“Geen inkomen hebben brengt veel problemen met zich mee. Als er maar één kostwinner is brengt het problemen in het gezin. Het brengt stress met zich mee en zo ontstaan er automatisch en niet een ieder weet met stress om te gaan. Daarnaast heb je ook gevallen waarbij men moe wordt en dan niet nuchter meer kan nadenken”, zegt Karin tegen Dagblad Suriname.
“Ik heb het zelf ook meegemaakt, maar door niet op te geven heb ik bewezen dat ik het toch heb gehaald. Ik heb een vaste baan, maar mijn partner niet. Door hier en daar klusjes te doen kan hij soms een handje helpen, maar dat lukt niet altijd. Je zit dan met de druk, dat je alles moet doen en ook nog twee kinderen moet voeden. Ik ga ze niet laten pinaren en mezelf ook niet, dus probeer ik mijn talent te gebruiken. Ik begon bestellingen te nemen in mijn vrije tijd. Voorheen wist ik helemaal niet wat ik moest doen. Je krijgt druk van alle kanten en ook wordt er veel van je verwacht. Door nuchter te denken kwam ik toch op enkele oplossingen. Een vaste baan hebben gaat nog steeds een eindeloos probleem zijn, dus ik sprak met mijn partner om leveringen te doen en zo samen te werken. Aan het eind heeft hij klanten leren kennen die zijn diensten goed kunnen gebruiken als monteur, dus nu is hij ook monteur van huis uit. Met nuchter denken en praten komt er wel een oplossing”, benadrukt Karin.
Rakon, die ook geen vaste baan heeft en bij zijn moeder en broer inwoont, geeft aan dat hij vaak genoeg strest en in conflict komt met zijn moeder. Geen vaste baan betekent geen vast inkomen in huis, hierdoor kan hij maandelijks geen bijdrage leveren in huis. Rakon helpt hier en daar bij enkele klusjes. Als het geen bouwwerk is, dan is het helpen vervoeren van zware goederen of auto’s wassen bij een carwash.
“Mijn moeder vindt het niet erg dat ik bij haar inwoon, maar dat ik geen vaste baan heb wel. Door koppigheid heb ik mijn school niet afgemaakt en nu voel ik het heel zwaar. Zonder papieren en kennis word je niet geholpen of vind je geen werk”, benadrukt Rakon. “Mijn moeder werkt wel, maar zij gaat binnenkort met pensioen. Elke dag is er een ‘tak taki’ en ik begrijp haar. Zij wil niet dat mijn broer dan alles moet doen en mij ook nog moet verzorgen als het ware. Als ik geld heb verdiend, zorg ik wel ervoor dat ik een bijdrage lever, maar niet elke dag is er werk. Ik zit soms zelfs een tot twee weken te zoeken naar een andere optie en ik vind uiteindelijk niets. Nu is het veel moeilijker geworden door de situatie in het land, maar ik blijf hopen. Ik ben in contact gekomen met iemand en hopelijk komt er een goede samenwerking uit. Nu is het afwachten en hopen dat het goed komt.”
TM
