Onlangs verscheen een artikel in de Wall Street Journal, een bekende financiële krant in de VS, dat de Surinaamse regering in bespreking is met Amerikaanse autoriteiten om Afghaanse vluchtelingen op te nemen die nu op een militaire basis in Kosovo zijn. Dit bericht werd later bevestigd door minister Albert Ramdin van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking, BIBIS. Opmerkelijk is dat Surinamers dit alles over hun eigen land eerst vanuit het buitenland moeten vernemen. Pas daarna hebben onze autoriteiten dit bevestigd.
Het is door de VS voorgesteld, dat Afghaanse vluchtelingen naar Suriname komen, en dus kan er gevoeglijk vanuit gegaan worden dat er reeds voorgesprekken hierover zijn geweest. Het kan niet zo zijn dat dit onderwerp gewoon ter sprake is gekomen. Jason W, deskundige in internationale betrekkingen, stelde in een interview dat het logisch is dat deze gesprekken eerder zijn gevoerd. “We weten dat de Amerikanen op 14 september 2001 zijn begonnen met wat zij noemen hun ‘war on terror’. Daarmee hebben ze miljarden geïnvesteerd en een groot aantal mensen gedood in Afghanistan. Deze oorlog werd namelijk ondersteund door NAVO lidlanden.”
De Verenigde Staten is sinds 11 september 2001 permanent in oorlog. Hun militaire interventies, met name de invasie van Irak in 2003, hebben honderdduizenden burgers gedood. De Verenigde Staten heeft sinds 2001 in 24 verschillende landen gevechtsoperaties uitgevoerd en zijn in tenminste zeven landen nog steeds officieel in oorlog. De VS heeft haar langste oorlog gevoerd in Afghanistan. Miljoenen mensen zijn ontheemd als gevolg van deze interventies.
En toch heeft de oorlog tegen het terrorisme zelfs op zijn eigen voorwaarden gefaald. Het Costs of War Project van de Brown University schat de rekening van de belastingbetaler voor de Amerikaanse oorlogen na 9/11 op bijna $ 6 biljoen. Dat is geld, dat niet wordt uitgegeven aan gezondheidszorg, onderwijs, infrastructuur, schone energie of volksgezondheid. De lasten van deze oorlogen vielen onevenredig zwaar op de Amerikaanse soldaten en hun families.
Uit een RAND-onderzoek uit 2018 bleek dat 2,77 miljoen servicemedewerkers sinds 9/11 5,4 miljoen implementaties hadden gehad. Meer dan 60.000 militairen zijn gedood of gewond geraakt. Velen zijn thuisgekomen met blijvende, levensveranderende verwondingen.
Drieëntachtig procent van de veteranen van na 9/11 geeft aan te leven met een posttraumatische stressstoornis.
Afghanistan is nooit helemaal vreedzaam geweest. Tribale vetes, repressie door de regering, grensgevechten en dynastieke complotten maken al eeuwenlang deel uit van het Afghaanse leven. Het is een moeilijke plek om te regeren. Tribale normen hechten veel waarde aan de individualiteit van elk lid van een stam en geen enkele regering – inclusief de monarchie die het land regeerde van 1747 tot 1973 – is ooit in staat geweest om de honderden stammen, sub-stammen en clans van het land te controleren. Religieuze leiders – dorpsmullahs en islamitische geleerden en rechters – spelen ook een belangrijke rol in de samenleving.
De laatste Amerikaanse militair is op 30 augustus 2021 uit Kabul vertrokken nadat ze de Taliban verzetsstrijders niet meer konden tegenhouden. Toen de Amerikanen zich terugtrokken uit het land hebben ze honderdduizenden achtergelaten die hen 20 jaar lang hebben ondersteund. Degene die konden vertrekken zijn verspreid over diverse landen, waaronder Nederland, Egypte, Spanje Australië, Duitsland en zelf ook in Mexico. Deze vluchtelingen moeten dus huisvesting hebben.
Blijkt dat de Amerikanen volgens de Wall Street Journal een deel van deze mensen niet kan herbergen in Amerika, omdat zij niet voldoen om Amerikaanse territorium binnen te treden. In die war on terror hebben ze miljoenen geïnvesteerd aan wapens. Ze hebben ook tientallen Afghanen gevangen genomen welke zij in de gevangenis op Cuba zonder een proces hebben geplaatst.
Amerika heeft nu dus gevraagd of Suriname deze mensen kan herbergen. Het blijkt dat die Afghanen die dit hebben gehoord en hebben aangegeven niet naar Suriname te willen komen. “Dus zelfs die vluchteling wil niet naar Suriname komen. Ze zeggen dat het ligt aan de hoge criminaliteit en de slechte economie. De Surinaamse regering had beter gedaan door de Surinaamse burger eerst te informeren oftewel het parlement eerst te informeren over het mogelijk herbergen van vluchtelingen zodat men mee kan denken of een of ander advies kunnen geven hieromtrent”, vindt deze deskundige. Dit nieuws kan achteraf met gemengde gevoelens ontvangen worden.
Die Afghanen die men wil brengen moeten gescreend worden. Dit is een groep die zeker 50-80 jaar constant in oorlog is geweest. Het Afghaanse volk op zich, alsook de nieuwe generatie, is opgegroeid in een oorlog omgeving. Ze hebben niets anders gekend. Want als ze niet goed zijn voor de Amerikanen, wat kunnen ze voor Suriname betekenen? Suriname moet niet gebruikt worden als ‘stortplaats’ voor groepen die eventueel minder gewild zijn in andere landen. Minister Ramdin heeft gezegd dat het overigens om een klein aantal gaat. Maar wat is een klein aantal?
Weliswaar heeft Suriname eens onder leiding van de politieke combinatie Front in de jaren ‘90 Haïtiaanse vluchtelingen willen brengen naar Suriname. Regering Venetiaan had het al toegezegd en had alles in stelling gebracht achter Zanderij, waar de nationale luchthaven is. Amerika had alles bekostigd en iedereen zou daar worden ondergebracht. Om de een of andere reden is dit niet doorgegaan. In dezelfde periode heeft ons politiekorps bijstand verleend aan de VN Blauwhelmen om Haïti te ondersteunen. Onze politiegroep heeft het om onbekende redenen niet lang vol gehouden op Haïti. Suriname heeft praktisch dus geen ervaring met het opvangen van vluchtelingen. Ook met de recente Cubaanse vluchtelingen tijdens de regering Bouterse wist men niet om te gaan. Die groep had politiek asiel gevraagd via het Surinaams Rode Kruis.
De minister zei oprecht dat wij geen ervaring hebben. Bouterse als machthebber gaf aan, dat ze teruggestuurd zouden worden. Uiteindelijk heeft niemand ooit meer wat van ze gehoord. Elke nieuwe groep betekent een ander religie, cultuur en taalbarrière. Kortom een compleet ander volk binnen een natie die 150 jaar met elkaar is gegroeid. Dan kan leiden tot problemen.
Een andere zaak die kan spelen is dat deze groep Afghanen behoort tot de groep die de Amerikanen heeft geholpen in Afghanistan en door de groep in Afghanistan gezien wordt als landverraders. Men moet voorzichtig zijn dat we die war on terror na 20 jaar niet brengen naar ons land. Het kan best mogelijk zijn dat ons land wordt opgezocht voor een wraakactie, omdat we deze groep Afghanen hebben opgevangen. We moeten voorzichtig zijn dat wij Suriname niet op de verkeerde wijze op de kaart zetten. We worden al door de Zuid-Koreanen als een narco staat gezien. Uiteraard wil jij als land een helpende hand bieden op basis van humanitaire redenen, maar we moeten wel de juiste mensen kiezen en geen oorlog en of aanslagen over ons hoofd halen.
Deze Amerikaanse ravage heeft, samen met de NAVO lidlanden, ervoor gezorgd dat alleen in Afghanistan zelf er 9.2 miljoen vluchtelingen zijn. De Verenigde Naties heeft op basis van haar gegevens voor 2022 ruim 5 miljard steun van de internationale gemeenschap gevraagd, omdat er sprake is van een humanitaire ramp.
De Surinaamse regering moet er heel omzichtig mee omspringen en goed nagaan wie wij binnen brengen. Willen wij Suriname op de kaart zetten om een oorlog die wij niet hebben gecreëerd en adopteren op basis van humanitaire steun, dan moeten we voorzichtig zijn en geen andere issues hier brengen die wij niet willen. Dus het is zaak dat deze kwestie, die blijkbaar geheim zou blijven als de Wall Street Journal dit niet had gepubliceerd, besproken moet worden in het parlement.
“Het is duidelijk dat als Amerika dit heeft aangeboden zij alle kosten zal betalen, maar alle details moeten bekend zijn. Wie zijn de mensen, wie screent de mensen, wat zullen de kosten zijn om hen op te vangen etcetera. Overigens wat krijgen wij als land terug van de Amerikanen en is een financiële ’tegemoetkoming’ alles wel waard. Tenslotte is de vraag waarom de keuze is gevallen op Suriname en niet op bijvoorbeeld Guyana of Trinidad. Zeker is dat deze discussie gevoerd moet worden”, aldus Jason W.
