Het instellen van een productschap voor de rijstsector zal het steeds terugkerend probleem van de opkoopprijs van padie structureel oplossen. Zolang die er niet is zullen padieboeren afhankelijk blijven van de machtige rijstverwerkers/exporteurs. Die bepalen elk seizoen weer de padieopkoopprijs voor de boer. Niet zelden wordt de padieboer een prijs aangeboden die niet lonend voor hem is. En als de aangeboden opkoopprijs beneden de kostprijs van de boer ligt, dan kan men verwachten dat de boer zich gaat roeren. Zoals afgelopen woensdag te Henar in Nickerie waar tientallen boeren in protestactie gingen. De gemoederen waren behoorlijk verhit.
Structurele oplossing
Bramdew Rambhadarat, voorzitter van de Vereniging van Padieproducenten (VPP), zegt dat het probleem in de rijstsector, waarbij padieboeren in een afhankelijke positie zitten ten opzichte van de rijstverwerkers, van structurele aard is. Als oplossing ziet hij de instelling van het productschap voor de rijstsector. Een productschap is een publiekrechtelijke organisatie die zich bezig houdt met de productie en afzet van een landbouwproduct.
In zo’n productschap moeten alle actoren die met de sector te maken hebben zitting hebben. De hele keten van productie tot afzet wordt in het productschap in onderling samenhang besproken, en wordt er beleid op losgelaten. Alleen op die manier kunnen de problemen in de sector structureel worden aangepakt. In het productschap rijst zouden niet alleen padieboeren en rijstverwerkers zitting in moeten hebben, maar ook de bankinstellingen, de importeurs van inputs, onderzoeksinstituten, machinehouders, transporteurs en toeleveringsbedrijven. “Zoals het er nu aan toe gaat zijn de padieboeren overgeleverd aan de grillen van de rijsverwerkers”, aldus de VPP-voorzitter. In het productschap rijst zal ook de prijs van padie worden bepaald op basis van werkelijke kosten.
Op de vraag waarom de boer ondanks deze en vele andere problemen toch telkens weer tot inzaai overgaat, zegt Bramdew Rambhadarat dat de boer geen andere keus heeft. De infrastructuur van Nickerie is zodanig ingericht dat alleen padie erop kan worden verbouwd. De boer die met schulden van voorgaande oogsten zit, hoopt altijd dat het beter zal gaan met de volgende oogst. Minister Parmanand Sewdien heeft niet lang geleden de ontwerpwet Productschap bij de Nationale Assemblee aangeboden voor goedkeuring. Wanneer deze belangrijke wet in behandeling zal worden genomen is nog niet bekend.
Nogal onbegrip
Uit menige reacties op social media valt te concluderen, dat er nogal wat onbegrip bestaat over de positie van de rijstboeren. Die zouden maar blijven klagen over de lage opkoopprijs van padie. Het bordje rijst dat dagelijks minimaal 1 keer per dag bij het eten wordt genuttigd, wordt veelal als vanzelfsprekend beschouwd. De rijstsector in Suriname is heel belangrijk voor de Surinaamse economie. De sector is de belangrijkste sub-sector van de agrarische sector. In cultuurtechnische zin is ongeveer 55.000 hectare land ingericht voor het verbouwen van padie.
De padieproductie maakt 60% uit van de totale landbouwproductie van Suriname. De sector vervult een belangrijke rol in de realisatie van de economische en sociale doelen van de regering. Het gaat hierbij om de basis voedselvoorziening van de bevolking, werkgelegenheid en productieverhoging voor export en daarmee deviezeninkomsten. Twee decennia geleden bedroeg de exportwaarde van rijst ruim US$ 35 miljoen. Lokaal wordt jaarlijks 35.000 ton rijst geconsumeerd, en nog eens 35.000 ton rijst en rijstproducten worden verwerkt in de bier- en veevoerindustrie. De rijstsector biedt directe werkgelegenheid aan ruim 6.000 personen en aan indirecte werkgelegenheid aan ongeveer 2.000 personen. Dat is minimaal 10% van de beroepsbevolking. Het vorenstaande geeft aan, dat de rijstsector van groot belang is voor Suriname.
60% van de padieproductie
De zogeheten kleine padieboeren nemen 60% van de totale padieproductie voor hun rekening. De rijstsector drijft op de productie van de padieboer. Hij werkt hard, kent geen zon- en feestdagen, maakt vele kosten aan bijvoorbeeld grondbewerking en bevloeiing. En eenmaal ingezaaid is zijn volgende grootste zorg de aanplant oogstrijp te krijgen, waarbij weer andere kosten om de hoek komen kijken, zoals die van kunstmest en andere chemicaliën. En als de oogsttijd is aangebroken en daarbij weer andere kosten komen kijken, dan krijgt hij te horen dat de opkoopprijs niet eens voldoende is om de gemaakte kosten te dekken, laat staan om nog een beetje winst te maken. Het is dan toch niet moeilijk om te kunnen snappen waarom de padieboer dan “ontploft”.
SS
