“Ik snap het niet. Waar ik dacht dat december een maand is, waar je geeft is het nu een maand waarin men extra neemt”, zegt een vrouw tegenover een redactrice van Dagblad Suriname.
“De prijzen van alles blijven maar stijgen en de rekeningen blijven maar omhoog stromen. Ik verdien al niet veel en weet dat mijn werkgever ook geen pakket klaar voor ons heeft, dat heb ik al in geen vijf jaren gezien. Ik vraag me af hoe men wil, dat ik het moet overleven met een salaris van niet eens SRD 3.000. De kosten voor huur, voorzieningen, prive onderhoud, voeding en vervoer komen zelfs uit op meer dan dat bedrag. Ik werk dus als het ware voor niet eens de helft van mijn strop. Ik werk dus voor benzinegeld voor de helft van de maand. Het andere deel moet ik toveren, ik moet het dan bekijken hoe ik het red en mijn onderdak behoud en mezelf en m’n kinderen voed, kleed en zorg voor de resterende dingen.”
“Ik heb twee kinderen en daarnaast ben ik ook verantwoordelijk voor mijn moeder die bedlegerig is. Ik weet echt niet wat ik moet doen. De prijzen blijven maar dagelijks stijgen, voor december heb ik dat al twee keren meegemaakt en dan leven wij niet eens de 15e van de maand.”
“Hoe haal ik het met kerst? Ik heb niet eens Kinderdag cadeaus kunnen kopen voor de kinderen en weet ook niet hoe ik aan die kerstcadeaus kom. Ondanks mijn kleine business red ik het niet honderd procent, maar ik blijf mijn best doen. Ik ga dus liever mijn vaste baan moeten laten om mij helemaal te plaatsen in mijn eigen business, want de vaste baan lijk nu dan op een straf met de prijsverhogingen van alle levensmiddelen. Van het jaar heb je keer op keer een prijsverhoging gehad van alles. Zelfs middelen voor het privé onderhoud tot levensmiddelen naar onderdelen en reparatie van je vervoer, maar mijn salaris is op hetzelfde niveau gebleven.”
“Dus de armen worden armer en de rijken worden rijker”, aldus deze vrouw die nauwelijks iedere maand weet rond te komen, zoals zo velen vandaag de dag in de samenleving.
TM
