Gisteren waren op de agenda van de Assemblee twee belangrijke wetten aangenomen die zorg zullen dragen voor meer egalitaire werkplekken in Suriname. Daarvoor moeten de complimenten worden gemaakt aan de minister van Arbeid en het ministerie dat binnenshuis aan de wetten heeft gewerkt.
Seksueel molest is al heel lang op de agenda, er zijn veel discussies gehouden, maar het is nooit tot wetgeving gekomen. Recent was er zelfs een zaak in een bankinstelling waar het Openbaar Ministerie het gemis van wetgeving voor de werkplekken heeft aangekaart. Arbeid heeft dus een mijlpaal bereikt met het aannemen van wetgeving over niet alleen seksueel molest, maar ook geweld.
Simultaan met deze wet is ook wetgeving gemaakt die discriminatie op de werkplekken moet voorkomen. Ook dat is een mijlpaal waarvoor de Arbeid-minister moet worden gecomplimenteerd. Discriminatie komt voor op de Surinaamse werkplekken, en het is een zaak die ongewenst is. Bij de wet over seksueel molest zagen we dat het mannelijke deel van de bevolking in DNA zich behoorlijk ongemakkelijk heeft gevoeld. Deze wet is soms aangevoeld als een aanval op mannen.
Maar, inmiddels is het duidelijk, dat alle werknemers slachtoffer kunnen worden van zowel geweld als molest. In Suriname zijn de laatste tijd enkele gevallen in de publiciteit geweest. Maar, zoals u weet is wetgeving niet alles.
Veel begint met wetgeving en vooral zaken als molest, geweld en gelijke behandeling op de werkplek zijn zaken waarvoor wetgeving nodig. Er is echter nog veel onwetendheid, dus zullen er campagnes worden gevoerd om de werkende klasse bewust te maken. Maar, ook werkgevers moeten worden bewust gemaakt. Het zijn geen zaken waarover we lacherig moeten doen. Intimidatie en discriminatie komen voor op de Surinaamse werkplekken. Het leidt tot leed, ziekte en demotivatie.
Suriname is een diverse samenleving waar mensen vanuit verschillende groepen deelnemen aan de productieprocessen op de werkvloer. Over discriminatie op de werkvloer wordt er heel weinig gesproken.
Soms denken wij zelfs dat discriminatie op de werkplek tot de Surinaamse realiteit behoort. Maar, als wij kijken naar onze Grondwet, dan is discriminatie verboden. Dat komt door onze koloniale geschiedenis waar groepen mensen als slaaf zijn gehouden, dwangarbeid hebben verricht en zijn uitgebuit als contractarbeiders. De bewustwording moet in Suriname op gang komen en daarvoor hoeven we het wiel niet uit te vinden. Er zijn via de traditionele en de social media zeer moderne manieren om de bevolking bewust te maken over zaken als molest en discriminatie. Suriname kan zeer interessante campagnes voeren en daarbij ook hulp krijgen van de verschillende VN-organen of van de ambassades.
Een zaak dat ook onder de wetgeving die gisteren is behandeld valt, is het pesten op de werkplek. Het wegpesten komt ook veel voor op de Surinaamse werkplek. Er dient op dit vlak ook veel voorlichting plaats te vinden. In Suriname hebben we nog geen cijfers over pesten maar in Nederland worden de zaken wel bijgehouden. Zo blijkt uit de cijfers van de Nederlandse onderzoekers dat in 2017 ruim een half miljoen werknemers in Nederland het slachtoffer van pesterijen, waarvan 80.000 structureel. Dat zijn enorme cijfers. Een kwart van de werknemers is ooit wel eens gepest door collega’s of leidinggevenden.
Het gaat dan niet om plagerijen, maar om bijvoorbeeld uitschelden, intimidatie, buitensluiten en het achterhouden van belangrijke informatie. Pesten op de werkvloer leidt tot zo’n vier miljoen extra verzuimdagen per jaar. Dat levert werkgevers een kostenpost op van € 900 miljoen aan loondoorbetaling in totaal voor uren waarover geen arbeid wordt verricht. Pesten op de werkvloer is een serieus probleem.
Slachtoffers verliezen het plezier in hun werk, raken gedemotiveerd, functioneren slechter en kunnen te maken krijgen met psychische problemen die uiteindelijk kunnen leiden tot (langdurige) uitval. Toegeven dat je gepest wordt op je werk is niet makkelijk. Er ligt voor volwassenen een groot taboe op om toe te geven de voetveeg te zijn en veel werknemers zoeken de schuld bij zichzelf. Slachtoffers schamen zich vaak en houden liever hun mond dan dat ze bij hun leidinggevende aan de bel trekken, of ze kunnen niet bij de leidinggevende terecht omdat dat juist degene is die pest. Slechts 16% van de collega’s neemt het in Nederland op voor het slachtoffer, terwijl het hen lang niet altijd koud laat. Zien dat iemand gepest wordt, doet het niveau van je stresshormonen stijgen. Omstanders hebben er dus daadwerkelijk last van als iemand wordt gepest en dat leidt tot extra verzuim op de hele afdeling. De gegevens leren dat iedereen er slechter af is in een bedrijfscultuur waar pesten voorkomt.
Om pesten op de werkvloer onder de aandacht te brengen en hopelijk bij te dragen aan verbanning van de pesterijen, zullen de regering en organisaties ook veel moeten werken aan bewustwording. In elk geval zal met wetgeving een zeer belangrijke stap in de goede richting zijn gezet.
