Langzaam tikt de tijd van de regering Santokhi. Ze zijn er nog geen twee jaar als regering, maar het wil haast langer lijken. Het gevoel dat er ontstaat dat ze langer aan zitten kan vanuit verschillende kanten bekeken worden. De druk die er heerst om te presteren na een overname van een bewind dat na tien jaar een ruïne heeft achtergelaten.
Wij willen een moment belichten dat heel geruisloos gebeurt en niet als zodanig opvalt. Het gaat om de bestrijding van de ingewortelde criminaliteit binnen de Surinaamse maatschappij. Waarom geruisloos, maar het gebeurt toch. Het systeem had zich tien jaar ingenesteld in het apparaat waar onderzoekingen haast onmogelijk werden gemaakt. Een sluipend dreigend systeem, dat niet overnight schoon geveegd kon worden, daar men te maken heeft met krachten die ook instaat zijn andere dreigende middelen te gebruiken tegen personen alsook de gehele maatschappij.
Wat wij hebben gemerkt is dat men stap voor stap zeer omzichtig te werk is gegaan. Maar het eindpunt is nog lang niet bereikt. Het verzet tegen de schoonmaak is nog steeds merkbaar door subtiele vormen van intimidatie naar het gezag, andere noemers gebruikende, waar de link niet direct gelegd kon worden met de echte kwaaddoeners. Om een geordend land te maken moet het van binnenuit gebeuren. Dat heeft zijn weerslag naar buiten.
Van binnen hebben wij de aanhoudingen en vervolgingen gemerkt van witte boorden criminelen
Personen van wie men dacht dat die nooit vervolgd zouden kunnen worden. Die dachten dat ze alles mochten doen en ze aanraakbaar waren.
Hierbij denken wij aan de aanhoudingen en vervolging van bankiers, waaronder de voormalige president van de Centrale Bank en de directeur van de Surinaamse Postspaarbank.
Ook merken wij dat meerdere personen in een versneld tempo zich trachten te verschonen, daar ze niet weten of ze nog op de lijst van verdachten staan. Op dit stuk is het zaak dat het Openbaar Ministerie (OM) meer verduidelijking daarin brengt, al zouden personen zich middels schikking kunnen afkopen van vervolging.
Bovenstaande gevallen, waarvan er mogelijk meer zullen volgen die voor een door de crisis getergd volk niet opvallend zijn, maar het gebeurt wel.
Velen trachten dekking te zoeken bij personen en of partijen die deel uitmaken van de regering.
Ze zijn niet opvallend, maar wie zich beweegt in het systeem weet dat wel.
Ze zijn “slapende” mollen van het vorig desastreus regime binnen de huidige regering geplaatst om een balans van bescherming te zoeken en waar nodig op een door hen te bepalen moment voor onrust te zorgen.
Deze witte boorden criminelen gedragen zich in het dagelijks leven als te zijn beschaafd, eerlijk en hardwerkend, terwijl ze hun vermogen hebben opgebouwd door bloed geld, corruptie en omkoperij. Sommige zaken gebeuren voor de samenleving te traag, daar ze niet begrijpt dat zelfs een verdachte nog niet schuldig is tot hetgeen waar die van verdacht wordt is bewezen.
Ook het onwettig vergaard geld is moeilijk te traceren, wat niet onmogelijk is, maar daar is veel expertise voor nodig. Die moet ingehuurd worden vanuit het buitenland, maar dat kost veel, veel geld.
Het gespuis wordt wel degelijk opgeruimd, maar alleen met veel geduld. En wat nog buiten is, maakt zich echt wel zorgen wanneer ze aan de beurt komen, en ze aan de schandpaal genageld kunnen worden. Die hebben volgens een bekende uitdrukking, slapeloze nachten.
Ivan Deryder
