Kerstmis staat weer voor de deur. Elk land geeft op zijn eigen, traditionele wijze kleur en invulling aan de herdenking van de geboorte van Jezus Christus. Er is een grote verscheidenheid aan gebruiken en tegelijkertijd ook een grote overeenkomst, bijvoorbeeld met liedjes. Sommige kerstliederen, kan je op elk continent tegenkomen bijvoorbeeld het lied ’Vrede op aarde’.
Als ik naar dit lied luister, moet ik eerlijk toegeven dat ik daar de laatste tijd best mee worstel. Ik durf die woorden bijna niet meer in de mond te nemen. Met vrede op aarde kan je tegenwoordig bijna niet meer komen aanzetten. Ik schaam me zelfs om het hardop te zingen, omdat ik weet dat de oorlog nog letterlijk aanwezig is, dat er nog steeds mensen worden verhandeld, vrouwen worden verkracht, mensen hun land zijn ontvlucht en in constante angst leven, kortom er worden nog steeds mensonterende daden gepleegd.
Vrede op aarde is verder dan ooit en het lijkt zelfs, dat iedere keer als we hierover zingen, de situatie erger wordt. Het staat toch gek als je net nog de afgrijselijkste beelden van oorlogsmisdaden op de televisie hebt gezien, om dan nog vrede op aarde te staan zingen.
Waar moet het heen met deze wereld? Hadden de engelen het mis toen ze de geboorte van Jezus met dat lied aankondigden? Was hun boodschap een zoethoudertje dat de tand des tijds niet heeft kunnen doorstaan? Of was het toch een profetisch woord in vervulling? In Johannes 14:27 staat: “Ik laat jullie vrede na, mijn vrede geef ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan. Maak je niet ongerust en verlies de moed niet.”
Moeten we dan maar doorgaan met zingen over vrede en hopen dat God zijn belofte niet vergeet? De woorden, “Verlies de moed niet, is een duidelijke boodschap. Ik denk dat de vrede waarover we in de kerstliedjes zingen, niet de afwezigheid is van oorlog, niet een vredesverdrag of de ondertekening van een akkoord.
Het is de vrede die alleen God kan geven, namelijk de vrede in het hart van mensen.
Dat is het vredesplan dat God in gedachten heeft, dat is de vrede waarover de engelen zongen. Het is een hemelse vrede die met de komst van Jezus naar de aarde kwam en nog steeds beschikbaar is voor alle mensen. Die vrede kunnen we elkaar toezingen.
Nog een mooi gebaar met kerst zijn de lichtjes die in de kerstboom, in de huizen en op straat worden geplaatst. Velen weten niet waarom, ze zien alleen de mooie lichtjes. Niemand wil in duisternis leven, elk mens voelt zich prettiger in het licht. Elk mens heeft een hart vol licht, net als in de kerstboom.
Maar als er een deken over die lichtjes wordt gegooid, zal het donker worden. Net zo worden er in het dagelijks leven dekens gegooid over het hart van mensen. Die dekens zijn egoïsme, hebzucht, haat, stelen, moorden enz. Deze dekens maken een mensenhart donker. Een mens die rondloopt met een deken van egoïsme over zijn hart, denkt alleen aan zichzelf en degene met een deken van hebzucht is nooit tevreden en wil steeds meer. Degene met een deken van stelen zal altijd stelen en die met een deken van mishandelen, zal altijd anderen pijn doen. Sommige mensen hebben niet één maar meerdere dekens over hun hart. Zo iemand zal altijd in duisternis leven. Een ander kan geen licht brengen in je hart, dat moet je zelf doen door goede keuzes te maken.
De kerstlichtjes zijn letterlijk, maar de gedachte erachter is symbolisch. Die lichtjes moeten ons eraan herinneren dat we in het licht moeten leven. En als we in de loop van het jaar dit zijn vergeten, worden we er met kerst er altijd weer aan herinnerd als de lichtjes worden geplaatst.
Op grond van Jezus komst naar de aarde, durf ik u vrede op aarde toe te wensen.
Tien kaarsjes wilden met kerst licht brengen in het hart van elk mens Een kaarsje kon niet samenwerken moest daarom al gauw vertrekken Kaarsje nummer negen wilde niet geven en delen dus was ook hij al gauw verdwenen. Nummer acht was uit op eigenbelang dus was ook zijn kaars snel opgebrand. Kaarsje nummer zeven bleef liegen en bedriegen dus kon niemand meer van zijn licht genieten Kaarsje nummer zes werd te zwaar van al ‘t graaien kon tenslotte het gewicht niet meer dragen. Nummer vijf wilde heersen met geweld is door zijn eigen wapens geveld Kaarsje nummer vier was uit op macht vertrapte daarom alles op zijn pad. Nummer drie was een egoïst is daarom in zijn kaarsje gestikt. Kaars nummer twee vertrapte normen en waarden zijn kaars kon daarom niet fatsoenlijk branden De laatste kaars probeerde met zijn lichtje alle anderen weer aan te steken Hij gunde hen een tweede kans om vrede en licht te brengen op aard.
“When the power of love overcomes the love of power the world will know peace.”
Josta Vaseur
