In de DNA zijn discussies gestart om de wetgeving inzake de arbeid van vreemdelingen in Suriname aan te passen. Het bedrag dat door werkgevers moet worden betaald om een werkvergunning te verkrijgen zal worden verhoogd. Dat is te begrijpen, omdat bedragen in de wetgeving allang moeten zijn achterhaald. We vernemen dat de bedragen terug gaan naar de jaren ‘80 toen de wetgeving werd ingesteld. De bedragen moeten op een goed niveau zijn omdat het ook als een drempel moet dienen om vreemdelingen aan te trekken.
Er is in de jaren ‘80 een beleid ingevoerd om heel uitdrukkelijk Surinamers voorkeur te geven aan de banen die hier in Suriname worden geschapen. De bedrijven moeten dus ervoor zorgen dat indien er vacatures ontstaan, deze eerst ingevuld moeten worden door Surinamers. Bedrijven moeten er alles aan doen om eerst Surinamers te interesseren voor de vacatures. Surinaamse werklozen zijn niet verplicht om te solliciteren naar een baan of om in te gaan op een baanaanbod. Als ze niet op sollicitatieoproepen ingaan, dan vloeien er daaruit geen consequenties voort. Er zijn geen diensten in Suriname die werklozen registreren; werklozen zijn niet verplicht om zich te registreren. Werklozen belanden wel eens in de sociale bijstand. Hulp uit de bijstand heeft geen voorwaarde, dat werklozen moeten solliciteren en dat ze oprecht op zoek moeten gaan naar een baan.
Het is dus mogelijk dat in Suriname mensen in de bijstand zijn en niet solliciteren. Daardoor worden vacatures niet door Surinamers ingevuld terwijl er werkloosheid onder Surinamers is. Er is in DNA geklaagd dat ondernemers met vacatures zitten die ze niet ingevuld kunnen krijgen. De vraag is dan wat de kwaliteit van de banen is die in Suriname ontstaan en worden aangeboden. Wat zijn de beloning en de secundaire arbeidsvoorwaarden? Wat zijn de arbeidsomstandigheden waaronder de Surinamers moeten werken? Er zijn echter ook werkgevers met vooroordelen over Surinaamse werknemers. Men vindt dat ze lui zijn, geen goede werkattitude hebben en mondig zijn. Er zijn werkgevers die bij voorbaat vreemdelingen in dienst willen hebben. Suriname moet op dit stuk voorzichtig zijn, omdat vreemdelingen in een vreemd land vrij snel kunnen worden uitgebuit. In het buitenland komt het wel eens voor dat vreemdelingen hun paspoorten ‘in beslag’ worden genomen door de werkgevers. Deze vreemdelingen zijn dan beperkt in hun bewegingsvrijheid. Het is niet uitgesloten dat dit ook in Suriname plaatsvindt.
In Guyana is al vastgesteld hoeveel nieuwe arbeidskrachten in de economie nodig zullen zijn. Er zijn in Guyana economische plannen gemaakt en zijn er berekeningen gemaakt hoeveel arbeidskrachten nodig zullen zijn in de verschillende sectoren.
In de vorige regeerperiode is in DNA door de LVV-minister aangegeven dat arbeidskrachten uit Azië geïmporteerd zullen moeten worden om aan de vraag te voldoen.
Ook nu wordt er wel eens gesproken over het importeren van arbeidskrachten. Maar, in Suriname zijn er geen exacte economische plannen. En zijn de berekeningen niet gemaakt hoeveel arbeidskrachten Suriname precies nodig zal hebben. Het kan zijn dat die arbeidskrachten alleen in de olie- en gassector nodig zullen zijn.
Suriname moet een programma maken om de werklozen zover te krijgen dat ze de openstaande vacatures invullen. De werkomstandigheden in de verschillende sectoren moeten worden verbeterd, zodat burgers bereid zijn in die sectoren te werken. We denken dan aan de agrarische sector. In Suriname is de economische planning vastgelopen, er zijn ook geen investeringen. Daarom kan de behoefte aan arbeidskrachten niet worden berekend.
Suriname moet de controle op illegale arbeiders opvoeren. We hebben in de afgelopen periode een influx gehad van vreemdelingen uit bepaalde landen. Deze personen zijn waarschijnlijk werkzaam in verschillende bedrijven. De regering moet in staat zijn om deze illegalen op te sporen en maatregelen te treffen tegen de overtredende bedrijven.
In elk geval is het een goede zaak dat de wetgeving over vreemdelingen op de arbeidsmarkt onder de loep wordt genomen. Ook moet gegeven worden naar de boetebepalingen. De boetebepalingen kunnen ertoe bijdragen dat bedrijven 2 keer zullen nadenken voordat ze illegalen in dienst nemen. Dat kan pas als het de regering lukt om overtreders te pakken.
In Nederland bestaan er verschillende soorten werkvergunningen: de werkvergunning en de tewerkstellingsvergunning. Er zijn in Suriname ook veel zelfstandigen die arbeid verrichten en eigenlijk concurreren met Surinaamse arbeidskrachten. In Suriname moeten deze mogelijkheden ook worden bekeken. Bij investeringen zal er een noodzaak zijn om geschoolde en ervaren arbeidskrachten in te voeren. Er moet ook een sturing plaats te vinden van de beroepsbevolking. Dat kan je echter pas doen als de richting van de economie duidelijk is. Daarvoor is een stevige economische planning noodzakelijk. In elk geval moet het tarief voor de werkvergunning op een goed niveau zijn.
