Het lukt de CLO (Centrale van Landsdienaren Organisaties) en de NDP maar niet om het volk in de benen te krijgen. De zichzelf voorzitter van de CLO noemende anti-kapitalist en anti-koloniaal Ronald Hooghart heeft zichzelf weer min of meer in het middelpunt van de actie-belangstelling geplaatst door zijn achterban op te roepen de straat op te gaan in protest tegen het beleid van de regering Santokhi-Brunswijk. Nu zijn schreeuwen en populisme Hooghart niet vreemd en toch is hij niet in staat om de straten van Paramaribo vol te laten stromen met demonstranten. Zelfs niet wanneer hij de steun krijgt van de NDP.
Onrealistisch eisenpakket
Ronald Hooghart had onlangs, samen met vakbonds strijdmakker Michael Sallons, een open brief gestuurd naar president Chandrikapersad Santokhi met een heus eisenpakket erin opgenomen. Geëist wordt onder andere dat de koers terug gaat naar SRD 7,42 voor de Amerikaanse dollar, de brandstofprijs zakt naar SRD 7,52 voor een liter, de eerste levensbehoeften betaalbaar worden en dat het IMF-programma gestopt wordt. De regering kreeg tot woensdag 23 november de tijd om de eisen in te willigen, zo niet, dan zou de CLO overgaan tot straatprotesten. Hooghart weet dondersgoed, dat zijn eisen niet realistisch zijn. Het pakket aan eisen zegt veel over de wijze waarop hij meent vakbondswerk te moeten doen. Het is dan ook geen puur vakbondswerk. De man zoekt altijd, vooral en alleen de confrontatie, doet altijd boude uitspraken en is nauwelijks bereid en in staat qua kennisniveau om op een fatsoenlijke wijze in gesprek te gaan met de regering. Hooghart staat synoniem voor een grote mond, schreeuwen en een waterval aan clichés.
Vanaf woensdag werd een paar dagen gedemonstreerd, maar het aantal demonstranten was beduidend lager dan waarop Hooghart had gehoopt. Tijdens een van die protesten schreeuwde Hooghart, dat de regering “volksvijand nummer 1’ is en dat zegt veel over het kennisniveau van deze zogenoemde vakbondsman.
In de loop van vorige week sloot onder andere de NDP zich openlijk aan bij de demonstraties, maar ook dat zette nauwelijks een paar zoden aan de dijk.
Retoriek
Zowel de CLO als de NDP hebben via allerlei (social) mediakanalen getracht mensen te mobiliseren om de straat op te gaan. Paramaribo zou lam worden gelegd, was de grootspraak. Van lamlegging is geen sprake geweest. De bekende vakbonds- en partijpolitieke retoriek klonk door via de media. Maar, het bleef beperkt tot het bekende cliché geschreeuw. Het huidige beleid van de regering moet op de schop, maar, neen, nog liever, de regering zou er goed aan doen om op te stappen. Dat is waar de CLO en de NDP hun ongevaarlijke pijltjes op richten.
Gotspe
Het is een gotspe, dat de NDP zich nu weer manifesteert als een ‘actiepartij’, die de strijd aangaat tegen de regering Santokhi-Brunswijk. Het is hypocrisie ten top en een schoolvoorbeeld van wat hypocrisie is, voor de jeugd. De NDP wil de straat opgaan om te demonstreren tegen een beleid, dat zij zelf heeft veroorzaakt. Een beleid dat de basis vindt in de twee regeringen Bouterse. Je vraagt je in gemoede af waar de NDP-leiding het lef, de brutaliteit, vandaan haalt, om nu zo tekeer te gaan tegen de huidige regering. Een regering die dag en nacht werkt om het door de NDP veroorzaakte puin te ruimen en af te voeren naar de vuilstort Ornamibo.
Dat het volk nu pinaart en gedwongen wordt te hosselen om iedere maand maar weer te kunnen overleven is niet de schuld van of te wijten aan het huidige regeringsbeleid. Neen, het is het directe gevolg van het desastreuze beleid van NDP-regeringen.
De CLO en NDP hebben elkaar nu wellicht gevonden, maar hun broze samenwerking is gedoemd te mislukken. De straten van Paramaribo zullen praktisch leeg blijven. De NDP heeft nu zelfstandig tot een protest opgeroepen vandaag, maandag 28 november. Op een partij flyer is te lezen: ‘De NDP ondersteunt de strijd tegen verdere verarming van het volk. Kom en ondersteun de vakbondsacties van de CLO en anderen.”
Ervoor weglopen
De verarming van het volk, dat is ingezet in de jaren 2015-2020, maar dat wordt door NDP-kopstukken bewust achterwege gelaten. Het is een trauma waar de NDP mee moet leren omgaan, maar ze lijkt dat gegeven, dat feit, te ontkennen, ze loopt er voor weg en dat is een trieste constatering.
Het geplande protest van vandaag is ongetwijfeld weer gedoemd te mislukken, omdat simpelweg vele burgers – die nu moeten pinaren en hosselen – niet geassocieerd willen worden met de feitelijke veroorzaker van de ellende waarin zij vandaag de dag verkeren, de NDP.
PK
