Voor het kopen van een bezigheid of afleiding voor een kind ga je twee tot drie keer moeten nadenken. De hoge bedragen hebben ook ervoor gezorgd, dat enkel kinderen niet meer geïnteresseerd zijn in speelgoed, zegt een vrouw in gesprek met de redactie van Dagblad Suriname.
“Een paar jaren terug had je voor een kind in de leeftijdsklasse van 3 tot 8 jaar vaak genoeg een speeltje nodig, naast een telefoon. Maar, nu is het heel anders, je hebt kinderen die nog even naar een speeltje zoeken, maar sneller geïnteresseerd raken in een smartphone. Een speeltje is een leuke optie of afleiding, maar zodra het kind gewend raakt gaat hij of zij naar meer zoeken. Voor een goed en lang te gebruiken educatief spel betaal je tenminste SRD 700 tot zeker SRD 1.500. Voor een pop waarvan je weet dat het kind toch meer er mee kan doen, moet je ook al SRD 500 of meer op zak hebben. Dan heb je nog het andere probleem, de kinderen gaan niet met een speelgoed soort willen blijven, dus je gaat zo ook meer leuke speeltjes erbij moeten zetten om mee te spelen en grotendeels is dat niet te permitteren”, zegt een ouder.
“Ik vind het heel jammer. op zo een manier wordt kinderen snel afgeleerd om niet te spelen. Spelen kan op zoveel manieren, maar enkele gaan vaak met die moderne dingen mee willen gaan. Dit heeft ook ervoor gezorgd, dat kinderen, of laat ik zeggen jongeren, op zoek naar een baan gaan. Als de ouders het niet kunnen kopen, dan willen zij het zelfs doen”, zegt de ouder.
“Ik vind het heel erg. Kan je je voorstellen dat poppenkleren zelfs ook al rond de SRD 200 kosten, is heel erg. Iets dat niet eens voor jouw is, maar een speelgoed voor een speelgoed is zelfs duur. Niet een ieder kan een speeltje voor hun kind permitteren, de ouders die meer dan een kind hebben zien het niet echt zitten in deze harde tijd.”
Leandro geeft aan, dat hij drie kinderen heeft. “Als enige kostwinner is het moeilijk om een speeltje voor alle drie kinderen te kopen. Ik koop een speeltje en de kinderen moeten er dan samen mee spelen. Er komt van tijd tot tijd ook ander speelgoed bij, maar dat krijgen ze van andere mensen van de buurt. Ik vind het niet leuk om mijn kinderen tweedehands spullen te geven, maar uiteindelijk heb je geen andere uitweg, Im tek ing fa a de.”
TM
