regering. Prijzen van producten en diensten blijven maar a la dol stijgen – met een forse prijsstijging van gascilinders ook nog op komst – de koers lijkt een anarchistisch bestaan te leiden. De regering kan op beide zaken geen grip krijgen, ondanks allerlei maatregelen en ingestelde werkgroepjes en commissies.
De burger moet hosselen om iedere maand de financiële eindjes aan elkaar te kunnen knopen. De volksgezondheid is daardoor in gevaar. Gezondheidsproblemen, fysiek en psychisch, onder burgers nemen met de dag toe. De stress, spanning en onzekerheid zijn voor velen ondraaglijk geworden. De rek is er werkelijk uit. Iedereen ziet en voelt het, behalve de regering, behalve de president en vicepresident, die feitelijk het beleid bepalen, zo concludeert de fractie van de NPS terecht.
Alles overziend is het dus niet vreemd, dat er acties, protesten, werkonderbrekingen, enzovoorts komen en al gaande zijn.
In de schoenen schuiven
Maar, kunnen alle problemen in de schoenen van de huidige regering werden geschoven? Neen, zeker niet. Immers, de regering werd nu eenmaal bij haar aantreden opgezadeld met torenhoge schulden en die moeten worden afgelost. Om uit het schuldenmoeras te kruipen is in zee gegaan met het IMF en dat leidt tot strenge bezuigingsmaatregelen. Daarenboven werkt de regering hard om tot schuldherschikkingen te komen met onder andere diverse landen, waaronder India en China. Dat ingezet proces van schuldherschikkingen verloopt redelijk naar wens.
Meer oog, oor en empathie
Maar, de regering had wel meer oog, oor, empathie moeten hebben voor de noden van het volk en zich niet te veel in beslissingen en beleid hebben moeten laten leiden door het IMF. Natuurlijk moest de regering bezuinigingen toepassen en subsidies voor van alles en nog wat terugdraaien. Natuurlijk is de invoering van BTW goed. Maar, alles in korte tijd door de strot van de burger duwen is wat teveel van het goede. Van enige spreiding in de genomen maatregelen is geen sprake. Week op week wordt de samenleving getroffen door allerlei maatregelen die direct van invloed zijn op de inhoud van portemonnees.
Niet bezwijken
Alles overziend is de regering nu in zeer zwaar weer beland en dat op een moment dat deze dagen in de Assemblee de begroting voor het dienstjaar 2023 wordt behandeld. De druk op de regering neemt toe, maar ze zal niet bezwijken. Ze gaat haar termijn uitzitten en ze blijft eraan werken om uit het schuldenmoeras te kruipen.
Maar, de regering zou er wel goed aan doen om meer gevoel aan de dag te leggen voor het volk en ervoor te zorgen dat de financiële druk op de samenleving minder wordt.
Nu en dan met extra verhogingen op uitkeringen komen is leuk en aardig, maar die hebben amper zin wanneer prijzen van producten en diensten maar blijven stijgen. Die financiële extraatjes verzanden dan in het niets.
PK
