Terwijl bijna de gehele bevolking jammert, klaagt en scheldt over de alsmaar stijgende prijzen van producten, de maar niet onder controle te krijgen koersontwikkeling en de prijzen van uiteenlopende diensten – variërend van prijzen voor stroom- en waterverbruik en gebruik van internet – is er van acties tegen het beleid van de regering Santokhi-Brunswijk geen enkele sprake meer. Suriname is actie moe.
Alhoewel, er was toch deze week een uitzondering. Een dame,Judith Tilborg, stond praktisch in haar eentje op het Onafhankelijkheidsplein – bij de Nationale Assemblee – te demonstreren tegen de stijgende prijzen voor van alles en nog wat. Dat verdient respect, haar actie, haar protest. Want, zij heeft gedaan wat de diehard actievoerders van weleer laten afweten: de straat opgaan en een krachtig geluid laten horen.
Waar zijn die actievoerders? Wat is er over van die zogenoemde Organic Movement? Het laatste bericht op de Facebookpagina van deze groep actievoerders dateert alweer van 22 november vorig jaar. Waar zijn al die schreeuwers en herrieschoppers? Wat is er gebeurd met ze? Namen hoeven niet genoemd te worden, iedereen kent ze, iedereen weet wie een maand of wat geleden de grootste herrieschoppers waren en met moeite een paar mensen op straat wisten te krijgen met wat kartonnen protestbordjes met allerlei cliché teksten erop gekalkt.
Het heeft er alle schijn van dat die diehard activisten tot het besef en inzicht zijn gekomen, dat hun protesten werkelijk geen zoden aan de dijk hebben gezet. Immers, met alleen maar schreeuwen en niet in dialoog willen gaan met de regering bereik je weinig. Nooit heeft welke activist dan ook iets zinnigs kunnen zeggen. Niemand heeft concreet kunnen duidelijk maken wat een alternatief zou zijn voor de huidige regering. Ook heeft geen enkele diehard activist ooit ook maar iets gezegd over hoe het gevoerde beleid gewijzigd zou kunnen worden.
Nee, daartoe waren ze simpelweg niet in staat. De deskundigheid ontbrak en ontbreekt. Enkele activisten hebben alleen hun best gedaan om zichzelf te profileren.
Enig actie-beleid, enige actie-strategie, ontbrak en ontbreekt. Het was vooral schreeuwen en schelden en dat is jammer. Jammer, omdat er toch genoeg gebeurt vanuit regeringskringen waarover en waartegen die activisten hun stem zouden kunnen laten horen, zoals die ene dame deze week deed op het Onafhankelijkheidsplein.
Het heeft er dan ook alle schijn van, dat de bekende activisten het nutteloze en zinloze van hun protesten hebben ingezien. Ze zijn wat dat betreft wakker geworden en begrijpen eindelijk, dat er geen alternatief is voor de huidige regering en ook niet voor het beleid dat wordt gevoerd, onder druk en hoogspanning van met name de stevige greep op het beleid van het Internationaal Monetair Fonds, IMF.
Wijsheid komt met de jaren en dat geldt zeker voor de lokale diehard activisten die nu waarschijnlijk in alle rust machteloos en krachteloos toezien hoe dagelijks de prijzen van producten en diensten stijgen en vooralsnog het zwijgen ertoe doen.
Viktor Aardenburg
