Niemand weet hoe morgen eruit zal zien. Met deze zin vestigt kunstenaar George Struikelblok de aandacht op zijn expositie genaamd ‘Tamara’ (‘Morgen’). De opening was op zondag 14 augustus in Galerie 23 te Amsterdam (KNSM-laan 307-309). De kunstenaar zegt dat onbekend is wat ons morgen te wachten staat. “En toch willen wij er alles aan doen om morgen te zien. Morgen weet ik niet wat mij te wachten staat”, klinkt de kunstenaar filosofisch. Struikelblok geeft enkele voorbeelden als de uitbraak van de Covid-pandemie, sterfte van een geliefde, beëindiging van een relatie, geboorte van een kind en de bijzondere ontmoeting.
Aanzet
Vorig jaar, op 18 augustus, sprak hij met zijn moeder, de volgende dag was zij er niet meer. Hoewel zij langdurig ziek was, was het een verrassing voor de kunstenaar. “Je denkt dat je haar weer zal zien, maar in de avond was ze overleden.” Het was de aanzet voor de expositie ‘Tamara’. In zijn kunstwerken brengt hij dit gevoel tot uiting. Een van zijn werken omschrijft hij als iets dat er is en er toch niet is, als je goed kijkt. Struikelblok wil de aandacht vestigen op hoe wij naar het leven kijken. “Je zegt wel tot morgen, maar je weet niet of dat wel zo is, zal je de persoon morgen werkelijk zien?”, vraagt Struikelblok. “Zulke zaken die je meemaakt blijven in je onderbewustzijn en in gedachten, daarom vond ik ‘Tamara’ een passend thema.”
De kunstenaar benadrukt dat in een moment heel veel kan veranderen. Vandaar dat hij als boodschap meegeeft, dat wat wij nu hebben wij moeten koesteren en wat nog moet komen ver is. “Laten wij kijken hoe wij elkaar nu kunnen ondersteunen en helpen”, is zijn boodschap.
Middels een aantal expressieve schilderijen en wat ouder werk probeert Struikelblok zijn boodschap ‘Tamara’ over te brengen. Bij een schilderij van twee jaar geleden waarin drie koppen zijn afgebeeld, is niet duidelijk om wie het gaat. “Het verhaal gaat over mijn oma, de moeder van mijn vader, na 47 jaar heb ik haar ontmoet in Nederland.” Struikelblok wist niet dat ze toen nog in leven was.
Hij vertelt dat zijn vader al kinderen had met een andere vrouw, maar zijn moeder, een creoolse vrouw, kreeg hem met zijn hindoestaanse vader. Dit viel niet in goede aarde bij zijn grootmoeder, de moeder van zijn vader. De overeenkomst met de film ‘Wan Pipel’ is moeilijk te negeren, het verschil is dat Struikelblok dit zelf heeft meegemaakt als kind, in het Paramaribo van ruim 50 jaar terug. Zijn vader heeft hij niet gekend. Hij verongelukte en overleed in het ziekenhuis. “Mijn moeder, zwanger van mij, werd weggejaagd.”
Ruim 3 jaar terug hoorde Struikelblok via een nicht dat de moeder van zijn vader nog in leven was en woonde in Nederland. Struikelblok had geen familiegevoel, maar maakte toch een afspraak om de vrouw te ontmoeten. “Er was geen band, ze wist nog wat was voorgevallen in Suriname.” Veel zaken werden besproken, bij deze gelegenheid ontdekte Struikelblok ook dat hij een broer had van zijn vaders kant. “Maar ik heb hem nog nooit ontmoet.”
Hij zegt dat er nog leuk was gesproken met een nicht van die kant van de familie en hierna vertrok hij weer naar Suriname. “Zes weken later kreeg ik een telefoontje, dat mijn oma was overleden.” Dit is ook een moment die Struikelblok heeft aangezet tot zijn expositie ‘Tamara’. Het heeft hem goed gedaan dat hij zijn grootmoeder heeft opgezocht.
De expositie duurt tot en met 21 september 2022.
RB
