Ondanks het feit dat Suriname gezegend is met een Academisch Ziekenhuis Paramaribo – een ‘academisch’ ziekenhuis dus – en een paar ‘gewone’ ziekenhuizen, vinden helaas met regelmaat noodgedwongen geldinzamelingsacties plaats om mensen voor een medische behandeling en verpleging naar een buitenland te sturen. Simpelweg, omdat diverse behandelingen in Suriname, nog, niet mogelijk omdat medische deskundigheid en financiële middelen ontbreken om die behandelingen mogelijk te maken. De lokale gezondheidszorg schiet wat dat betreft dramatisch tekort.
Maar, gelet op het aantal met regelmaat plaatsvindende geldinzamelingsacties zou de doorsnee burger toch verwachten, dat de overheid in casu het ministerie van Volksgezondheid haar best doet die financiële middelen ergens vandaan te plukken om de gezondheidszorg op te waarderen op alle fronten – zodat in de nabije toekomst alle medische behandelingen en operaties zoveel als mogelijk in Suriname kunnen plaatsvinden.
Het is feitelijk beschamend, dat burgers zich gedwongen voelen om te moeten ‘bedelen’ om het leven van een dierbare te redden door die dierbare medisch te laten behandelen in bijvoorbeeld Colombia of Nederland. De feitelijke medische behandeling wordt wel vergoed, maar naaste familieleden die mee willen reizen met de patiënt ter ondersteuning moeten verder alles zelf bekostigen, zoals de kosten voor een of meer vliegtickets en hotelkosten. Een verzekering voor dergelijke noodzakelijke kosten bestaat niet.
Inhoudelijke tranentrekkers
De oproepen om de medische behandeling van een patiënt in een buitenland mogelijk te maken, omdat die behandeling in Suriname niet mogelijk is, zijn inhoudelijke tranentrekkers en spelen in op gevoelens en sentimenten onder burgers. In negen van de tien gevallen zijn bij dit soort inzamelingsacties de gevraagde bedragen binnen een mum van tijd binnen gesleept. Natuurlijk, de verhalen van en over betrokken patiënten zijn allemaal in zekere zin ‘zielig’, neen, schrijnend, maar noodzakelijk om mensen over de streep te trekken om een paar Surinaamse dollars voor het goede doel te spenderen en daarmee een leven te kunnen redden. Vaak gaat het om bedragen van rond de US$ 10.000.
Eind januari werd nog Euro 15.000 binnen drie dagen ingezameld voor countryzangeres Cheryll Welles-Rijger, bij wie tumoren in de hersenen zijn ontdekt en voor behandeling gedwongen is zich in een buitenland, Nederland, te laten bestralen. Haar zus startte een zogenoemde gofundme-actie met een mooi resultaat.
Deze week werd bekend dat de slechts 3-jarige Ezechiël Bruinhart hulp nodig heeft. Voor een medische aandoening moet het jongetje voor behandeling naar Colombia en daarvoor wordt 10.000 Amerikaanse dollar gezocht. Via social media worden opgeroepen geplaatst om te doneren. Ook de districtscommissaris van Para, Marlene Joden, werd in hart getroffen door het verhaal van de ouders over hun zoontje en besloot via Facebook een oproep te plaatsen aan mensen om te doneren.
De zogenoemde Armulov-regeling maakt het mogelijk dat zijn behandeling in Colombia uitgevoerd kan worden. Maar, de extra door mee te reizen familieleden te maken kosten moeten door de familie echter uit eigen zak worden betaald.
En ook dàt is Suriname!
Afgezien van het feit, dat het triest en betreurenswaardig is dat mensen zich noodgedwongen moeten wenden tot geldinzamelingsacties om een medische behandeling van een dierbare in het buitenland mogelijk te maken, is het lovens- en prijzenswaardig dat mensen willen doneren. Immers, mensen hebben het vandaag de dag niet makkelijk. De financieel-economische en de Covid-situatie trekt een zware wissel op burgers. Dat men dan desondanks is geld te doneren voor iemand, om zijn of haar medische behandeling in bijvoorbeeld Nederland of Colombia mogelijk te maken, die ze niet eens kennen. Dat zegt iets over de meelevendheid en empathie van de doorsnee burger. Ook al gaat het nog zo slecht in het land of met de eigen portemonnee, de burgers hebben oog en oor voor elkaar. En ook dàt is Suriname!
PK
