Enkel standhouders zeggen in gesprek met de redactie van Dagblad Suriname, dat zij het niet meer zien zitten. “Hoe vaak heb je jezelf niet afgevraagd of dit het leven is dat je wilt voor jezelf, dan kijk je even niet naar de toekomst van je kinderen, maar even naar jezelf. Een paar jaren terug was het moeilijk, maar de verkoop ging een beetje goed. Je had die off dagen, maar zij waren niet zo slecht als wat ik nu meemaak.”
“Ik wil dit helemaal niet voor mezelf en zie het ook niet als een toekomst voor mijn kinderen. Ik blijf me uitsloven, maar er komt niets goed uit de bus. Ik krijg integendeel juist meer geestelijke als lichamelijke pijn, stress, verdriet en stort mij zelf in meer schulden. Maar, ik probeer dagelijks een glimlach op te zetten”, benadrukt de standhouder.
“Hoe lang moeten wij dit volhouden, niets werkt en het systeem loopt niet. Starten in een andere branche is ook een probleem, je weet ook niet hoe het daar zal gaan. Er moet een verandering komen, want zo kunnen velen niet verder.”
“Wij leven in een andere vorm van slavernij, moderne slavernij, werken voor jezelf kan niet, maar je moet werken om te kunnen overleven”, zegt een andere standhouder. “Ik heb er helemaal geen woorden voor, alles is moordend en je komt ook niet uit. Na het harde werken merk je ook niets en je voelt je ook niet goed in je vel zitten. Vluchten is ook geen optie, dus ik weet helemaal niet van wat ik moet doen. Wat volgt nu? Dit is een situatie waarin velen het niet kunnen overleven. Wat komt hierna?”
TM
