“Ik sta elke ochtend heel vroeg op en ik ga met frisse moed aan het werk, maar ik heb dit gevoel al een hele poos niet gehad, omdat het gevoel soms ontstaat dat ik niet meer gewaardeerd wordt”, zegt de 31-jarige Marijke, die al bijkans 11 jaar verpleegkundige is, vol emoties.
“Elke maand is het ontvangen na de eerste dag van een ander maand, als dat niet genoeg is, dan is het ook nog ontvangen wat niet genoeg is”.
“Mijn werk is geen makkelijk werk en daarvan ben ik mij bewust. Ik wil niet praten over dingen die ik dagelijks mee moet maken, maar ik wil het gewoon hebben over het feit, dat we minder tot bijna niet worden gewaardeerd”, zegt ze droevig aan de redactie van Dagblad Suriname.
Op de vraag waar ze zichzelf na een paar maanden ziet, zegt ze: “In ieder geval niet meer in Suriname.” Ze zegt dat ze niet uit komt met haar geld en dat ze een beter leven voor haar en haar gezin wil hebben.
De meeste van haar collega’s waarmee ze heeft gewerkt zijn al uit Suriname, maar ze houdt nog even vol, zegt ze bedroeft. Ze geeft verder ook nog aan, dat ze nooit had gedacht dat ze na haar studie zou moeten verhuizen uit Suriname.
Ze roept de regering op om het gevoel van liefde en waarborg terug te laten keren bij de zorgverleners. Ze is de mening toegedaan met vele andere zorgverleners, dat ze niet gewaardeerd worden en dat vind ze niet fijn. “Gezondheid is een van de meest essentiële zaken in de wereld en de mensen die in elk geval ervoor zorg moeten dragen dat mensen gezond kunnen rondlopen, moeten dan ook een waardige behandeling krijgen”, voegt ze tenslotte toe aan het gesprek.
GW
