De afgelopen week en deze week is Paramaribo het toneel van demonstraties gericht tegen het gevoerde beleid van de regering Santokhi-Brunswijk. De demonstraties worden aangekondigd en geleid door een paar activisten, de zogenoemde kartrekkers, van de organisatie Organic Movement.
Na een voorzichtige start nemen dagelijks meer en meer burgers deel aan de protesten. Maar, ook allerlei maatschappelijke organisaties, politieke partijen en -groeperingen, een paar vakbonden, personeel van ziekenhuizen en een paar verdwaalde Assembleeleden zijn in de rijdende trein gesprongen. Immers, wat is er makkelijker om dat te doen. De “actiestraat” is inmiddels geplaveid en daar zijn met name politieke partijen misbruik van gaan maken. Overigens, heeft een van de actieleiders bij herhaling en met klem benadrukt, dat al die organisaties en politieke partijen en -groeperingen geen ‘podium’ op het podium krijgen om zichzelf te profileren ten koste van hetgeen waar de activisten voor staan en de straat op gaan: voor een wijziging van regeringsbeleid en niet het wegsturen van de regering.
Eisenpakket niet realistisch
De Organic Movement heeft een tiental eisen bij de regering ingediend, die feitelijk – op een enkele na – niet realiseerbaar zijn. Als eerste eis wordt gesteld dat zogenoemde ‘friends and family’ benoemingen moeten worden teruggedraaid. Het geven van bepaalde posten aan ‘friends and family’ wordt door het volk niet geaccepteerd, niet getolereerd. Het is eigenlijk de enige eis die feitelijk al ingewilligd had kunnen worden.
Ook eist de organisatie van de regering tekst en uitleg over de wijze waarop de prijs van benzine aan de pomp tot stand komt.
Een derde eis is dat er per direct een duurzame oplossing moet komen voor de zorgsector. Natuurlijk, een te verwachten eis, maar uiteraard ligt een oplossing niet zomaar een, twee, drie voor het oprapen en zeker niet per direct. De berichten over stervende baby’s in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP), omdat er te weinig personeel en ‘bedden’ zijn op de afdeling neonatale zorg, zijn schokkend en alarmerend. Maar, personeel uit bijvoorbeeld Cuba laten overvliegen gaat ook niet van de ene op de andere dag en daarmee is een structureel probleem ook niet opgelost. De gehele gezondheidszorg moet op de schop, maar daarvoor is geld nodig, veel geld. En, alle activisten en demonstraten zouden zich moeten beseffen dat dat geld er gewoon,nog, niet is.
De actieleiders eisen ook dat per direct minister van Financiën en Planning, Armand Achaibersing, op non-actief wordt gesteld vanwege vooral het recente ‘reçu-schandaal’. Een simplistische eis en wat los je ermee op?
Een opmerkelijke eis is, dat men de finesses wil weten van de zogenaamde Hakrinbank-zaak en dat de Wet Seksueel Molest zeer spoedig op de agenda van de Nationale Assemblee komt. Dit is een zaak die al lang speelt en nu plotseling wordt meegenomen als een belangrijk issue, belangrijk genoeg om ervoor de straat op te gaan. Wie wil trouwens die finesses weten?? Het volk? Heeft het volk niet iets anders aan het hoofd dan een kwestie rond de directeur van een bank?
Twee andere eisen, waarvan de activisten zouden moeten weten, dat daar nooit per direct aan kan worden voldaan, zijn verlaging van de EBS-tarieven en vrijmaken van gelden voor goed onderwijs. Natuurlijk, het klinkt lekker, maar het is gemakkelijk scoren om demonstranten ermee aan te trekken.
Natuurlijk, het volk leidt
Natuurlijk, de demonstranten willen verandering van beleid. Maar, hoe begrijpelijk wellicht ook de eisen aan de regering zijn – waaraan direct moet worden voldaan – negen van de tien zijn simpelweg niet per direct in te willigen.
Natuurlijk, het volk lijdt.
Natuurlijk, het leven is voor zeer velen ondraaglijk zwaar geworden. Natuurlijk, het ontbreekt de regering nog steeds aan empathie.
Het regeerteam, de president voorop, leidt een prima leven in wellicht luxe en weelde, kan alles betalen, maar ze hebben geen feeling, geen contact en geen empathie met de burgers.
Niet voor alles verantwoordelijk houden
Maar, de verantwoordelijken die vorm geven aan de demonstraties moeten ook begrijpen – ervan uitgaande dat ze allemaal beschikken over een gezonde dosis verstand – dat de regering Santokhi-Brunswijk niet voor alle problemen en de financieel-economische malaise verantwoordelijk kan worden gehouden.
Waar je de activisten niet over hoort zijn de niet te ontkennen omstandigheden en feiten, dat de regering Santokhi-Brunswijk bij aantreden werd geconfronteerd met een gigantische staatsschuld, veel en forse uitstaande leningen en vervolgens doken ook nog eens de Covid-19-pandemie op, de invasie van Rusland in Oekraïne met alle gevolgen vandien, een wispelturige oliemarkt en niet te vergeten een onvermurwbaar Internationaal Monetair Fonds (IMF), waar de regering door de aanzienlijke financiële problemen – veroorzaakt door twee vorige regeringen – gedwongen naar toe werd gedreven en in werd gezogen. De afspraken met het IMF zijn moordend voor de burgers. Maar, de regering zal zich aan die afspraken moeten houden, ongeacht de zware gevolgen voor de samenleving. Men moet zich in gemoede afvragen wat er met het land was gebeurd, wanneer de regering niet de stap richting het IMF had gezet…..
Een niet gewilde frictie-spagaat
Kortom, de regering zit in een frictie-spagaat die zij niet heeft gewild. Zij kan nimmer verantwoordelijk worden gehouden voor problemen waar zij niet debet aan is. Natuurlijk, aan het beleid kan geschaafd worden. Maar, van de regering eisen dat zaken binnen een dag of twee al worden gewijzigd is een utopie, een natte droom van een handjevol activisten die anderen op sleeptouw hun droom in slepen, en dat zouden de actieleiders moeten weten. Ondanks, dat zij beweren dat zij niet willen dat de regering opstapt, heeft het er alle schijn van – mede gezien hun negen van de tien niet realiseerbare eisen – dat dat toch een achterliggende agenda is.
Hoe verder?
De vraag is nu: hoe verder? De regering doet haar best, wil in dialoog, maar over een dialoog denken de regering en de actieleiders anders qua uitvoering. Het inwilligen van de eisen binnen een dag of twee gaat niet gebeuren. Hoelang zijn er nog hordes demonstranten in de stad en elders te zien en te horen?
Ga gewoon even aan tafel zitten, kan toch geen kwaad?
Hoelang houdt de Organic Movement het vol? Misschien zou ze wat starheid moeten laten varen en gewoon even aan tafel gaan zitten met de regering. Kan geen kwaad toch?? Iedereen ziet dat de regering aan het bewegen is, dat zouden de actieleiders ook kunnen doen. Laat het tot dusverre vreedzame protest niet verzanden in iets dat niemand wil. Ga praten, ga in directe dialoog, desnoods in dat achterkamertje, maar toon ook een beetje flexibiliteit en stuur niet aan op onrust en erger.
PK
