Van alle onderwerpen die DNA kan aanpakken en wat te doen is om onze natie op orde te brengen, focust men zich op de omstreden grondconversie en het aanpassen van de terugroepwet.
Hoe staat het met het aanpakken van dubbele bezoldigingen van DNA-leden, enquêterecht, wet openbaarheid van bestuur, wet seksuele intimidatie op de werkvloer, enzovoort? Of beter nog: de Kieswet aanpassen naar one man one vote, het districtenstelsel opheffen en de mogelijkheid scheppen om je eigen president te kunnen kiezen?
Men is nu bezig de terugroepwet aan te passen met als doel om DNA-lid Edward Belfort buiten spel te zetten, onvoldoende beseffend dat ze hem zo alleen maar groter zullen maken. Ook kan meegenomen worden dat het volk in opstand kan komen hier tegen, want dit is onkan. Je hoeft geen fan van Belfort te zijn om te weten dat hij een van de weinige parlementariërs is die op dit moment de stem van het volk vertaald in het huis van dat volk. Hij benoemt de vele misstanden van de regering, de noden van het volk en geeft hoop aan de samenleving dat er daar tenminste nog iemand zit die zich om hen bekommert. Hij heeft zich losgebroken van de partijleiding en doet wat hij denkt dat het beste is, in landsbelang. Eigenlijk hoe het zou horen in een Trias Politica, alhoewel we inmiddels 100 procent zeker weten dat er geen Trias Politica meer bestaat in Suriname. De coalitie in DNA is een verlengstuk van de regering en de rechterlijke macht wordt zwaar door de politiek beïnvloedt, niet zo verwonderlijk als de waarnemend procureur-generaal ook is geïnstalleerd bij het Kabinet van de President in de commissie Fraudepreventie. Dit zorgt overduidelijk voor belangenverstrengeling.
We hebben recentelijk gezien dat Belfort als enige ABOP-er voor de motie van de NDP heeft gestemd om extra middelen vrij te krijgen voor Brokopondo. Hij was ook de enige die tegen de begroting heeft gestemd, wat hem niet in dank is afgenomen door de fractieleider van de ABOP, dhr. Obed Kanapé. Kanapé gaf aan dat Belfort de ABOP te schande bracht door niet in lijn te stemmen met de wensen van de partijleiding. Hij gaf verder ook aan dat in alle organisaties afspraken worden gemaakt en je je daaraan dient te onderwerpen. Al is het niet in het belang van Suriname of haar volk. Meneer Kanapé beseft echter niet dat juist hij de ABOP schande geeft, door te liegen over het feit dat hij niet 1 maar 2 percelen binnen een wip en een zucht heeft toegewezen gekregen door ABOP Minister Grondbeleid en Bosbeheer, mevr. Dinotha Vorswijk, in het omstreden Sabaku-project te Paramaribo Noord. De gemiddelde Surinamer moet 20 jaar wachten op een bouwkavel. De regering heeft voor haar aantreden beloofd transparantie te brengen in de grond aanvraagprocedure. Ook beloofde de President voor zijn aantreden dat alle Surinamers boven de 18 jaar een stukje grond toegewezen zouden krijgen. Leugens en bedrog, als je de concrete situatie bekijkt.
De belangrijke vraag is hier: moet je een team-player van de partij zijn, of een volksvertegenwoordiger? Partij belang versus landsbelang? Leiderschap versus opportunisme? Bij elke nieuwe verkiezingen wordt de groep niet-stemmers alsmaar groter. In 2020 waren er bijkans 200.000 Surinamers die niet naar de stembus gingen. Waarom…. vraag je je af? Om dit soort zaken, om de vele valse voorwendselen waarmee het volk is gelokt. Hoe voel je je nu als Surinamer, die in de “Stem Slim” campagne trapte? De VHP heeft altijd rond de 8-9 zetels behaald, maar in 2020 geschiedenis geschreven met 20 zetels. Dit was niet omdat men voor de VHP was, maar omdat men de NDP per se weg wilde en geloofde dat ze het anders zouden doen, op basis van vele beloften, gemaakt tijdens de verkiezingscampagne. Echter zien we dat de democratische rechtsstaat van Suriname steeds verder afbrokkelt, een boom die al 46 jaar scheef groeit nu nog net niet in de sloot ligt. Je vraagt je als mens echt af… Suriname waar heen?
Weer blijkt dat de gevestigde-orde-partijen die al 46 jaar politiek voeren in Suriname en allen debet zijn aan de instandhouding van dit corrupt koloniaal systeem van onderdrukking, zich God wanen en letterlijk wachten op hun beurt om te “stelen”. Als we als natie het toelaten dat parlementariërs die losbreken van hun partijleiding en zich kritisch uiten (ook al zit hun partij in de coalitie) uit het huis van het volk worden gezet, zijn we een stap dichter bij dictatuur en kunnen we net zo goed de tent sluiten. En ons onderwerpen aan deze moderne vorm van slavernij en onderdrukking. Let wel, dit is geen vrijbrief voor overloop en verraad!
Maisha Neus
