“Het woord samen spelen wordt wel vaak gebruikt, maar niet altijd gedaan. Kinderen tegenwoordig hebben een heel andere houding”, zeggen enkele ouders in gesprek met Dagblad Suriname.
“Vroeger zag je werkelijk dat kinderen samen aan het spelen waren en dat was nooit genoeg, je hebt het tegenwoordig wel, maar bij de jongeren al zie je een klein gevecht of ruzie en dan gaan zij weer door, maar met een andere groep of houding”, zegt Vanessa die leerkracht is en moeder van drie kinderen.
“Ik zie het niet bij mijn kinderen alleen. Als ouders moeten wij die tijd en energie stoppen om onze kinderen de juiste dingen te leren of betekenissen, maar vaak genoeg in deze moderne tijd hebben wij dat overgelaten aan een telefoon of, laat ik zeggen technologie. De kinderen ontwikkelen zich op zo een manier in hun eigen wereld en weten vaak genoeg niet wat samen dingen doen is. Ik had het heel zwaar met mijn zoon en dochter en het heeft veel tijd genomen om het ze af te leren”, zegt Vanessa.
“Ondanks dat ik drie kinderen heb zijn zij in hun eigen wereld, elk kind is apart dat is zo en heeft zijn eigen manier van doen en laten, maar ik zie een heel ander gedrag. Bij het helpen om werk thuis te doen was het ook een probleem of samenspelen met anderen, zo ben ik gaan beseffen dat ik iets fout heb gedaan aan de opvoeding. Broers en zuster werken onderling samen en ook bij vreemden, dat wordt van jongs af geleerd. Naarmate zij groter worden gaat het volgens hun levenservaring. En dat is waaraan wij moeten werken, hun levenservaring voor nu”, benadrukt Vanessa.
Vroeger raakten kinderen snel bevriend op feestjes of bij een speelplek, maar nu zie je ze vaak aan een telefoon, Jij als ouder moet aangeven, ga spelen of vragen hoe zij of hij heet. Bij andere kinderen is het wel anders, maar dan zie je weer een soort van houding dat hij of zij belangrijker is dan een ander. Als het al zo jong zo begint, hoe gaat het later dan zijn?”, vraagt de moeder zich af.
“Wij zien het gedrag al aan, hoe wij als mensen omgaan met elkaar en als er een verandering moet komen, dan moeten wij daar nu al aan beginnen te werken”, zegt een andere ouder. “Zolang een kind veel praat of iets vraagt, huilt , dwingt, dan geven wij een telefoon in hun hand met de bedoeling om rustig te zijn, maar dat moet het helemaal niet zijn. Ja, wij hebben een telefoon nodig of enkele klusjes die wij daar mee kunnen doen, maar het is geen oppas, geeft geen liefde en is geen vader noch moeder. Dat moeten wij als ouders geven en wij hebben de taak om onze kinderen te leren hoe het hoort”, benadrukt de ouder.
“Er is vaak genoeg geen tijd, maar zolang er een wil is is er een weg. En er moet een verandering komen voor de toekomst.”
TM
