Internationaal is onder andere bij het Nederlandse medium NOS en een online-krant Middel East Monitor het bericht gelanceerd dat Suriname een ambassade gaat openen in Israël en uitgerekend in… Jeruzalem. Jeruzalem is een heilige stad voor de drie Abrahamitische religies: het jodendom, het christendom en de islam. De stad is pion geworden van een geopolitiek machtsspel waar Israël als bezetter van Palestijnse gebieden tegen VN-resoluties in, aan het langste einde trekt.
Nu vooral met het voortrekker werk dat gedaan is door de voormalige Amerikaanse president Trump. Deze erkende Jeruzalem als het ware als de hoofdstad en compleet gebied van Israël en vestigde als bewijs en erkenning daarvan een ambassade in de stad. Israël was de Amerikaanse president daar enorm dankbaar voor, maar de wereld keurde massaal deze actie van Trump af. Voor moslims zijn de Rotskoepel, vanwaar de profeet Mohammed een hemelreis zou hebben gemaakt, en de Al-Aqsamoskee op de Tempelberg de belangrijkste islamitische centra na Mekka en Medina. De Arabische naam van Jeruzalem, Al-Quds, betekent “Het Heiligdom”. Volgens de Hebreeuwse Bijbel is de Tempelberg de plek waar Abraham bijna zijn zoon Izaäk offerde. Voor christenen is Jeruzalem de stad waar Jezus de joodse feesten heeft meegevierd, de laatste jaren van zijn leven indrukwekkende dingen heeft gedaan, gezegd en meegemaakt, gekruisigd werd en uit zijn graf is herrezen (destijds nog buiten de stadspoort).
De vraag rijst nu wat de Surinaamse regering drijft om ook een ambassade in Jeruzalem te plaatsen. Welke lobby zit daarachter? Suriname heeft een grote moslim- en christenbevoling en een veel kleinere Joodse gemeenschap. De erkenning van Jeruzalem als compleet Israëlisch gebied gaat voor onrust zorgen in Suriname. Jeruzalem is een gedeelde stad, Trump heeft dat in twijfel getrokken en eigenlijk Jeruzalem aan Israël gegeven.
Suriname heeft het bestaan van de Israëlische Staat erkend. Dat deed ze vooral door het toetreden tot en lid blijven van de OIC (Organization of Islamic Cooperation). In het Statuut (de preambule) van de OIC staat, dat de OIC en haar leden de strijd van het Palestijnse volk ondersteunen. Er staat dat momenteel dat volk onder buitenlandse bezetting is. Er staat ook, dat de erkenning van Palestina tot doel heeft om het Palestijnse volk in staat te stellen hun onvervreemdbare rechten te verwerven, inclusief het recht op zelfbeschikking. En … dat het de bedoeling is dat de OIC-landen als doel hebben dat het Palestijnse volk zijn soevereine staat vestigt met Al-Quds Al-Sharif (Jeruzalem) als hoofdstad, met bescherming van de historische en islamitisch karakter en de heilige plaatsen daarin.
Het besluit van Suriname om een ambassade voor Israël in Jeruzalem te vestigen is in strijd met het lidmaatschap bij OIC. Want het houdt in een erkenning van de hele stad als Israëlisch grondgebied. Vermeldenswaard is dat de Palestijnse regering bij de International Court of Justice een rechtszaak aanhangig heeft gemaakt om het plaatsen van de Amerikaanse ambassade in Jeruzalem en dus het erkennen van deze staat als compleet (en geen gedeelde) stad van Israël aan te vechten.
De vraag rijst waarom de geopolitieke deskundigen en de diplomaten op BIBIS (ministerie van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking) dit niet aan de minister en de president vertellen. Suriname heeft met zijn lidmaatschap bij de OIC zijn loyaliteit verklaard aan het Statuut. Zijn we nu alleen lid van de OIC voor de middelen die we rentevrij kunnen krijgen? Draait het alleen om geld? Suriname is verder een van de landen die Palestina als Staat heeft erkend. Het is dus tegenstrijdig om een ambassade in de gedeelde stad Jeruzalem te zetten en aan de andere kant Palestina als staat te erkennen en ook lid te zijn van de OIC. Het kan gezien worden als een vergissing en een blunder. Of staat er een zekere lobby achter dit besluit?
In tegenstelling tot Suriname staat de Nederlandse ambassade sinds 1980 in de buitenwijken van Tel Aviv. Suriname heeft een band met Israël en eigenlijk is Israël het land Suriname wel wat schuldig, gelet op de behandeling die Joden historisch in Suriname hebben gehad. Suriname kan een ambassade in Israël hebben, maar niet in Jeruzalem, maar in Tel Aviv.
Suriname erkent Palestina zoals bijna de hele wereld. In navolging van andere landen in Zuid-Amerika heeft ook Suriname Palestina als onafhankelijke staat erkend. President Desi Bouterse heeft in zijn periode aan de Palestijnse president Mahmoud Abbas en aan de Verenigde Naties laten weten, dat Suriname over zou gaan tot erkenning van Palestina. Bouterse ging daarbij uit van de grenzen van 1967, dat schreven we toen. Ook Argentinië, Bolivia, Brazilië, Chili, Ecuador, Peru en Uruguay erkennen Palestina als onafhankelijke staat. Onlangs deed buurland Guyana hetzelfde. De VN heeft resoluties aangenomen over de stad Palestina, dat meerdere volken daar recht op hebben.
Betekent het nu dat Suriname de VN-resoluties overboord heeft gegooid? In 2017 heeft de VN nog verworpen dat Jeruzalem een stad is die Israël toebehoort (United Nations General Assembly resolution ES‑10/L.22). Het lijkt erop, dat de Surinaamse regering het staatsrechtelijke, geopolitieke en religueuze belang van de Rotskoepel en Al-Aqsamoskee niet begrijpt. Dat is onbegrijpelijk voor een foreign affairs van een land. De minister van BIBIS gaat met zijn ervaring in deze ook niet vrij uit. De Surinaamse regering moet een pas op de plaats maken en een blunder alsnog voorkomen.
