Er zijn tal van aspecten die ze kan noemen. Een leerkracht die moe is, maar niet op kan geven. Elke dag ervoor zorgen dat je studenten de ethische en morele dingen en het onderwijsproces begrijpen. Ze maakt een opsomming van alles wat ze dagelijks moet doen en ze geeft dat weer. “Het is veel, maar het is waarvan ze houdt” zegt ze.
“Het valt niet goed te praten, dat mensen ondanks hun moeite niet meer goed bevonden worden, zo hoor je in de samenleving geruchten van hoe slecht je jouw werk verricht terwijl je je beste beentje voorzet om dagelijks ontwikkeling te brengen in ons geliefd land Suriname.”
Ontwikkeling komt niet alleen door financiële doeleinden, alles wat er in Suriname gebeurt kan ervoor zorgen dat Suriname tot ontwikkeling gebracht kan worden.
Het planten van een boom die later kan zorgen voor zuurstof is ook een vorm van ontwikkeling, natuurlijk is het hoe je ontwikkeling definieert. Om terug te komen op het punt van mensen die niet gewaardeerd worden zegt de wanhopige Surinaamse burger, dat ze bijna wil huilen als ze over een salaris moet praten, want het is toch onmogelijk dat je 3.000 Surinaamse dollars verdient en dan 2.500 of meer aan een huurhuis moet afstaan elke maand.
De motivatie en inspiratie raakt op, ze vraagt zich af hoe verder? Ze zegt tenslotte, dat het enige dat ze wil, is dat ze wat respect en waardering krijgt net ieder ander Surinaamse burger. De vraag rijst of het nu geen hoog tijd is dat de regering een kijkje gaat nemen om te zien, dat de mensen heden ten dage meer onder druk werken en niet meer genieten van hetgeen dat ze blij zou moeten maken, met name hun baan.
GW
