Recentelijk wordt in Suriname vaak een melding gedaan van een vermist persoon bij de politie. Voor de getroffen families is dit altijd heel erg. Het mogelijk verliezen van een dierbare op zo’n wijze zou niemand willen.
“Mijn tante is sinds 2020 vermist”
Mevrouw Eunice wordt al sinds 4 november 2020 vermist. Er is door de familie vanuit alle kanten geprobeerd om deze mevrouw van boven de vijftig jaar, terug te vinden. Tot spijt van de familie is er nimmer een oplossing gekomen voor hun probleem.
Mevrouw Eunice was werkzaam bij het ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij. Als bijbaan had ze veel verschillende kleine manieren om wat extra centen voor de dag op tafel te leggen. Al twee jaar is mevrouw Eunice niet meer aanwezig in het bijzijn van familie en kennissen. Op social media is op verschillende manieren geprobeerd om deze mevrouw op te sporen.
De politie en vermiste personen
In Suriname zijn de meeste mensen, bij wie iemand in de familie wordt vermist, aan hun lot overgelaten. Vanuit de kant van de familie wordt er altijd een beroep gedaan op de dichtstbijzijnde politiepost. “Het enige dat wel gebeurd is dat er nog een bericht van vermissing wordt geplaatst en verder niets”, zegt Georgetine. De agenten reageren zeer zelden op berichten van vermissing, vanwege het feit dat iemand pas na 24 uur als een vermist persoon aangemerkt kan worden. Burgers zijn ook ontstemd omtrent het feit, dat wanneer vermiste personen weer boven water zijn, de politie er dan geen melding van maakt om de gemeenschap op de hoogte te zetten dat een vermist persoon is gevonden. “De gemeenschap zoekt in principe naar iemand die al terecht is”, aldus een burger die reageert op deze kwestie.
Wat zegt de wet over vermiste personen?
In Suriname zijn er wettelijk verschillende vormen van afwezigheid te onderscheiden. Twee bekendste vormen van afwezigheid zijn: de personen die afwezig zijn, maar hun bestaan is zeker en de personen die afwezig zijn, maar hun bestaan is onzeker en dat laatste is het geval wanneer de term “vermiste persoon” wordt gebruikt. De procedure die door de wet vastgesteld is, is dat een persoon na vermist te zijn verklaard drie keer opgeroepen moet worden. Dit kan bijvoorbeeld in de krant of op de televisie.
Bij langdurige vermissing, waarbij men twijfelt of de persoon nog leeft, is het van eminent belang dat de familie er werk van maakt om de persoon langs andere juridische wegen te kunnen hebben in hun midden, of gewoon daadwerkelijk te weten of de persoon is overleden. De Kantonrechter zal zich in zulke gevallen mengen in een dergelijke zaak op verzoek van de familie.
GW
