Het Onafhankelijkheidsplein in het centrum van Paramaribo was dinsdag weer even het privé toneel en podiumpje voor die ene muis die maar blijft brullen, tegen beter weten in. Die muis is de verpersonificatie van die ene activist die Suriname nog telt. En die muis, ofwel Siebrano Pique, weet niet van ophouden, terwijl zijn aanhang bij al zijn protestacties slinkt in de richting van een nietszeggend dieptepunt. En dat is voorspelbaar. Immers, iedereen met een dosis gezond verstand weet, dat je het als vermeend activist niet ver zult schoppen door steeds alleen maar te schreeuwen.
Schreeuwen dat je de huidige regering niet meer duldt, maar verder dan dat komt het vocabulaire van de brullende muis niet. Heeft ooit een demonstrant uit de mond van deze activist enig alternatief gehoord voor de huidige regering en het huidige beleid? Neen! Simpelweg niet, omdat we hier slechts te maken hebben met een brullende muis die ter eigen glorie graag in de spotlights wil staan, ongeacht hetgeen hij brult.
Had het muisje werkelijk gehoopt op een massale toestroom van demonstranten? En iedere keer zoekt hij krampachtig naar verklaarbare redenen waarom hij voor de zoveelste keer met slechts een handjevol sympathisanten, die gezellig meebrullen, zijn stem meende te moeten laten horen voor een gehoor dat amper op de vingers van twee handen was te tellen.
Deze keer was de verklaring, dat de NDP een straatactie zou hebben aangekondigd richting revo-dag, 25 februari en dat daarom nauwelijks demonstranten naar het Onafhankelijkheidsplein wisten te trekken.
Een nog triestere opmerking van de activist was, dat zijn protest volgens hem was bedoeld om de regering duidelijk te maken, dat de macht bij het volk is. Die opmerking maakt echter klip en klaar duidelijk, dat hij het volk niet begrijpt. Het is dit volk, dat aan de basis staat van de regering Santokhi-Brunswijk. Dat was de macht van dit volk. En dit volk heeft bepaald en dat heeft dit volk dan ook maar te accepteren.
Om niet met een laatste ademzucht te blijven brullen, beweerde de muis na afloop van wat een protest had moeten voorstellen, dat hij niet ontevreden en ook niet teleurgesteld was. Natuurlijk zei hij dat, de trotse activist die niets meer is geworden de afgelopen maanden van nu en dan demonstreren. dan die brullende muis, wiens gebrul verstomt in de heimische stilte rond het Onafhankelijkheidsplein en in het gewapper van die ene Surinaamse vlag in de handen van die ene demonstrant die de stilte doorbreekt: “Weg met Chan!”.
Pique droop af met een sneer richting een aantal oud-activisten die het activisten-pad juist voor hem hebben geëffend. Die zijn volgens de piepende muis omgekocht. Een zoveelste loze kreet om zijn frustratie te uiten, dat hij niets meer en niets minder is dan een brullende muis naar wie door het volk niet geluisterd wordt. Een schreeuwende activist die inhoudelijk niet verder komt tijdens zijn protestacties, dan te brullen dat de regering Santokhi-Brunswijk weg moet, zonder ook maar na te denken over- en zijn hersenpan te vermoeien met de vraag: en dan??
PK
