Door de jaren heen zijn er veel standhouders bij gekomen, ook tijdens de hele crisis besloten enkele burgers die werkzaam zijn in een bedrijf mee te doen aan de verkoop langs de straat of voor hun deur. Enkele van deze burgers ofwel standhouder geven aan in gesprek met Dagblad Suriname, dat het geen makkelijk werk is.
“Je brengt offers en als je ook nog een vaste baan hebt en meedoet met de verkoop, is het vaak vermoeiend, maar de situatie brengt je in een situatie om toch offers te brengen om dagelijks te kunnen eten”, aldus een persoon die werkt en ook meedoet met de verkoop langs de straat. Een standhouder die ook verkoopt op de markt, geeft aan dat hij nooit eraan dacht om standhouder te worden. Hij zegt, dat zijn ouders eerst deelnamen met de verkoop op de markt en dat hij in zijn vrije tijd vaak een handje had geholpen.
“Door de jaren heen ben ik aan het eind gewend geraakt met heel wat dingen en heb ik enkele zaken kunnen leren van mijn vader. Na het heengaan van mijn vader werd het zwaar voor mijn moeder. Als oudste zoon probeerde ik mijn vader’s harde werk in leven te houden”, zegt de standhouder.
“Van planten tot verkoop deden wij ook van huis uit, ik wist niet eens dat ik er helemaal in was. Ik heb de schoolbanken niet meer bezocht en stopte mijn aandacht in de verkoop. Je staat heel vroeg op en je bent vaak genoeg ook tot laat in de avond bezig om voorbereidingen te treffen voor de volgende dag. Mijn broertje helpt ook mee. Ik verkoop nog op de markt en voor de deur van mijn huis heb ik ook een kleine groentewinkel. Maar, aan het eind besloten mijn broertje en ik dat ons zusje en jongste broertje toch ook iets goeds moesten worden in het maatschapij. Door de offers en harde werk is ons zusje arts en de ander een ondernemer geworden. Samen vormen wij een band en proberen wij alles voor elkaar te doen waar het nodig is. Aan het eind, is het werk van een standhouder niet veel betaald, maar wel de moeite waard”, benadrukt de standhouder.
“Je hoort nooit een scholier zeggen dat hij later standhouder wil worden”
Max, een andere standhouder, stelt dat er niet echt aandacht gevestigd wordt op standhouders. “Velen van ons doen het om te overleven, omdat er geen andere optie is als je geen geld hebt. Een vaste baan vinden met een goed inkomen is momenteel nog moeilijker geworden. Door te zitten stress je nog meer, dus aan het eind ga je het moeten proberen te stoten en kijken wat het wordt. In de schoolbanken wordt altijd gevraagd wat je wilt worden in de maatschappij. Je hoort dokter, leerkracht of andere hoge functies, maar je hoort niemand zeggen standhouder of vuilnisman”, benadrukt hij.
“Ik wist ook niet dat ik een standhouder zou zijn, op school deed ik mijn best, maar door geen werk te vinden met mijn papieren moest ik iets doen om mijn gezin te verzorgen.”
“Opgeven is geen optie, zolang je verdient en je goed in je vel zit, laat niemand je breken.”
TM
