“In het begin leek het er net op alsof alles goed zou komen en dat iedereen geholpen zou worden”, zegt een emotioneel. “Er werd beloofd dat alles goed komt, maar daarvan merk ik niks.” Een radeloze burger gaat in gesprek met Dagblad Suriname.
Wel beschikking, geen baan en ook geen inkomsten
Aan het eind van de tweede zittingstermijn van de regering Bouterse werden tal van mensen in dienst genomen. Een deel daarvan heeft inmiddels een werkplek en ze genieten van hun rechten als ambtenaar. Maar, een ander deel zit daadwerkelijk thuis zonder hulp. Het deel dat thuis zit vraagt zich af, “heeft mijn beschikking wel waarde?” Een jongeman die nu dringend medische zorg behoeft, kan zich niet opgeven voor een medische kaart, omdat hij wordt aangemerkt als ambtenaar, terwijl hij nimmer een cent salaris van de regering heeft ontvangen. Dit ,ondanks het feit dat hij wel normaal werkzaamheden heeft verricht.
Beloftes
Van alle kanten worden er beloftes gedaan aan het adres van de mensen, maar er komt nimmer iets goeds uit de beloftes. De mensen wordt op het hart gedrukt, dat hun stukken in orde gemaakt zullen worden en dat ze hun achterstallige gelden zullen ontvangen, maar dat gebeurt dus niet. De mensen zijn het wachten al beu. Ze wachten al meer dan twee jaar op het ministerie van Openbare Werken om ze daadwerkelijk uit te betalen. “Alles wordt duurder en niemand die rekening met ons houdt”, geeft de man aan. “Hoe overleef ik het?”, vraagt hij zichzelf af. “Al mijn stukken zijn hier”, zegt hij overtuigend. Er is volgens hem niemand die ze aanhoort.
Hij wil een oproep doen naar de instanties om daadwerkelijk de mensen die met een beschikking thuis zitten, uit te betalen en hen te halen uit deze complexe situatie.
Medische hulp
De zieke jongeman is nu radeloos. De mensen die hem antwoord moesten geven zijn in beraad. Het Staatsziekenfonds is vanaf 15 augustus in beraad gegaan. “Voor elke burger is het nu hard. Maar dat wat zich nu afspeelt, wens je voor geen mier”, zegt hij tegen Dagblad Suriname. “Niemand zou het mee willen maken”, geeft hij verder emotioneel aan. De mensen hebben hem duidelijk gemaakt, dat hij vanwege het feit dat hij beschikt over een rolnummer niet in aanmerking kan komen voor zijn basiszorgkaart. “Hoe krijg je dan wel een rolnummer en geen geld?”, vraagt hij zich af. Twee jaar zonder geld en men doet er maar niks aan.
Het NDP-Assembleelid Ebu Jones van het district Nickerie, waar deze burger woont, heeft meerdere malen getracht aan de bel te trekken voor deze mensen. Het blijft elke keer weer bij het invullen van presentielijsten en andere dergelijke handelingen. Verder dan dat gaat het niet.
Deze burger is radeloos, hij zit behalve met zijn pijn, ook nog met kinderen en hij heeft dringend antwoord nodig van het ministerie op zijn vragen. Hij vindt verder, dat de kwestie rond mensen die op het laatste ogenblik werk in de overheidssector hebben gevonden, geen issue moet zijn, als men wil werken. Daarmee sluit hij ook het gesprek af.
GW
