Klimaatverandering is een fenomeen dat wereldwijd de aandacht van de verschillende regeringen vergt. In Europa vinden er nu in de zomer hittegolven plaats. Er is sprake van droogte, terwijl rivieren opgedroogd raken. Daardoor ontstaat er een druk op de beschikbaarheid van water, waaronder drinkwater. Er ontstaat dan een verbod om water te besproeien in de landbouw. De droogte heeft ook invloed op de voedselzekerheid en de prijs van voedsel en veevoer, maar ook op het vervoer van voedsel vanwege de lage stand van de rivieren. Ook zijn er in verschillende landen bosbranden. Deze bosbranden plaatsen de economieën en de samenlevingen verder onder druk.
Suriname zal niet bespaard blijven van de klimaatverandering. Hier hebben we het tientallen keren gehad over de zeespiegelstijging die voorspeld heeft op Suriname. Suriname heeft los van de individuele inspanningen van een professor die parwa plant aan de kust met FTW-studenten, geen plan om de zeespiegelstijging het hoofd te bieden. We hebben hier ettelijke keren ook onze twijfels uitgesproken in hoeverre de mangrovebossen een probaat middel en de oplossing kunnen zijn voor het stijgende zeewater. Wij denken dat het project van de professor een puur academisch doel heeft namelijk om als proef een ding vast te stellen: in welke mate kunnen via bepaalde interventies bepaalde kusten gerehabiliteerd worden. kan landaanwas plaatsvinden en kunnen ecosystemen nieuw leven ingeblazen worden. We betwijfelen of de landaanwas en een gerehabiliteerd mangrovebos en ecosysteem het stijgende water zullen kunnen keren.
We hebben recent vernomen dat warme waterstromen op een groter tempo dan normaal de ijskappen bereiken. Dat zal leiden voor een sneller smelten van de ijskappen en het smelten van de ijskappen. Het is opvallend dat in Suriname de kiezer geen eisen stelt aan de politici om met plannen te komen met betrekking tot de redding van Suriname. Politici menen dat ze Suriname moeten redden van andere burgers die ook de politiek als hun middel van bestaan hebben. Surinaamse politici zien de zeespiegelstijging niet als hun vijand, ze zien zichzelf als de vijand.
Maar, Suriname zal niet alleen te maken krijgen met een stijging van het zeewater dat een groot deel van het bewoond en landbouwgebied onder water zal zetten en burgers zal dwingen te verhuizen naar dieper in het land of…naar andere landen. Klimaatverandering zal te maken hebben met lange droogtes en intensere regenperiodes. Regelmatig zal door regenval en het aanzwellen van rivieren vele gebieden ook vaker onder water liggen. Dit zal ook als effect hebben dat landbouwgebieden onbruikbaar zullen worden, veeteelt niet meer uitgeoefend zal kunnen worden in deze gebieden. Gebieden staan onder water voor langere tijd, huizen staan tientallen centimeters onder water. De regering van Suriname heeft zogenaamd een verbeterde relatie met Nederland, een land dat wereldkampioen is in het aanleggen van waterkrachtwerken en het beheren van water, maar de hulp komt niet van die kant naar Suriname. De hulp komt uit Japan.
Er is in de afgelopen maanden regelmatig gesproken over diaspora en wat dies meer zij. Wij hebben lang voor de campagnes van de laatste verkiezing gezegd dat er geen Surinaamse diaspora bestaat, in de zin van een Guyanese diaspora of een Joodse diaspora. Er zijn verschillende gebieden waar zogenaamde mensen van Surinaamse afkomst en hun kinderen ook ervaring hebben opgedaan, maar los van de medische sector is er uit geen enkele hoek hulp ter beschikking van Suriname. Noch op het gebied van de agrarische ontwikkeling, het toerisme, de vergroening van de economie en investeringen in de groeisectoren in het algemeen is de beschikbaarheid van kader uit de zogenaamde kader te zien. En zo ook niet op het gebied van de zeespiegelstijging en klimaatverandering.
Indien de regering niet op deze zaken gefocust is, dan zijn er manieren om via private initiatieven toch hulp aan Suriname te bieden. Maar, in de praktijk blijkt vaak dat aan de hulp een mooie marktconforme prijskaartje hangt. Dat is de soort hulp die men wil aanbieden. En men verwacht dan om zaken geregeld te krijgen via de korte lijnen.
In Suriname zijn er nationale gepolitiseerde instituten zoals het NIMOS die op de hoogte zijn van hetgeen zal gebeuren met de klimaatverandering, maar men is niet bereid om het risico te nemen om de regering onder druk te zetten en te dwingen tot maatregelen. NIMOS praat alleen met Engelse termen. Die voorzichtige houding zien we ook bij internationale milieu instituten die een vertegenwoordiging hebben in Suriname. En diezelfde voorzichtige houding zien we ook bij de VN-programma’s en financiële instituten die hier kantoren hebben of zaken doen. Er is dus sprake van een collectieve struisvogelpolitiek en de kop in het zand steken. De Surinaamse bevolking is zich niet bewust van de gevaren van klimaatverandering, dat het levensgevaarlijk is en dat mensen hun leefgebieden zullen moeten verlaten.
De vraag is waarnaar? Het lage besef is te wijten aan de politici die hun gemak hebben gefaciliteerd.
Maar, het besef is meer te wijten aan de nationale en de internationale milieuorganisaties die een rol in het land spelen, maar de vraag is welke.
