Elke regering die aan de macht is gekomen, vond het nodig een bezoek te brengen aan het eiland Cuba. Daar is blijkbaar een goede reden voor. Suriname onderhoudt namelijk bilaterale betrekkingen met Cuba en straks hebben we 50 jaren een relatie met dit land. Waarom heeft men een speciale liefde voor Cuba, terwijl het een communistisch land is en democratisch gekozen regeringen tegen communisme zijn?
Toch zien we dat, hoewel men tegen het communisme is en het volk van Cuba onderdrukt wordt door het communistische regiem, dat betrekkingen op een bepaald niveau worden gehouden. Iedere minister van Buitenlandse Zaken komt dan ook steeds met het verhaal, dat het gaat om de liefde voor Cuba, maar aan de andere kant van de wereld gaat men vertellen dat mensenrechten niet geschonden mogen worden. Ons land Suriname heeft in elke periode, of het nu tijdens de periode van Bouterse, de militair dictatuur of de democratische gekozen regering van Venetiaan, Bouterse en nu Santokhi is, altijd internationaal de zijde gekozen van Cuba. Eén van de primaire redenen waarom wij de zijde van Cuba hebben gekozen is niet omdat wij voorstander zijn van het communisme en de onderdrukking van mensenrechten, maar hoogstwaarschijnlijk op basis van een medelijdend gevoel tegen de boycot die de Verenigde Staten al jaren heeft ingezet tegen het eiland Cuba. Er lopen sancties tegen Cuba vanaf de jaren ‘60. Regeringen hebben altijd medelijden hiermede gehad, zo ook de Caricom. De Caricom heeft altijd een sympathiek standpunt, voornamelijk tegen de boycot, aangenomen.
De minister van BuZa Albert Ramdin is voor de zoveelste keer naar Cuba gegaan, maar hoogstwaarschijnlijk als hij daar gaat bespreekt hij het mensenrechtenprobleem van Cuba niet. Er wordt altijd voor een bezoek aangegeven dat er gesproken zal worden over exportmogelijkheden. Tot nu toe komt elke minister die het eiland heeft aangedaan steeds met hetzelfde verhaal.
Echter heeft niemand van Suriname iets kunnen exporteren naar Cuba, omdat we bijna niets hebben. Omgekeerd heeft Cuba qua landbouwgewassen niets kunnen exporteren naar ons land. Het is dus een wars verhaal alleen om de samenleving het gevoel te geven, dat er gekeken wordt naar exportmogelijkheden, maar wij weten dat lariekoek is. Wat Cuba wel heeft is, dat Cuba een heel arm land is, daarom wordt er steeds gesproken over Cubaanse vluchtelingen.
Wat ze wel hebben is een goed ontwikkeld medische apparaat. Hoewel Cuba arm is geweest, onder druk staat van Amerika, heeft het bewind toen onder leiding van Fidel Castro in twee sectoren geïnvesteerd, namelijk onderwijs en medische zorg. De andere sectoren zitten helemaal aan de grond. Doordat Cuba nu een goede medische sector heeft, exporteren zij over de hele wereld hun medische zorgcapaciteit in de vorm van artsen en verplegers. In de ruil daarvoor verwacht de Cubaanse regering dat je haar beleid naar de wereld blijft ondersteunen. Met andere woorden dat je de sancties van de Verenigde Staten tegen Cuba blijft afkeuren. Want voor wat hoort wat.
Momenteel zijn er Cubaanse gezondheidswerkers in Suriname; te weten 16 artsen, 22 gezondheidsmedewerkers en 6 verpleegkundigen. Wat we hebben gezien is dat toen deze regering aantrad, de minister van Volksgezondheid Amar Ramadhin, de bestaande groep Cubanen die naar Suriname was gehaald door de regering Bouterse direct terug heeft gepost naar Cuba. Nu zien we, dat de medische zorg het niet meer aankan en doen wij weer een beroep op het eiland Cuba. Cuba gaat altijd die medewerking verlenen, omdat zij geïsoleerd is. Er zijn weinig landen die zaken met het eiland willen doen. Ook wil Cuba een ding niet verliezen en dat is die stem dat je tegen die sancties bent.
Tenslotte is het weer eens gebeurd, dat minister van Buitenlandse Zaken Ramdin is gaan praten over gezondheidsaangelegenheden op Cuba, terwijl je daarvoor eerder de minister van Volksgezondheid zou moeten hebben. Ook heeft hij gesproken over export aangelegenheden waarvoor je eerder de minister van Economische Zaken zou moeten sturen.
Het jammerlijke is dat ieder keer wanneer men gaat, ondanks de goede bedoelingen, men altijd een wars verhaal verkoopt en men denkt dat die burger dat moet slikken. Dat doen bijna alle regeringen.
De vraag blijft uiteraard wat Suriname gaat exporteren naar Cuba en wat Cuba zal exporteren naar Suriname met uitzondering van het menselijk product. Cuba heeft nochtans twee dingen waarin zij goed zijn namelijk de medische sector en onderwijs. Niet te vergeten die goede sigaren. Verder heeft zij niets te bieden.
Melvin P.
