Een regering heeft de bevoegdheid om de wetgeving tot uitvoering te brengen. Onze regering bestaat uit de president, de vicepresident en de ministers. De president en vicepresident worden gekozen door De Nationale Assemblée. De kandidaten moeten minstens een tweederdemeerderheid van de DNA-leden achter zich krijgen.
De politiek in Suriname wordt gevormd door een parlementaire democratie, met een regering onder leiding van een president en vicepresident. De uitvoerende macht wordt uitgeoefend door de president en de Raad van Ministers. De wetgevende macht wordt uitgeoefend door De Nationale Assemblée.
Kort samengevat kan men dus zeggen dat de regering het centrale bestuur van een land is. We hebben in de loop der jaren kunnen zien dat, wat de uitvoering betreft, dus de manier waarop er wordt geregeerd, er nogal wat verschillen zijn tussen de regeringen.
Ik heb vele regeringen de revue zien passeren. Bij de ene verliep de onderlinge samenwerking gladjes en de ander bereikte de eindstreep met wat vallen en opstaan en weer een ander claimde openlijk de alleenheerschappij en hoefde dus met niemand samen te werken. Wat gebrek aan samenwerken betreft, spant onze huidige regering de kroon. Normaal kan een regering rekenen op de ondersteuning van de coalitie. Echter deze regering heeft het vanaf het begin zeer zwaar gehad. Ze moeten niet alleen de oppositie het hoofd bieden, maar moeten het ook heel vaak doen zonder de ondersteuning van de coalitie. De wil om samen te werken ontbreekt.
De coalitie bestaat uit 4 politieke partijen en de bedoeling is samen sterk te staan. Het lijkt echter alsof ze alle vier aparte eilanden zijn, blootgesteld aan een economische tsunami. Ze gaan niet voor ‘samen sterk staan,’ elk heeft zijn eigen agenda. Dit gedrag verwart het volk heel erg en creëert een onveilig gevoel in de samenleving. Het volk berust zich er zo langzamerhand in, dat deze regering bestaat uit twee aparte helften.
Elke keer als er stront aan de knikker is, wordt automatisch de vraag gesteld: “Is het weer de Vp, wat heeft hij weer uitgehaald of is het Brunsie of Santokhi?”
De vp heeft in de afgelopen twee jaar laten zien dat hij eigen belang nastreeft. Hij is het wandelende voorbeeld van gebrek aan samenwerken, heeft lak aan alles en iedereen en doet wat hij wilt. Hij zei laatst letterlijk:” Bouterse en Venetiaan hebben me het heel moeilijk gemaakt, maar Santokhi niet.” Met andere woorden bij Santokhi kan hij steeds zijn zin doordrijven, komt hij steeds weg met zijn wangedrag.
Het recentste probleem is het grondbeleid. Alle regeringen hebben zich schuldig gemaakt aan grond toe-eigening voor eigen gebruik of om te verkopen en de eigen zak te spekken en aan grond weggeven aan vrienden, familie en partijleden. Iets dat niet van jou is, kan en mag je niet weggeven. De grond is van Suriname en elke regering mag er alleen maar op passen. In plaats van de grond te beschermen, hebben alle regeringen zich schuldig gemaakt aan gronddiefstal. Bij alle regeringen gebeurde deze vorm van diefstal in het geniep. Voor het eerst zijn we geconfronteerd met een regering die deze handeling openlijk pleegt. Eerst werd Pokie ontslagen omdat ze correct wilde handelen bij de grondafgifte aan Leo Brunswijk. Het eerste wat haar vervanger deed, was Leo Brunswijk dat stuk grond geven. De pres trad, zoals in meerdere gevallen, ook hier niet tegenop.
Men ziet een Brunswijk die autoritair zijn eigen gang gaat en lak heeft aan de president en het volk. Een Brunswijk die zijn mannetjes strategisch plaatst op posten voor eigen belang. Bijvoorbeeld de driehoek van energie (staatsolie, EBS en ministerspost) en Grondbeheer. Ook Somo weet waarom hij bewust de post op Binnenlandse zaken heeft gepakt. Bouterse heeft namelijk dezelfde tactiek toegepast en nog steeds heeft het land te lijden onder zijn strategisch geplaatste personen. Brunswijk weigert te reshuffelen en weer krijgt hij zijn zin.
Daarnaast ziet men een president die maar niet optreedt tegen dit gedrag van Brunswijk. Brunswijk begon met het nemen van een vinger en blijft alsmaar nemen totdat hij de hele hand heeft.
Hoewel het begrijpelijk is waarom de president niet optreedt, is het toch zorgwekkend. Hij heeft nationaal en internationaal onderhandeld om schuldherschikkingen te bewerkstelligen. De mensen aan de onderhandelingstafel vertrouwen hem op zijn woord en dat vertrouwen wilt hij handhaven. De man staat onder hoge druk. In plaats van hulp en medewerking, krijgt hij chantage en tegenwerking. Toch moet er hiertegen worden opgetreden.
Een kind dat steeds weer zijn zin krijgt, zal zich ontwikkelen tot een egoïstisch kreng. Een volwassene die steeds zijn zin doordrukt, wordt een gewetenloze dictator. Zo iemand mag nooit een leidinggevende functie vervullen. Het volk mag niet worden opgezadeld met zo’n dwaas.
De dwaze en de wijze leven in dezelfde wereld, maar de beleving ervan verschilt. Een dwaas gebruikt een mes om de ander mee in de rug te steken. Maar de wijze mens gebruikt het mes om het koord door te snijden om hem te bevrijden van zo’n dwaas. Wijsheid geeft vrede en vrede voedt wijsheid.
Pres de keus is aan u, wilt u een dwaas zijn of een wijs man?
“People who feel the need to control others, don’t have control over themselves.”
Josta Vaseur
