Na de reshuffle-kater van de afgelopen dagen, kijken Surinamers en menig politiek watcher verbaasd, en vooral mak en lam, toe hoe deze regering verder vaart. Er is een route maar is die route de ons bekende, of is er sprake van een politiek Fata Morgana?
Wie regeert wel?
De vragen die daarom hardnekkig blijven zeuren, als stenen in de schoenen met een paar vermoeide voeten, zijn een aantal belangrijke; Wordt Suriname geregeerd door een meerderheid of een minderheid?, Is er een door het volk breed gedragen, inclusief, regeerplan, of wordt het volk als onbekwaam beschouwd en dus overgeslagen?, Weet een klein kliekje wat goed is voor de massa en moeten we hen het totale vertrouwen geven?
Dit zijn allemaal vragen die men zich kan stellen. Ministers lijken eerder place-holders, benoemd als symbolische stoelverwarmers, dan echte beleidstijgers. De beleidstijgers zijn in de hierachische volgorde; De president, minister Ramdien en minister Achaibarsingh. Zij worden geadviseerd en bijgestaan door de werkelijke shot-callers (de economic hitmens), de werkelijke technocraten (bij SLM, DSB, Staatsolie, worden allemaal vanuit het buitenland gehaald), die opereren vanuit hun veilige schaduw buiten de spotlights van de “vervelende pers” en andere analisten. De komst van IMF is er ook een goed voorbeeld van. Ze kwamen, ze zagen, ze regelden het, en het volk moet betalen! Toen verdwenen ze als goede geesten!
Persoonlijk vind ik het een briljante managementstijl! Laat iedereen maar suffen en de stoelen verwarmen in ruil voor een McDonalds loon, werk om hen heen en Get the Job done!
De poppenkast
Immers van minister tot DNA, de intellectuele vaardigheden zijn penibel. De beste staan werkelijk aan wal en blijven ver van de politiek. Vragen aan de president zijn voorgekookt. Parlementariërs krijgen vermoedelijk de opdracht om bepaalde vragen te stellen aan de president voordat de oppositie (die ook tandeloos, lam en schuldig) moet toekijken. De parlementariërs zijn initiatie loze en politiek ethisch geketende objecten die wellicht mogen nadenken voor zichzelf, als dat maar eerst binnenskamers uitgekauwd en uitgespuugd mag worden.
Maar dit allemaal is geen democratische manier van doen. In een democratie, waarbij er 4 crisis tegelijk heersen, de Wereldbank aangeeft dat de armoede in Suriname zal toenemen, zorg je er juist voor dat je uit respect voor het volk, ook al geloof je dat het een mak en dom volk is, dat je het volk includeert, deel maakt van de transformatie die noodzakelijk is, om weer het vernietigde zelfvertrouwen, de instituten, en zo het compleet land weer op te bouwen.
Met respect voor het gaande experiment
Het is een mooi experiment, net als het aanzetten van alle pompen van de Afobakadam, om te zien of het gaat werken? Ik ben van mening dat het gewaagd is om met 3 man de complete massa naar boven te trekken, de top-down benadering. Verschillende casestudies van landen in transformatie, en transitie, Dubai, Qatar, Singapore, Maleisië, Korea (allemaal geen of sterk gemodificeerde democratieën), wijzen uit dat het kan werken. Regeren met een kleine groep, en de rest erbij laten bungelen!
En toch blijf ik van mening dat een bottom-up benadering, waarbij de massa uit democratisch respect wordt geïncludeerd, deelgenoot wordt gemaakt van de transformatie, meer in lijn is met de democratische idealen. Maar Suriname is geen land met democratische idealen.
Suriname lijkt steeds meer een land die haar democratische idealen dronken heeft vergokt in een politiek bordeel, snakkend naar een zekerdere toekomst, voor haar kinderen, al haar hoop heeft ingezet op de gemanipuleerde roulettetafel. Alles lijkt te kunnen, krom, scheef, principeloos, als er maar iets van opportunisme blinkt, dan is het goed. Want in Suriname is alles wat blinkt goud, ook het snaveltje van de glimmende dode reshuffle mus!
Dr. Ashwin Ramcharan RO
