Het was vorige week, dat op een dag de charismatische fractieleider van de NDP in de Nationale Assemblee, Rabin Parmessar, met zijn fractie boos de vergaderzaal verliet. Er was weer eens gesteggel geweest over de spreektijd. “We worden gemuilkorfd. We krijgen niet de ruimte voor en openhartig debat”, foeterde de ervaren politicus, die begrijpt hoe een goed debat zou moeten functioneren.
“Voor een grote bankroof wordt maar twee minuten de ruimte hebben”, sprak Parmessar. Hij wilde, terecht, meer spreektijd om gedegen te kunnen debatteren met de regering over de inmiddels geruchtmakende valse reçu-zaak bij het ministerie van Financiën en Planning, waarbij het in ieder geval gaat om zeker een bedrag van zo’n SRD 41 miljoen dat via slinkse weg terecht is gekomen op een aantal rekeningnummers van bedrijven en burgers..
Natuurlijk wilde Parmessar meer informatie van regeringszijde. Het is eigenlijk absurd dat Assembleeleden in zo’n heikele, geruchtmakende zaak, niet wat meer spreektijd mogen krijgen. De heren en dames in de Assemblee zitten daar namens het volk, en het volk wil goed geïnformeerd over de gang van zaken rond de valse reçu-zaak. Goed geïnformeerd worden is uiteraard Gods onmogelijk wanneer een Assembleelid maar twee minuten spreektijd heeft. Kortom, de heer Parmessar had een punt.
Politiek steekspel met veel kinderlijk vingerwijzen
Natuurlijk, het gaat ook om een politiek steekspel tussen oppositie en coalitie. In deze zaak, die van die valse reçuutjes, werd uiteraard van beide zijden van het politieke spectrum met krachttermen gesmeten.
Het is voor de coalitie de gewoonste zaak van de wereld geworden, om bij welk onderwerp, bij welk agendapunt, dan ook de oppositie in te wrijven wat er allemaal wel niet is gebeurd toen de oppositie in de coalitie zat. Speelden er onder beide regeringen Bouterse ook geen financiële dubieuze zaken is telkenmale de teneur in coalitie-opmerkingen? Denk aan de verdwenen kasreserve of aan de kwestie Naschoolse Opvang? Dat steeds maar weer vingerwijzen en terugverwijzen naar vorige regeringen begint zo langzamerhand kinderlijk irritant te worden.
Wie gaat er met de ‘grootste bankroof’ trofee naar huis, de coalitie of de oppositie?
Maar ja, het is uiteraard wel koren op de molen voor de coalitie wanneer Parmessar woorden als ‘grote bankroof’ gebruikt, terwijl toen hij in de coalitie zat er maar liefst voor US$ 100 miljoen aan kasreserves verdween bij de Centrale Bank van Suriname. Dàt was een grote bankroof. Je geld van het volk toe eigenen, geld dat nog steeds niet boven water is, zo ook niet de verantwoordelijke op de vlucht zijnde oud-minister van Financiën Gillmore Hoefdraad. Dat was met recht een grote, zo niet de grootste, bankroof en bankfraude in de geschiedenis van het land.
Kortom, de oppositie zou er goed aan doen een toontje lager te zingen in de reçu-kwestie.
“Megafraude” en “grootste bankfraude” ooit
Overigens, Parmessar’s collega Ashwin Adhin maakt het nog bonter door via sociale media te beweren dat de reçu-zaak feitelijk een “megafraude” is bij het ministerie van Financiën en de Centrale Bank van Suriname. “De grootste bankfraude in de geschiedenis van onze republiek”, aldus de oud-vicepresident en oud-minister. “De fraude lijkt zelfs nog vele malen groter en langer gaande te zijn geweest dan aanvankelijk gedacht. Let wel, deze fraude is door de Centrale Bank zelf bevestigd!”, aldus Adhin die zich kennelijk zeer stoort aan de wijze waarop de coalitieleden politiek bedrijven. Een politiek die hem en zijn NDP-fractiegenoten niet vreemd moet zijn….
Over de gestolen kasreserves beweert Adhin, dat de Centrale Bank van Suriname destijds zelf heeft verklaard, dat die kasreserves niet waren gestolen. Op Facebook verwijst hij zelfs naar een link op de website van de Centrale Bank, van 13 februari 2020, waarin de bank stelt dat de kasreserves niet zijn gestolen. “Dit is het afdoend antwoord op de oude leugen die de afgelopen dagen wederom herhaald wordt door broodschrijvers en propagandisten van de huidige regering. Vergeleken met de leugens die toen over de NDP-regering verspreidt, zien wij nu de hedendaagse realiteit van schandalen, corruptie, fraude, oplichting en plundering van staatsmiddelen die de pan uit vliegen!” Maar, inmiddels moge duidelijk zijn – uit allerlei rechtszaken – dat in geval van de verdwenen kasreserves wel degelijk gesproken kan en mag worden van gestolen gelden. Voor het volk voelde het zeker als hun gestolen geleden. De Vereniging van Economisten in Suriname (VES) sprak van ‘diefstal met voorbedachten rade’.
Die ene verklaring van de Centrale Bank van 13 februari 2020 verandert daar feitelijk niets aan. Het geld, die US$ 100 miljoen is verdwenen, welke draai wie dan ook er aan mogen geven, en valt overigens in het niet bij de hoeveelheid SRD’s in de reçu-zaak.
De grootste bankroof trofee gaat dan ook naar de huidige oppositie en de verdwenen kasreserves.
Die SRD 41 miljoen (let wel: SRD’s) is getraceerd en dus niet verdwenen. aanhoudingen zijn verricht. Het Openbaar Ministerie heeft de zaak in onderzoek, alsook het ministerie van Financiën en Planning zelf. Er is ook al een bekentenis afgelegd door een hoge ambtenaar bij het ministerie.
Politiek leeft en bruist
Natuurlijk, er zal een gezonde dosis wantrouwen blijven bij de oppositie, maar dat is nu eenmaal de praktijk binnen het politieke steekspel. Natuurlijk, er zal met vingertjes gewezen blijven worden door coalitieleden, ook dat is de gewoonste gang van zaken binnen het politieke steekspel. De vergaderzaal van de Nationale Assemblee is en blijft het toneel van politiek vuurwerk, drama, vingerwijzen, geschreeuw en gescheld. Dat is politiek in Suriname. Politiek leeft en bruist.
PK
