Je was trots.
Je was trots op die ‘national carrier’.
Je was trots op die ‘Flying on Trusted Wings’.
Je was trots op de SLM.
Je was trots op de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij.
You were proud of Surinam Airways.
Je was trots als je je in een SLM-kist begaf.
Je was trots terwijl je door ‘Sabaku’ bladerde.
Je was trots op de crew, op de bemanning, op de altijd vriendelijke stewardessen.
Je was zelfs als ‘bakra’ trots om met de SLM te vliegen.
Je was trots op die paar toestellen.
Je was trots op die gemoedelijkheid.
Maar, van die trots is niets meer over.
Trots is verworden tot onzekerheid en treurnis.
Vragen.
Gaat de vlucht nog wel door?
Bij welke dubieuze maatschappij is nu weer een toestel ingehuurd?
Zijn alle betalingen wel verricht?
Word ‘ik’ straks niet aan de ketting gelegd?
De SLM wordt inmiddels op ‘Zanderij’ weggevaagd door Latijns-Amerikaanse- en Caribische luchtvaartmaatschappijen.
Het Panamese Copa Airlines maakt zelfs al op lokale radiozenders reclame voor haar vluchten op Paramaribo.
De blauwe reus, die mooie Nederlands/Franse vogel KLM, springt in het ontstane gat.
Maar, er is een keerzijde, dure KLM-vliegtickets liggen al onder vuur, terecht.
De blauwe reus lijkt misbruik te maken van dat ontstane gat.
Trots heeft plaats gemaakt voor treurnis, voor woede en ook voor schaamte.
Meer onzekerheid.
De SLM en de KLM zorgen nu beiden voor een geïsoleerd land.
Gewone burgers kunnen amper nog de oversteek maken.
Het wanbeleid bij de SLM slaat een gapend gat in het vertrouwen.
Het wanbeleid bij de SLM zorgt voor veel ellende.
“Wij betreuren het ontstane ongerief”, is de cliché verworden slogan en slotzin in alle recente communiqués van de SLM.
Wie dat gelooft, gelooft ook in sprookjes en dat dromen geen bedrog zijn.
“Flying on Trusted Wings” is er niet meer bij.
Neen, het is nu “Dying on Trusted Wings”.
PK
