Enkele klein ondernemers geven aan tegenover Dagblad Suriname, dat de hossel helemaal niet gaat. Nadeen zegt, dat zij nu genoodzaakt is om een baan te zoeken. Toen het Covid-virus aan het verspreiden was in het land, was zij één van de mensen die mond- en neusbedekkingen verkocht. Maar nu gaat de verkoop helemaal niet zoals zij het had verwacht. Zij ontwierp en stikte namelijk ook haar eigen modellen met steentjes, figuurtjes of andere aparte dingen erbij, maar nu zit zij met al haar mond- en neusbedekkingen.
“Ik ben blij dat het land vooruit is gegaan of laat ik zeggen, dat de situatie beheersbaar is geworden, maar mijn mond- en neusbedekking blijf ik op doen als ik in het openbaar ga of enkel boodschappen moet doen. Ik zie mensen ook met hetzelfde idee rondlopen, maar dan is het ook maar voor even, die gewenning is er al, dat men zonder mond- en neusbedekking rondloopt. Velen hebben het gemist om vrijelijk rond te lopen en hoe het nu niet meer verplicht is, gaan velen de kans grijpen. Voor mij is het dan weer een fase waarbij ik mezelf in iets anders moet gaan verdiepen.”
Naast mond- en neusbedekkingen maakt Nadeen ook haarbandjes. Intussen is zij ook op stikles, maar geeft aan dat zij het ook niet meer ziet zitten. “Ik wil ook met mijn eigen kledinglijn komen, maar er zijn zoveel kleermakers die het hebben opgegeven of er zijn heel veel jongeren daartussen met veel meer ervaring en talent. Ik ben dus nu genoodzaakt een baan te zoeken om mijn studie te betalen en om het dak boven mijn hoofd te behouden”, zegt Nadeen.
“Intussen gaat het al een paar maanden niet en mijn ouders lastig vallen wil ik niet, dus ik ga naast mijn hobby ook een werk moeten zoeken om zo ook mijn dromen te realiseren. Alles kost geld en hoe niets goed gaat en ik ook op les zit, ga ik nu ook heel wat moeten investeren. De lessen betalen uiteindelijk zichzelf niet, die moet ik ook betalen.”
Een andere klein ondernemer zegt. dat hij ook een werk moet gaan zoeken. Van huis uit is hij monteur en repareert laptops. Doordat velen naar een gespecialiseerde zaak gaan, heeft hij niet zo veel klanten meer. “Ik help mijn vader, maar kan ook niet veel van hem verwachten. Ik moet mijn eigen boontjes doppen. Via een advertentie vragen mensen wel van wat ik in staat ben te doen, maar nemen aan het eind geen kans. Ze geven mij een cijfer zonder dat ik heb gepresteerd. Ik moet een werk zoeken om het een beetje te verlichten voor mijn ouders. Die dragen de zorg van mijn broertje en mijn zusje en als ik als broer een handje kan helpen komt het helemaal goed. Niets is blijvend, maar ik heb mezelf helemaal niet voorbereid. Waar ga ik nu een werk vinden, bijna een ieder is op zoek naar een baan en ik als schoolgaande ga geen kans hebben tussen de velen die ervaring hebben. Ik hoop dat het lukt want het leven is heel zwaar”, zegt hij.
“Zonder in mijn eigen huis te wonen, geen huur noch nutsvoorziening te betalen, voel ik het zo zwaar. Als kind voel ik wat mijn ouders voelen, dus ik hoop dat ik een baan kan vinden om hen te ondersteunen en mezelf verder te scholen.”
TM
