Terwijl vele burgers pinaren, hosselen en werkelijk armoede lijden, zien zij dat bewindslieden en de president en vicepresident zich toch min of meer kunnen wentelen in een zekere weelde. Althans, de gewone man en vrouw in de straat zien de lange presidentiële colonnes met luxe four wheel drives over wegen en straten rijden, vergezeld van de nodige motoragenten van de Motor Surveillance Dienst van het Korps Politie Suriname en allemaal voorzien van de nodige toeters en bellen ofwel allerlei blauwe zwaailichten en luid klinkende sirenes.
Daarenboven zien de burgers de diverse feestelijke bijeenkomsten, zelfs in de meest hevige Covid-19-periode. Men vraagt zich af: is dat nu echt nodig, al die feesten, die poppenkast, al die auto’s, al die beveiliging, al die poespas. Kan dat alles niet wat minder? Het lijkt wel of Jan en Allemaal binnen de regering een heel corps van beveiligers om zich heen heeft lopen. Het zijn begrijpelijke geluiden die veel bij de redactie van Dagblad Suriname binnen komen.
Stature, natuurlijk
Natuurlijk, bij een presidentschap hoort de nodige stature, het nodige aanzien. Maar, gelet op de huidige financieel-economische situatie, de alsmaar stijgende prijzen van producten in de winkels en van allerlei diensten zou je verwachten, dat de regering toch op zijn minst de nodige empathie betuigt met het volk. Het volk dat ervoor heeft gezorgd dat bepaalde personen nu hoge functies bekleden. Maar, neen. Die empathie ontbreekt.
Natuurlijk, de regering doet haar best om de pijn bij de man en vrouw in de straat zoveel mogelijk te verzachten door bepaalde uitkeringen te verhogen. Maar, dat zijn kille steriele aankondigingen. Overigens, veel van die verhogingen waren weer snel verdampt door die alsmaar stijgende prijzen overal. De burger heeft er in zijn of haar portemonnee weinig tot niets aan gehad. Dat bleek onlangs nog toen de voorzitter van Wan Okasi (de organisatie die opkomt voor de belangen van mensen met een beperking), Aniel Koendjbiharie, Dagblad Suriname het volgende liet weten: “In het eerste kwartaal van 2022 heeft de regering de uitkering voor mensen met een beperking opgetrokken van SRD 750 naar SRD 1.750, een bedrag dat nog steeds onder de armoedegrens ligt. “Je moet eten, je moet drinken, je moet gezond blijven en het financiële speelt daarbij een belangrijke rol. De verhoging met SRD 1.000 is door de verschuivingen van de prijzen in de winkels ondertussen weer verdampt”, constateerde Koendjbiharie.
Wordt olie de verlosser?
Niet onvermeld mag blijven, dat de regering het tot een cliché heeft gemaakt door constant maar – tot vervelends toe – te herhalen, dat Suriname uiteindelijk over een jaar of drie, vier, vijf de vruchten gaat plukken van de olievondsten voor de kust van het land en de spin-off die die vondsten gaan hebben voor de economie en de samenleving. Maar, eerst zien dan geloven. Nu is niet eens bekend hoeveel vaten olie en dus hoeveel geld die olievondsten op den duur gaan opleveren. Om nu de bevolking als zoethoudertje en worst voor de neus de olievondsten steeds voor te houden als de redding van het land, is natuurlijk een farce. Wordt olie werkelijk de verlosser?
Om terug te keren naar die empathie. Latijns-Amerika heeft zeker twee presidenten, waaronder een ex-president, die wel die empathie op een duidelijke wijze richting hun bevolking hebben getoond. Het kan dus wel, maar de wil moet er zijn en het juiste contact met het volk.
De presidentiële ‘Air Force One’ van Obrador
Neem de huidige Mexicaanse president Andrés Manuel López Obrador. Tijdens zijn verkiezingscampagne beloofde hij meteen het presidentiële vliegtuig, een Boeing 787-8 Dreamliner TP-01, te verkopen. Net als tientallen andere vliegtuigen en helikopters van de federale regering. En hij hield, na zijn verkiezing in 2018 woord, en zette zijn ‘Air Force One’ in de verkoop en is gewoon ‘economy class’ gaan vliegen. Met de opbrengst wilde hij de armere bevolking in zijn land helpen. “Ik stap niet op dat presidentiële vliegtuig. Mijn gezicht zou vervuld zijn van schaamte als ik aan boord van zo’n luxe toestel ga in een land waar er zoveel armoede is”, zei Lopez Obrador op 20 september 2018 in een filmpje op zijn Twitter-account.
De Mexicaanse “Air Force One” is overigens luxueuzer dan zijn Amerikaanse tegenhanger, met onder meer lederen zetels, een dubbel bed en een ruime badkamer, afgewerkt in marmer, met een douche. De Dreamliner werd in november 2012 aangekocht voor 218,7 miljoen dollar. Een controversieel prijskaartje. Het toestel werd pas voor de eerste keer gebruikt in 2016, na een studie in opdracht van toenmalig president Enrique Peña Nieto, die stelde dat de overheid veel geld zou verliezen als ze het toestel zou verkopen. Maar, in februari 2020 zag de regering toch af van het van de hand doen van het vliegtuig. Na een mislukte verkoop, kondigde de president
zelfs een verloting aan, omdat hij het, gezien de grote armoede in zijn land, ongepast vindt een luxe vliegtuig te hebben. Die aankondiging leidde in Mexico tot hilariteit en kritiek en uiteindelijk tot het afketsen van verkoop.
Het oude VW Kevertje van Mujica
Een nog opmerkelijker president die zeer veel empathie met het volk toonde was de oud-president van Uruguay, José Mujica, die tussen 2010 en 2015 president was van het land. Deze man bleef heel gewoon. De voormalig president van Uruguay woont op een boerderijtje, schonk het grootste deel van zijn salaris aan goede doelen en rijdt al jaren in een Volkswagen Kever uit 1987. Waar ambtgenoten en andere politici graag gekleed gaan in driedelig pak, kleedde Mujica zich het liefst in korte broek en slippers. Negentig procent van zijn inkomen als president van het Zuid-Amerikaanse land gaf hij weg aan minderbedeelden en startende ondernemers. Zijn enige bescherming bestond uit twee wettelijk verplichte bewakers en zijn eigen hond met drie poten. Hij woont samen met zijn vrouw en kweekt bloemen, die hij op de markt verkoopt.
Toen een Arabische sjeik een miljoen dollar voor zijn Kever bood, wimpelde hij dat aanbod dan ook vriendelijk af. “Nooit zal ik mijn Kever verkopen,” verklaarde de president. Op den duur had de president twee VW Kevers in zijn bezit.
In maart 2015 moest Mujica het veld ruimen. Hij kon zich niet voor een tweede keer verkiesbaar stellen. Hij werd opgevolgd door zijn voorganger Tabaré Vázquez. Hij diende tweemaal als president van Uruguay: tussen 2005 en 2010 en tussen 2015 en 2020.
Renault 5 of een Daf 44
Natuurlijk was Mujica een unieke man, een unieke persoonlijkheid. De Surinaamse president kan dan ook op geen enkele wijze met deze bijzondere man worden vergeleken.
Niemand kan zich de huidige president van Suriname voorstellen rijdend in een Renault 5 of een Daf 44. Maar, een begin maken om wat te bezuinigen in de pracht en praal rond het presidentschap zou de president sieren. Hij zou met een dergelijke geste zeker wat empathie kunnen krijgen onder het volk, als een begin, als een begin om duidelijk te maken dat hij de pijn van het volk begrijpt, maar die pijn werkelijk voelen zal de president nooit. Dat is een empathische utopie.
PK
