Voorkomen is beter dan genezen
Borstkanker en een borstamputatie kunnen veel verdriet en angst veroorzaken. In sommige gevallen leidt dit zelfs tot depressiviteit of andere psychische problemen. Daarnaast heeft een amputatie gevolgen voor het lichaamsbeeld en gevoel van vrouwelijkheid. Veel vrouwen voelen zich minder vrouwelijk na het verliezen van een borst en schamen zich voor hun lichaam. Dit heeft soms weer gevolgen voor intimiteit met hun partner. Ook de omgang en communicatie met familie en kennissen verandert soms.
Op 74-jarige leeftijd een borstamputatie ondergaan
R.C. vertelt aan Dagblad Suriname. dat zij op 74-jarige leeftijd een borstamputatie heeft ondergaan, vanwege borstkanker. Dit gebeurde in 2020. Zij ontdekte een knobbeltje en had zich verder laten onderzoeken door haar huisarts. Het besluit van amputatie kwam van R.C. zelf. Zij wilde namelijk geen bestraling of chemotherapie ondergaan. Bij amputatie was er een heel geringe kans op de twee voorgenoemde nabehandelingen. Met 74 jaar gaf ze eerder de prioriteit aan kankervrij zijn dan wat anders. Haar man was dezelfde mening toegedaan.
Leren omgaan met een borstamputatie
Op de vraag hoe zij met een borstamputatie heeft leren omgaan, zegt R.C.: “Het is wat het is. Op een oudere leeftijd maakt het ook niet zoveel uit.” Ze geeft aan zich nog altijd evenveel vrouw te voelen. “Liever kankervrij, dan een verziekte borst”, is haar motto. Haar boodschap aan degene die het slachtoffer zijn geweest van borstkanker is: “Leg je neer erbij en wees dankbaar voor het feit dat je kankervrij wordt. Blijf de periodieke controles doen, het komt terug. Vaak genoeg komt het voor dat vrouwen te laat gaan voor een borstonderzoek.” R.C. zegt dat alle middelen voor handen liggen. “Wacht niet tot het te laat is. Voorkomen is beter dan genezen.”
Nog te weinig informatie beschikbaar
De dochter van R.C., die het heel traject heeft doorlopen met haar moeder, geeft aan dat er nog heel weinig informatie hierover beschikbaar is. “Zo stelt de chirurg bijvoorbeeld voor om alleen de tumor te verwijderen. Zeker in het geval van mijn moeder; zij heeft namelijk helemaal geen klachten gehad, alleen een tumor gevoeld. Een ander optie was een sparende operatie, dan zou er wel bestraald worden. Zoals aangeven is mijn moeder gegaan voor volledige amputatie, wat achteraf bekeken een heel verstandig besluit bleek te zijn. Na de operatie wordt de tumor verder onderzocht op grootte en type. Is de tumor kleiner dan 2 centimeter, is er minder kans op terugkeer. Is de tumor agressief en groter dan 2.5 centimeter, dan is er een heel grote kans op terugkeer. In dit geval is chemotherapie nodig, tenzij je ER, PR-positief test. Als je ER, PR positief test, krijg je een Tamoxifen kuur van 5 jaar. Als je mij vraagt, is dit een milde vorm van chemotherapie in een pil. Heb je een tumor groter dan 2 cm, agressief en test je ER, PR-negatief, dan ontkom je niet aan chemotherapie.”
“Maar, al deze info krijg je niet vooraf. Dit hoor je pas na de operatie! Dus je snapt, je neemt een besluit om achteraf misschien te ontdekken dat het een verkeerd besluit is geweest. Dit vergroot alleen maar het leed onder de vrouwen en maakt dat vrouwen veel langer doen over het traject.”
De dochter van R.C. stelt voor dat vrouwen elkaar informeren, ervaringen met elkaar delen door middel van praatgroepen. Vrouwen die nu eraan lijden en vrouwen die dat traject al hebben doorstaan. Ook stelt zij, dat er begeleiding nodig is voor jonge vrouwen en ook voor de partners.
SK
