Het komt vaak voor dat mensen hun nederlaag niet willen accepteren. Bij gewone mensen is dit al irritant, maar nog erger is het wanneer leiders van een land dit gedrag vertonen. Enkele voorbeelden zijn Trump die het volk tot geweld aanzette toen hij de verkiezingen verloor, Het Braziliaanse volk die riep dat er was gefraudeerd toen Bolsonaro verloor, Poetin die zijn nederlaag niet wilde erkennen en uit wraak bronnen aanviel zodat het volk van Oekraïne zonder elektra, water en warmte kwam te zitten.
Trump en Bolsenaro hebben de verkiezingen verloren en in plaats van zich terug te trekken en het regeerstokje op een waardige manier over te dragen, lieten ze een gewelddadige situatie ontstaan. Men bekritiseert het volk, maar in werkelijkheid ligt de schuld bij de leiders. Hun negatieve opstelling is de wortel van protest en geweld.
Waarom willen deze mensen hun nederlaag niet accepteren? Veel mensen willen hun nederlaag niet accepteren omdat ze denken dat het een teken van zwakte is. Anderen willen niet accepteren omdat ze de macht niet uit handen willen geven. Zo’n opstelling is dom. Het is te vergelijken met drijfzand. Deze mannen bevinden zich in, figuurlijk gesproken, drijfzand en ze proberen wanhopig om eruit te komen, maar hoe harder ze het proberen, dus blijven vechten tegen een situatie waar ze geen invloed op hebben, hoe dieper ze wegzakken. Op het moment dat ze niet meer bewegen, dus er niet meer tegen vechten, zullen ze merken dat ze vanzelf naar boven drijven. Al dat gevecht kost alleen maar energie. Je kan dus beter het onvermijdelijke accepteren.
Wat acceptatie betreft kunnen we twee kanten op, namelijk mensen die weigeren om hun verlies te accepteren, maar ook anderen kunnen weigeren om jouw wangedrag te accepteren. Er zijn mensen die drommels goed weten dat ze verkeerd bezig zijn en toch die ingeslagen weg blijven gaan. Bijvoorbeeld vele Surinamers weten dat ze van het land stelen, dat ze zich de inkomstenbronnen, die bestemd zijn om land en volk op te bouwen, toe-eigenen. De functies die ze bekleden scheppen de mogelijkheid daartoe. Ze maken dus misbruik van hun positie. Power doesn’t corrupt people, people corrupt power.
Ze weigeren aan zichzelf en aan anderen toe te geven dat ze verkeerd bezig zijn. Zulke mensen zullen dus nooit zichzelf een halt toeroepen. Daarom moeten anderen dat doen. Zij die zich dus hout, grond en goudconcessies van ‘t land toe-eigenen, terwijl ze weten dat het de inkomstenbronnen zijn die ontwikkeling moeten brengen voor land en volk, moeten door de regering worden gestopt. Corruption is always paid by the poor.
Dit wangedrag heeft tijdens elke regering plaatsgevonden. Ook bij deze regering wordt dit gedrag voortgezet. Zij die het moeten aanpakken, kijken de andere kant op, laten dit wangedrag oogluikend toe of verzinnen smoesjes om de aanpak op de lange baan te schuiven. Dat komt omdat de mensen die dit onethische gedrag moeten aanpakken, hun eigen belangen beschermen. Dit corrupte gedrag is door vele regeringen gebezigd en door het volk stilzwijgend geaccepteerd. Daarom wordt het voortgezet. Vaak is het zelfs de reden waarom men een bepaalde functie ambieert. Corruption is a cancer that eats away at a citizen’s faith in democracy.
De hamvraag is, hoe lang nog wordt dit gedrag geaccepteerd? Wie durft eindelijk orde op zaken te stellen?
Tijdens een recente vergadering hoorde ik Gajadien dit probleem aankaarten. De opgeluchte zucht die ik slaakte, kwam helemaal vanuit mijn tenen:
“Eindelijk iemand die de moed heeft.”
Ik besefte echter dat dit corrupte, onethische gedrag in het verleden al vaker was aangekaart bijvoorbeeld door Carl Breeveld, dus aankaarten was nog geen garantie voor aanpakken. Het moeilijkste moest nog komen, namelijk zal men gehoor geven aan dit dringende verzoek van Gajadien of zal het weer worden genegeerd? Zal ook Gajadien de strijd tegen de grote overmacht verliezen? Anyone who wants to tackle corruption, must be willing to go all the way.
Het is heel dapper dat Gajadien dit probleem heeft aangekaart, maar hij moet deze klus niet onderschatten. Hij heeft een beerput geopend. Vele belanghebbenden die in de top zitten, zullen er alles aan doen om hun belangen te beschermen, dus zullen ze tegenwerken. Ze hebben zo lang geprofiteerd en op hoge voet geleefd van onze inkomstenbronnen dus zullen ze dat niet zo gemakkelijk opgeven. Ook de op strategische posten geplaatste handlangers moeten niet worden onderschat. Bijvoorbeeld tot twee keer toe is een container met illegale houtkap onderschept. De zaak zou onderzocht worden maar is in de doofpot gestopt om de schuldige aan de top te beschermen. If corruption is a disease, transparency is an essential part of its treatment.
Men moet niet alleen onderzoeken of er belasting wordt betaald over al dat bezit, maar vooral hoe men aan de grond en goudconcessies is gekomen.
Met het aankaarten van dit probleem, zijn we er nog lang niet. Pas als de schuldigen inzien en toegeven dat ze land en volk benadelen wanneer ze zich onze inkomstenbronnen toe-eigenen, kan er gewerkt worden aan een verbetering.
Daarom is de belangrijkste vraag nu, zal Gajadien doorzetten of zal ook hij de overmacht van corruptie niet aankunnen? Zal hij het op de duur ook opgeven? Gajadien kan deze klus niet alleen klaren. Hij heeft de onvoorwaardelijke steun nodig van de president en de hele regering.
Zal deze regering geschiedenis schrijven dat zij dit kanker gezwel met wortel en al heeft uitgeroeid? Zal het deze regering lukken om Suriname corruptievrij te maken? We zullen het moeten afwachten!
“Integrity, transparency and the fight against corruption have to be part of the culture. They have to be thought as fundamental values”
Josta Vaseur
