De ‘zaak Mones’ heeft de afgelopen dagen de gemoederen in het land behoorlijk bezig gehouden. De man is door velen neergezet als een soort journalistiek boegbeeld, dat door een vermeende rancune een aantal uren achter slot en grendel werd gegooid vanwege smaad, laster en belediging in de richting van twee hoge politieambtenaren. Ik ga verder niet op die zaak in, immers die is uit den treure al beschreven in alle media.
Emo(tie) activist
Maar, de heer Mones Nazarali, meer bekend als Mones, heeft aangetoond, dat het erbarmelijk is gesteld met het journalistieke niveau in het land. Velen doken op zijn zaak en hemelden hem op in allerlei berichten op vooral social media. Maar, ook diverse gewone media gingen pal achter deze emo(tie) activist staan. Want, dat is de heer Mones. Hij is geen mediawerker, geen journalist, in de verste verte niet. Maar, dat wordt zelfs niet begrepen door de Surinaamse Vereniging van Journalisten, SVJ, die niet wist hoe snel ze moest reageren via de media om maar aan te tonen dat zij persvrijheid en vrijheid van meningsuiting serieus neemt.
Maar, hoe serieus moeten wij de SVJ nemen, waarvan de voorzitster leiding geeft aan een nieuwswebsite die zelf het journalistieke vak niet serieus neemt en aan paar keren al de journalistieke fout is ingegaan? Een SVJ waar een paar dinosaurussen uit het bestuurlijk SVJ-verleden ook steeds blijven opduiken en hun mening ventileren. Een SVJ waar transparantie ver te zoeken is. Immers, waar zijn (financiële en inhoudelijke) jaarverslagen, waar zijn de website en Facebook-pagina van de SVJ, waar zijn verslagen van vergaderingen te vinden, hoeveel leden telt deze vereniging? Laat de SVJ eerst tot volwassenheid, tot volle wasdom, komen alvorens te reageren op incidenten en constant maar te ageren tegen het communicatiebeleid van de regering en met name de vicepresident. Laat de SVJ haar leden oproepen om te gaan werken in plaats van steeds maar te jammeren, omdat velen nu eenmaal te gemakzuchtig zijn om werk te maken van hun journalistieke werk.
Gekelderd in wereldranking
Overigens, dat Suriname is gekelderd in de wereldranking van de non-gouvernementele organisatie Verslaggevers Zonder Grenzen (Reporters Sans Frontières, RSF) is niet vreemd, het journalistieke niveau in het land in ogenschouw nemende. Daarenboven kan niet onvermeld blijven, dat zo’n ranking tot stand komt aan de hand van een door een contactpersoon van die organisatie ingevulde vragenlijst. Als land ben je dus feitelijk journalistiek gezien overgeleverd aan de mening, de visie, de nukken en grillen en het beperkte subjectieve zicht van slechts één mediawerker. Suriname zal ongetwijfeld in 2023 weer dalen in die ranking, omdat de zaak Mones is neergezet als de zaak van een in verzekering gestelde journalist en, omdat de RSF-contactpersoon deze zaak ongetwijfeld zal rapporteren, omdat die contactpersoon het journalistieke metier ook niet helemaal begrijpt.
Vergaarbak
Mones, nogmaals voor al diegenen die dat maar niet, willen, begrijpen, is geen journalist, dat kan niet vaak genoeg gezegd worden. Hij schrijft geen artikelen, beheert een sensatie Facebookpagina onder de naam ‘Action Nieuws Suriname’ en duikt op bij allerlei acties, activiteiten, etcetera, om op de hem bekende wijze een soort verslag te doen en de beelden zijn meteen live te volgen op Facebook. Daarbij laat hij altijd zijn eigen mening horen en kiest ook partij. In zijn laatste ‘zaak’ ging hij zelfs zo ver, door op provocerende wijze post te vatten voor een politiebureau met een vis in een hand…. een actie om zijn ongenoegen te uiten over de aanhouding van een paar vissers en de boete die de vijf mannen opgelegd kregen. Dat is geen journalistiek, dat is activistisch bezig zijn. Mones is geen journalist, geen mediawerker, hij is een emo(tie)-activist met een Facebookpagina. Een Facebookpagina, een vergaarbak, waar Jan en Alleman van alles kan posten (achterklap, roddels, beschuldigingen, enzovoorts – afgewisseld met veel advertenties, reclames), zonder dat die berichten eerst geverifieerd worden. Ook worden vaak video’s en foto’s geplaatst zonder nadere toelichting. En dat vindt een SVJ dus journalistiek…..
Goed bedoeld
Mones zal het allemaal zeker goed bedoelen en bedoeld hebben. Maar, emoties en frustraties uiten, personen ongefundeerd bekladden zonder bewijzen te publiceren, zijn zaken die niet thuishoren in de professionele journalistiek. Dat zijn meest recente zaak rond een paar visjes en de nasleep tot zoveel (social) media ‘ophef’ heeft geleid, zegt veel over hoe in het land over het algemeen journalistiek wordt bedreven, gezien, ervaren en beleefd. Na zijn vrijlating kreeg hij bezoek van de ene na de andere persoon die zichzelf belangrijk genoeg vond om Mones op te hemelen en om hem een presentje te overhandigen. En alles werd natuurlijk direct op ‘Action Nieuws Suriname’ geplaatst, want het gaat immers om het slachtoffer Mones dat zijn eigen nieuws weet te creëren.
Geen uitzondering
Maar, dat zelfs een SVJ-bestuur het metier niet helemaal begrijpt – en bij het minste en geringste schreeuwt dat de persvrijheid en vrije meningsuiting in gevaar zijn – is veelzeggend en treurig tegelijk. Suriname kent wel degelijk persvrijheid en mensen mogen vrij hun mening uiten en het journalistieke werk uitoefenen, maar dat alles wel binnen wet- en regelgeving. Een zogenoemde mediawerker kan en mag daarin geen uitzondering vormen.
Viktor Aardenburg
