De mens van nu heeft iets dwangmatigs gekregen. De ene mens dwingt de ander of een hele groep dwingt een enkel individu, de regering legt het volk van alles op maar ook omgekeerd gebruikt het volk vaak dwang als pressiemiddel naar de regering toe om haar zin door te drukken. Kortom de mens van nu schijnt meer te geloven in dwang dan in dialoog. Voorbeelden te over.
– De Nederlandse boeren die probeerden hun zin te krijgen door middel van wegversperringen, vernielingen en andere pressiemiddelen.
– Om de haverklap zijn er stakingen en protestacties in Europa van mensen die meer salaris of betere werktijden willen hebben, er wordt gestaakt tegen van alles en nog wat (de treinstakingen). De leiding probeert daar oplossingen voor te vinden. Sommige oplossingen pakken direct goed uit en anderen moeten herzien worden. Van belang is dat men niet stil zit maar zoekt naar oplossingen. Velen hebben echter niet het geduld om rustig af te wachten. Men eist snelle oplossingen. Success is not final; failure is not fatal, it is the courage to continue that counts.
– Ook in Suriname doet dit gedrag zijn intrede, mensen willen snelle oplossingen, het liefst in eigenbelang. Don’t count the days, make the days count.
Snelle oplossingen zouden een redelijk verzoek zijn geweest als het land niet in een economische crisis verkeerde en de regering niet zoveel problemen tegelijk het hoofd moest bieden. Ook hier is dwang in de vorm van geschreeuw en protesten niet de oplossing.
– Recent was er nog in de media commotie over twee voetballers die weigerden het regenboog bandje om de arm te dragen. De heren hadden netjes aangegeven dat ze elk mens respecteerden en in hun waarde lieten. Maar hun respectvolle gedrag naar een medemens toe scheen niet genoeg te zijn. Men probeerde op allerlei manieren in de media deze twee mannen te dwingen om het bandje toch te dragen. De dwang werd hier in de verkeerde richting gebruikt. Men kan beter dwang uitoefenen op de voetbalsupporters die na elke wedstrijd vechten en vernielingen aanrichten. Justice without force is powerless; force without justice is tyrannical.
– Ook het Sinterklaasfeest brengt elk jaar weer veel commotie teweeg in de samenleving. De ene groep wil graag dit kinderfeest aanhouden, terwijl een andere groep er alles aan doet om het te verbannen. Ondanks de vele compromissen om gekleurde pieten te gebruiken i.p.v. alleen zwarte, blijft men dwang uitoefenen om dit kinderfeest te laten verdwijnen.
– Er manifesteren zich steeds meer geestelijk gestoorde leiders in vele landen die door middel van dwang hun zin willen doordrukken. Bijvoorbeeld Iran die het vrouwvolk onderdrukt en dwingt onderdanig te zijn aan de man. Mensen die een ander dwingen om hun godsdienst te verloochenen. Dan is daar een Poetin die wreedheid en gewetenloosheid lijkt te hebben uitgevonden. Landen die zich hebben afgescheiden van Rusland en zelfstandig willen functioneren, worden de oorlog verklaard. Ze worden plat gebombardeerd, mensen worden dakloos gemaakt, afgesneden van elektriciteit en in het keurslijf van angst gedreven. Wie in eigen land niet gehoorzaamt, wordt vermoord of gevangen genomen. Ook de media mag alleen de Poetins versie uitzenden, kortom mensen hebben geen eigen leven meer, ze worden gedwongen om te leven op de Poetin wijze. Oekraïne wil slechts in rust onafhankelijk zijn leven leiden, maar dat wordt door Poetin belemmerd. Dan zijn er mensen die het gedrag van Poetin verklaren als hij wil zijn eigendommen( de afgescheiden landen) terug zodat het westen niet te dicht bij de Russische grenzen kan komen en de VN niet teveel macht krijgt.
Er zijn zelfs mensen die Poetin een held vinden (Thierry Baudet).
– Nog een probleem dat steeds zichtbaarder wordt, is dat regeren met veel partijen tegelijk niet werkt. Nederland regeert voor het eerst met 21 partijen en daardoor gaat het regeren moeizaam. Wanneer er zoveel partijen tegelijk inspraak hebben, ontstaat er chaos en irritatie. De ene partij wil de ander dwingen tot zijn zienswijze en dat bemoeilijkt het samenwerken. Men zit op elkaar te loeren en verwijten te maken en zelfs te treiteren.
Ook Suriname kampt met dit probleem. De coalitie is gevormd door vier partijen waarvan reeds lang bewezen is dat dat teveel is en dat notabene de combinatie fataal is. Too much of anything is the beginning of a mess.
Elk wil zijn zin doordrukken dus wordt er meer tegengewerkt dan samengewerkt. Het zou beter gewerkt hebben als er slechts twee partijen in de coalitie zaten. Bijv. VHP en NPS. Wat hier ook een rol speelt, is dat elk zijn eigen belang zwaarder laat wegen en het landsbelang uit het oog verliest. Het schijnt de nieuwe trend te zijn om met mooie beloften voor het land binnen te komen. Echter eenmaal binnen, zegeviert het eigenbelang. Er gaat veel kostbare tijd verloren aan verwijten en ruzie maken. Het wapen dat vaak als pressiemiddel wordt ingezet is het volk. Aanhangers van partijen worden gepusht om de straat op te gaan om de regering op de knieën te krijgen.
Kortom we leven in een wereld waar dwang een steeds grotere grote rol gaat spelen in de menselijke – en zakelijke relaties. Dit is geen prettige ontwikkeling. We moeten terug naar de relatie van communicatie en dialoog, naar respect voor elkaar en samenwerken in het belang van land en volk.
“Peace cannot be kept by force, it can only be achieved by understanding”
Josta Vaseur
