Normaal is er een drukte in het centrum van Paramaribo tussen 12 en 2 uur, je hebt schoolgaanden die hangen, wachten op vrienden, een uitstapje gelijk nemen of naar huis gaan, maar vanuit het centrum. Een redactrice van Dagblad Suriname vroeg enkele schoolgaanden wat zij vinden van de huidige situatie in het land en de protestacties.
Sommige scholieren en studenten geven aan, dat alle moeite die men maakt uiteindelijk voor niets is. In het centrum heb je schoolgaanden die vrienden ontmoeten na school en enkele anderen geven aan, dat zij in het centrum zijn om te kijken wat er zal gebeuren.
“Enkele leerkrachten en andere werkende klassen doen mee met een actie of een motie voor ondersteuning, dus ik ben komen kijken of er iets uit de bus is gekomen”, zegt een scholiere. “Aan het eind komt er geen licht, de situatie wordt erger in het land en je hebt meer mensen die niet weten wat of hoe zij zullen eten.” De scholiere zegt ook, dat zij op haar broer wacht in het centrum om naar huis te gaan en intussen meekijkt van hoe de situatie allemaal zal aflopen. “Vele kinderen hebben vandaag geen school, omdat enkele leerkrachten ook deelnemen aan een actie. Weer een achterstand in de vakken voor de leerlingen, maar de leerlingen houden geen actie. Het feit dat men op staat gaat voor de rechten van de inwoners voor het land is goed en dat waardeer ik, maar aan het eind moeten wij als inwoners aan onszelf werken. Wie in een machtspositie is speelt de baas. Neem een voorzitter van een partij, die had zo veel stemmen nodig om aan de top te komen. Na de burgers te smeken voor steun en beloftes is zijn droom gerealiseerd en aan het eind na het krijgen van een titel, zijn al die beloftes achterwege gelaten en wordt er juist gewerkt dat diezelfde burgers, die hun stemmen hebben gegeven, het harder moeten hebben dan normaal. Wel ik ga naar school en probeer het beste ervan te maken. Hopelijk lukt het enkele schoolgaande net als ik een verandering te brengen voor de toekomst”, aldus de scholiere.
“Als ik als de toekomst van morgen zie dat men hun energie verspillen, dan moet er wel een lichtje branden. Aan geld komen is al moeilijk dan kiest men er voor een dag van het werk weg te blijven om te lopen in de zon en schreeuwen waar niets uit komt. Ik doe gelukkig niet met zulke dingen mee. Als het om mijn educatie komt doe ik het wel. Men speelt dan met mijn toekomst of wat ik ervan kan maken. Maar, je gaat niet kunnen schreeuwen, huilen, vechten of praten tegen iemands dovemansoren, maar een ieder heeft zijn of haar manier en mening.”
TM
